woensdag 18 september 2013
maandag 9 september 2013
Ik ga FB afkicken!
Ik ben Willem en ik ben FaceBook verslaafd. ;-)
Verslaafd klinkt een beetje groot, maar ik kom dicht in de buurt.
Als gebruiker was ik, denk ik, een "early adopter". 29 april 2008 maakte ik uit nieuwsgierigheid een FaceBook account aan, terwijl ik nog volop bezig was op Hyves. Ik had 6 verschillende Hyves pagina's, die redelijk populair waren.
Het was de tijd, dat ik nog mijn eigen website bijhield : willemkroon.nl. Collega's en vrienden keken vaak en graag naar die site, omdat ik bijna dagelijks nieuwe items plaatste.
Maar met mijn start met FaceBook (FB) veranderde er iets bij me. Hoewel vrienden op Hyves ook konden reageren, was dat toch anders, want "Krabbels" (ik was dat woord al compleet kwijt…) plaatste je op elkaar's pagina; bij FB zou dat de Timeline zijn. Niet handig en verwarrend, weet je nog?
Maar op FB werkte het allemaal veel sneller en leuker. Ik raakte enthousiast over de snelle respons. Hierdoor verging mij de lust om zelf een website bij te houden; zonder al die leuke reacties. Wel jammer op zich, maar met social media kwam er voor iedereen een eigen website in zicht.
Op mijn site OmroepFoto bouwde ik een keer een reactiemogelijkheid in, maar daar werd (ook vanwege de verplichte inlog) gewoon geen gebruik van gemaakt. Waarmee mijn illusiie om zelf een soort community te ontwikkelen verdampte.
FaceBook, dus. Ik kreeg steeds meer vrienden en spendeerde steeds meer tijd aan deze digitale contacten, want wat een groot publiek kon je bereiken! Ik heb nu zo'n kleine 700 vrienden (waaronder een aantal geblokkeerden).
Nooit van mijn leven deed ik spelletjes op de computer, ik leerde liever een programmeertaal. Maar het aan FB verbonden FarmVille bracht daar verandering in. Uiteindelijk had ik 9 boerderijen (en FB accounts dus). Al mijn tijd ging op aan het up-to-date houden van mijn Farms, waar ik uiteindelijk zelfs met echt geld huisjes en tractors voor kocht. Ja, WIE DOET DAT?
Op een bepaald moment besloot ik mijn boerderijen te laten verpauperen. Wel met een beetje pijn in mijn hart, maar het was een goeie beslissing.
In die tijd had ik een internationaal discussieclubje opgericht, de McLuvClan. Ook hier stak ik veel tijd in. Met vrienden en vriendinnen uit de hele wereld sprak ik via FB groepsmail over allerlei, door een ieder aangedragen, onderwerpen. Op den duur verzandde dit leuke initiatief echter tot gebrabbel. Dat vond ik heel jammer, maar het was een geslaagd experiment.
Jaren terug zag ik op tv een item over "nieuwsverslaafden". Dat vond ik een idiote afwijking; zij lazen de hele dag Teletekst! Maar eigenlijk ben ik nu net zo erg, of erger. Praktisch de hele dag zoek ik naar nieuwe posts. Ik ben Willem en nieuwsverslaafd.
Dit gezegd hebbende concludeer ik, dat ik graag publiceer en graag prettige contacten onderhoud via Internet.
Maar het moet niet te gek worden! De afgelopen dagen bespeur ik iets, dat ik kwalificeer als "overexposure". Sommigen vrienden laten weten, dat zij mij HIDEn. Ik kan me dat goed voorstellen. Ook ik verberg posts, die ik te vaak zie of die mij niet interesseren. Maar het is teken aan de wand.
Ander nadeel is dat er momenteel wel heel veel tijd gaat zitten in lezen, LIKEn, reageren en publiceren.
Ik moet van mezelf dus even dimmen. Daarom heb ik besloten om een week lang af te kicken en mijn aandacht en energie op andere zaken te richten. Een weekje, niet lang, maar ik vermoed, dat het nog wel eens moelijk kan worden. Maar ik wil weer eens een leerzaam boek lezen en een aantal blogs schrijven, bijvoorbeeld over een weekje FB afkicken…hahaha.
Eén van de grootste uitdagingen lijkt mij het negeren van alle notificaties, die op drie computers tegelijk binnenkomen (wat doet een mens zichzelf aan!?).
Ooit zal FB plaats moeten maken voor andere social media, want steeds meer mensen worden ontevreden over het beleid van Mr Zuckerberg. Filters, zelfstartende reclamevideos, steeds gerichtere advertenties en minder privacy; FB wordt voortdurend minder aantrekkelijk gemaakt.
Toch dan maar zelf een eigen simpele social page ontwikkelen? Wie weet, klinkt aantrekkelijk. Zou ik meteen legaal druk zijn met publiceren, haha.
Tot over een week!
Willem, 9 september 2013
Verslaafd klinkt een beetje groot, maar ik kom dicht in de buurt.
