Hap-snap herinneringen

Ik wil schrijven over mijn vader. Maar waar zal ik eens beginnen?

7 juni 1926 Toen werd hij geboren. In Muiden. Hij bleef er altijd wonen en droeg zijn liefde voor zijn geboorteplaats over op ons, zijn 4 zoons.
Omdat mijn opa (Willem) Kroon, een Amsterdammer, in de mobilisatie in Muiden gelegerd was, kon het gebeuren dat hij, mijn opa dus, het mooiste meisje van de stad tegenkwam en haar mocht trouwen. Tijdje later werd mijn vader geboren; weer tijdje later werd ik geboren. Life in a nutshell :-)

Vlnr. Tante Sien,

Opa,

mijn vader,

Oma

en oom Wim

Mijn vader heeft een jongere broer, mijn oom Wim en een zuster, tante Sien. Oom Wim zorgt wekelijks voor zijn zuster, die al jaren dement is en inmiddels een paar tia's heeft overleefd.
(Nabericht: tante Sien is overleden, oom Wim woont nu in Almere, 23-09-2016)

Allerlei beelden, uitspraken en ervaringen van de laatste weken vliegen door mijn hoofd. Dit wordt geen gestructureerde blog, ben ik bang.

Dan maar voor de vuist weg…Toen mijn moeder thuis in de huiskamer in een ziekenhuisbed lag, merkten we pas voor het eerst, dat onze vader echt last kreeg van dementie. Mijn beide ouders (mijn moeder dementeerde ook) wilden zich nooit laten testen. De diagnose van hun verwardheid hebben we dus nooit geweten, maar ach, wat doet de naam er eigenlijk ook toe? Alzheimer, Parkinson, er is toch geen bal tegen te doen. Mijn vader noemde zijn aandoening een sluipmoordenaar.

Wanneer je er mee te maken krijgt is er maar één opdracht : Leer zo snel mogelijk opnieuw om te gaan met deze mensen, die je al je hele leven kent. Want hun gedrag verandert wezenlijk. Zodanig, dat je je af kunt vragen, wat je werkelijke identiteit eigenlijk is. Een tijdelijke rangschikking van moleculen in je hersenen? Of een aaneenschakeling van ervaringen, die successievelijk verdwijnen en dus geen rol meer spelen bij opvattingen, emoties en beslissingen? Geen idee. Maar laat ik niet al te filosofisch worden :-)

Kort na de dood van mijn moeder kreeg ik een vreselijk nare ruzie met mijn vader. We schreeuwden tegen elkaar en huilend ging ik weg, mijn arme vader in verwarring en verdriet achterlatend. Ik vond hem onredelijk, egoistisch en niet pragmatisch. Na een tijdje in mijn auto gezeten te hebben ging ik weer terug en zoenden we het af. Deze ervaring heeft mij gevormd. Ik moest leren omgaan met deze ziekte, opnieuw leren omgaan met mijn vader, voor zijn en mijn bestwil. Dus probeerde ik mijn vader tegelijkertijd wel en niet serieus te nemen. Als hij een verhaal voor de zoveelste keer vertelde zei ik niet : „Ja pa, nu weten we het wel", maar "Oh ja?”.
Alleen als hij weer aan mij vroeg of ma was overleden, dan kon en wilde ik niet jokken om bestwil. Het antwoord ja" kwam altijd heel hard aan en op zijn vraag, waarom hij nooit bij haar graf was geweest, moest ik wel zeggen, dat we er toch wel 5 keer al geweest waren. Mijn hart draaide om op zulke momenten.

Toen de verzorging van mijn ouders steeds maar moeilijker werd, stelden we af en toe voorzichtig voor om hen naar een bejaardenhuis te brengen. Mijn moeder, die daar realistischer in was dan mijn vader, zei wel eens, dat ze het overwoog. Maar mijn vader was altijd falikant tegen. Hij heeft altijd tegengesproken, dat hij hulp nodig had. Uit loyaliteit aan haar echtgenoot deelde mijn moeder ons op een bepaald moment heel dapper mee : "Papa en ik hebben besloten om hier niet weg te gaan". En daar hadden wij het mee te doen.

Maar een half jaar na de begrafenis van mijn moeder werd de situatie in de Vondelstraat onhoudbaar. Wassen, plassen enzovoort, alles werd te moeilijk. Ook de Thuishulp zag het niet meer zitten.

Ik schrijf dit alles mede, omdat de overheid denkt, dat zij met een beetje aansporing naasten wel aan het werk denkt te kunnen zetten als onbezoldigd Mantelzorgers. Ik heb het eerder betoogd, maar ieder mens heeft recht op professionele en goed betaalde hulp! In ons latere jaren zullen we (bijna) allemaal terugvallen naar het kleuter-tijdperk. We laten de zorg voor babies toch ook niet over aan willekeurige amateurs? Niet meer kunnen praten, plassen en wassen is mensonterend en liefdevolle, maar ook juiste, hulp daarbij is onontbeerlijk.
De meeste mensen hebben wel het fatsoen en de natuurlijke behoefte om hun ouders te verzorgen, wanneer de noodzaak zich aandient; daar hebben ze de bezuinigende en amorele overheid niet voor nodig. En geholpen worden door je zoon, die je niet kan luchten of zien lijkt me ook een drama… Participatiemaatschappij, kiss my ass!

Tijdens het maken van dit korte filmpje voelde ik me schuldig, omdat ik mijn vader niet kon ondersteunen, maar het was even niet anders :-)

12 januari 2012. Ik had mijn broers aangeboden om pa op te halen uit de Vondelstraat en hem naar Muiderberg te brengen. Hij was rustig en ik begon maar niet over ons reisdoel. Later zei hij wel, dat hij zich de rit kon herinneren. Onderweg babbelde hij, zoals altijd, over de omgeving. In Muiden herkende hij altijd alles en had overal een verhaal bij. Maar zodra we zijn geboortestad verlieten wist hij niet meer, waar hij was en complimenteerde hij mij heel lief met mijn kennis van de omgeving ("Ik heb geen idee, waar ik nu ben". "Dit is de Hollandse Brug, pa".). Dezelfde omgeving, die hij 87 jaar lang beter kende als geen ander.
Bij ons laatste vertrek uit Muiden zei mijn vader : "Leg even een briefje neer, dan weten "de jongens" waar ik ben. Ik mompelde iets van "Dat weten de jongens heel goed". Zorgzaamheid blijft kennelijk lang functioneren. De laatste woorden van mijn moeder waren : "Heb je al koffie gehad"? Ik voelde me schuldig, omdat ik degene was, die mijn vader uit Muiden ontvoerde. Het kon niet anders, maar ik ervoer het wel zo.

15 september 2013. Afgelopen donderdag werd mijn kidnapping rechtgezet en brachten we pa terug naar zijn geliefde stadje. Ditmaal voorgoed. We brachten hem terug naar zijn vrouw. Voor altijd. En dat voelt fijn. Ze weten het zelf niet meer, maar voor ons is het mooi, dat mijn ouders samen op één plek in Muiden zijn. Nu maar hopen, dat ons grafmonument gauw terugkomt. Met mooie letters en de fraaie foto, die we bij de uitvaart gebruikt hebben.

Nog steeds komen er hap-snap beelden langs mijn geestesoog, maar schrijven zonder een bepaalde lijn in mijn hoofd vind ik lastig. Tot zover dan maar.

Rust zacht pa en ma,

Willem, 23 september 2013

Ps : ik hoor zojuist, dat dit de „Week van de dementie" is. Ik hoop, dat zo’n initiatief ergens toe leidt. Hier is in ieder geval een link, die vragen omtrent dit onderwerp probeert te beantwoorden.

Zomaar wat gedachten

18 september 2013. Het is mijn vierde dag als wees. Wat is dat eigenlijk een naar woord en een naar gevoel. Het besef, dat ik verder moet zonder mijn lieve ouders, doet mij veel verdriet.

Ook het bericht, dat mijn oud-collega en kroegvriend Henk overleden is, doet mij weer filosoferen over het leven.

Waarom gaan al die mooie mensen weg? Het antwoord weet ik al jaren, maar dat helpt mij nu niet veel. Ja, we moeten plaats maken voor nieuwe mensen. Als dat systeem er niet was, hadden wij ook niet bestaan. Andere mooie mensen, die wij niet gekend hebben moesten ook weg. Hun verdriet hebben wij niet gekend, netzomin als zij onze zorgen kenden. En ook de jonge, gezonde kinderen van nu zullen ooit met hetzelfde bijltje moeten hakken. Ik noem het maar de continuïteit van de natuur, die alleen om het behoud van onze soort geeft en niet om individuen. Zo hoort het en zo zal het blijven. Maar wij mensen maken alles bewust mee en vinden het eigenlijk gewoon zonde van onze persoonlijkheid en alle kennis, die we opgedaan hebben.

De enige opdracht, die we hebben is er mee leren omgaan en onze kennis zo goed mogelijk doorgeven aan onze opvolgers, die we toch ook een mooi en lang leven gunnen.

Vandaag is de dag van het condoleren. Ik ben benieuwd, wie er de moeite nemen om naar onze vader en ons in Muiderberg te komen.

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn uppie naar mijn vader gegaan, oa. om een mooie foto bij hem te plaatsen. Ik heb aan zijn zijde gestaan en tegen hem gesproken. Ook heb ik met mijn iPhone "Lili Marlene" gedraaid. Dat nummer vond hij zo mooi. Hij ging altijd (voor de zoveelste keer, maar dat gaf niet) de tekst uitleggen. Over hoop, dat je dierbare op je zal wachten "unter der Laterne". We draaien dat mooie nummer morgen ook tijdens de herdenkingsbijeenkomst in de voetbalkantine.

Het was heel vreemd, maar ook erg mooi om nog een keer samen te zijn. Uiteraard was ik zeer ontroerd en alleen mijn vader was in de buurt van mijn tranen. Ik heb bewust afscheid genomen. Ik kon bijna niet stoppen met kijken, maar vanaf nu wil ik dat niet meer. Nu is het goed. Nu zou van mij zijn kist gesloten mogen worden, maar daar denkt mijn broer Guus helaas anders over (ook mijn broer Hans wil een gesloten kist, maar we gaan er maar geen ruzie over maken). (Overigens ligt pa nu nog gewoon op zijn bed, dus zonder kist).

Dit is weer een vervreemdende tijd in mijn leven. Ik zal er zeker goed door komen, maar nu is het eventjes moeilijk.

Het is ook zo jammer. Eerst heb ik moeten leren, hoe je een dierbare soms wél soms niet serieus neemt, wat heel moeilijk is, en daarna kun je het niet meer toepassen. Hoewel…Toen ik gisteren even de Grote Zaal in liep, zag ik een lieve mevrouw, waarvan ik altijd dacht "Goh, wat is zij nog bij de tijd". Ik ging er van uit, dat zij mij kende en liet haar mijn foto zien. "Oh", zei ze, "is dat je vader? Woont hij hier"? Ik zei "Ja" en liet het maar zo. "Doe hem maar de hartelijke groeten van me", zei ze. "Ja", zei ik, "dat zal ik doen". Waarschijnlijk kan ik mijn kennis over omgang met demente mensen toch nog eens gebruiken. Mede omdat ik me vorige week als vrijwilliger bij de Zonnebloem heb opgegeven. Ik wilde dat al heel lang doen; maar wel jammer, dat ik mijn vader nu niet meer mee kan nemen naar leuke uitjes.

Willem, 18 september 2013

Laatste week

Deze blog moet nog geschreven worden.

Ik ga FB afkicken!

Ik ben Willem en ik ben FaceBook verslaafd. ;-)

Verslaafd klinkt een beetje groot, maar ik kom dicht in de buurt.

Als gebruiker was ik, denk ik, een "early adopter". 29 april 2008 maakte ik uit nieuwsgierigheid een FaceBook account aan, terwijl ik nog volop bezig was op Hyves. Ik had 6 verschillende Hyves pagina's, die redelijk populair waren. Het was de tijd, dat ik nog mijn eigen website bijhield : willemkroon.nl. Collega's en vrienden keken vaak en graag naar die site, omdat ik bijna dagelijks nieuwe items plaatste.

Maar met mijn start met FaceBook (FB) veranderde er iets bij me. Hoewel vrienden op Hyves ook konden reageren, was dat toch anders, want "Krabbels" (ik was dat woord al compleet kwijt…) plaatste je op elkaar's pagina; bij FB zou dat de Timeline zijn. Niet handig en verwarrend, weet je nog? Maar op FB werkte het allemaal veel sneller en leuker. Ik raakte enthousiast over de snelle respons. Hierdoor verging mij de lust om zelf een website bij te houden; zonder al die leuke reacties. Wel jammer op zich, maar met social media kwam er voor iedereen een eigen website in zicht.

Op mijn site OmroepFoto bouwde ik een keer een reactiemogelijkheid in, maar daar werd (ook vanwege de verplichte inlog) gewoon geen gebruik van gemaakt. Waarmee mijn illusiie om zelf een soort community te ontwikkelen verdampte.

FaceBook, dus. Ik kreeg steeds meer vrienden en spendeerde steeds meer tijd aan deze digitale contacten, want wat een groot publiek kon je bereiken! Ik heb nu zo'n kleine 700 vrienden (waaronder een aantal geblokkeerden).

Nooit van mijn leven deed ik spelletjes op de computer, ik leerde liever een programmeertaal. Maar het aan FB verbonden FarmVille bracht daar verandering in. Uiteindelijk had ik 9 boerderijen (en FB accounts dus). Al mijn tijd ging op aan het up-to-date houden van mijn Farms, waar ik uiteindelijk zelfs met echt geld huisjes en tractors voor kocht. Ja, WIE DOET DAT? Op een bepaald moment besloot ik mijn boerderijen te laten verpauperen. Wel met een beetje pijn in mijn hart, maar het was een goeie beslissing.

In die tijd had ik een internationaal discussieclubje opgericht, de McLuvClan. Ook hier stak ik veel tijd in. Met vrienden en vriendinnen uit de hele wereld sprak ik via FB groepsmail over allerlei, door een ieder aangedragen, onderwerpen. Op den duur verzandde dit leuke initiatief echter tot gebrabbel. Dat vond ik heel jammer, maar het was een geslaagd experiment.

Jaren terug zag ik op tv een item over "nieuwsverslaafden". Dat vond ik een idiote afwijking; zij lazen de hele dag Teletekst! Maar eigenlijk ben ik nu net zo erg, of erger. Praktisch de hele dag zoek ik naar nieuwe posts. Ik ben Willem en nieuwsverslaafd.

Dit gezegd hebbende concludeer ik, dat ik graag publiceer en graag prettige contacten onderhoud via Internet.

Maar het moet niet te gek worden! De afgelopen dagen bespeur ik iets, dat ik kwalificeer als "overexposure". Sommigen vrienden laten weten, dat zij mij HIDEn. Ik kan me dat goed voorstellen. Ook ik verberg posts, die ik te vaak zie of die mij niet interesseren. Maar het is teken aan de wand.
Ander nadeel is dat er momenteel wel heel veel tijd gaat zitten in lezen, LIKEn, reageren en publiceren.

Ik moet van mezelf dus even dimmen. Daarom heb ik besloten om een week lang af te kicken en mijn aandacht en energie op andere zaken te richten. Een weekje, niet lang, maar ik vermoed, dat het nog wel eens moelijk kan worden. Maar ik wil weer eens een leerzaam boek lezen en een aantal blogs schrijven, bijvoorbeeld over een weekje FB afkicken…hahaha.

Eén van de grootste uitdagingen lijkt mij het negeren van alle notificaties, die op drie computers tegelijk binnenkomen (wat doet een mens zichzelf aan!?).

Ooit zal FB plaats moeten maken voor andere social media, want steeds meer mensen worden ontevreden over het beleid van Mr Zuckerberg. Filters, zelfstartende reclamevideos, steeds gerichtere advertenties en minder privacy; FB wordt voortdurend minder aantrekkelijk gemaakt.
Toch dan maar zelf een eigen simpele social page ontwikkelen? Wie weet, klinkt aantrekkelijk. Zou ik meteen legaal druk zijn met publiceren, haha.

Tot over een week!

Willem, 9 september 2013