Op mijn site OmroepFoto bouwde ik een keer een reactiemogelijkheid in, maar daar werd (ook vanwege de verplichte inlog) gewoon geen gebruik van gemaakt. Waarmee mijn illusiie om zelf een soort community te ontwikkelen verdampte.
FaceBook, dus. Ik kreeg steeds meer vrienden en spendeerde steeds meer tijd aan deze digitale contacten, want wat een groot publiek kon je bereiken! Ik heb nu zo'n kleine 700 vrienden (waaronder een aantal geblokkeerden).
In die tijd had ik een internationaal discussieclubje opgericht, de McLuvClan. Ook hier stak ik veel tijd in. Met vrienden en vriendinnen uit de hele wereld sprak ik via FB groepsmail over allerlei, door een ieder aangedragen, onderwerpen. Op den duur verzandde dit leuke initiatief echter tot gebrabbel. Dat vond ik heel jammer, maar het was een geslaagd experiment.
Jaren terug zag ik op tv een item over "nieuwsverslaafden". Dat vond ik een idiote afwijking; zij lazen de hele dag Teletekst! Maar eigenlijk ben ik nu net zo erg, of erger. Praktisch de hele dag zoek ik naar nieuwe posts. Ik ben Willem en nieuwsverslaafd.
Dit gezegd hebbende concludeer ik, dat ik graag publiceer en graag prettige contacten onderhoud via Internet.
Ander nadeel is dat er momenteel wel heel veel tijd gaat zitten in lezen, LIKEn, reageren en publiceren.
Ik moet van mezelf dus even dimmen. Daarom heb ik besloten om een week lang af te kicken en mijn aandacht en energie op andere zaken te richten. Een weekje, niet lang, maar ik vermoed, dat het nog wel eens moelijk kan worden. Maar ik wil weer eens een leerzaam boek lezen en een aantal blogs schrijven, bijvoorbeeld over een weekje FB afkicken…hahaha.
Eén van de grootste uitdagingen lijkt mij het negeren van alle notificaties, die op drie computers tegelijk binnenkomen (wat doet een mens zichzelf aan!?).
Ooit zal FB plaats moeten maken voor andere social media, want steeds meer mensen worden ontevreden over het beleid van Mr Zuckerberg. Filters, zelfstartende reclamevideos, steeds gerichtere advertenties en minder privacy; FB wordt voortdurend minder aantrekkelijk gemaakt.
Toch dan maar zelf een eigen simpele social page ontwikkelen? Wie weet, klinkt aantrekkelijk. Zou ik meteen legaal druk zijn met publiceren, haha.
Tot over een week!
Willem, 9 september 2013
zaterdag 31 augustus 2013
Sergeant Kroon
Op deze foto zie ik een mooie, zachtaardige jongen van rond de 20. Waarschijnlijk was hij ook verlegen, want die eigenschap erfde ik van hem, mijn vader.
Net de ellende van de oorlog achter zich latend, werd Guus Kroon uit Muiden opgeroepen om na zijn uitgebreide militaire opleiding als dienstplichtige naar "Ons Indië" te varen. Niet, dat hij daar op zat te wachten, dus, maar weigeren kwam niet in hem op en het alternatief van een paar jaar gevangenis Nieuwersluis trok hem ook niet.
Ook mijn broer Guus en ik zijn in dienst geweest en ik heb altijd gezegd, dat ook ik naar het front zou zijn gegaan, als men mij had "gevraagd". Je bent jong en hebt nog te weinig kijk op de politieke achtergronden van bijvoorbeeld "Politionele Acties", ook wel oorlog genoemd. Maar ik moet zeggen, dat er wel Indië-weigeraars waren, waar ik ook respect voor heb.
Mijn vader groeide op "achter de sluisdeuren". Bij spuien gingen die deuren vanzelf open en ook weer met een harde klap dicht. Na twee en half jaar aan het front schrok mijn vader zich wezenloos van die klappen, terwijl hij dat geluid zijn hele leven lang heel goed kende. Ik zeg : mijn vader had een oorlogstrauma opgelopen. Bij het minste geringste sprong hij uit zijn vel. Als er een glas melk om viel, bijvoorbeeld, dan ontplofte hij. Ik dacht als kind, dat dat normaal was voor vaders, totdat ik bij een vriendje thuis merkte, dat andere vaders daar totaal rustig bij bleven.
Waarom dit verhaal? Mijn vader wordt in het bejaardenhuis nog wel eens heel kwaad. Hij is dan bijna door niemand te hanteren, maar ik denk dan aan die sluisdeuren. Hij vroeg er niet om, maar deed zijn plicht in een ver land en maakte de vreselijkste zaken mee. Nazorg was er toen niet en een trauma raak je wellicht nooit meer kwijt, mijn vader niet, in ieder geval.
Ik vergeef hem zijn uitbarstingen. In zijn hart blijft hij die mooie, zachtaardige jongen,
Willem, 31 augustus 2013
woensdag 28 augustus 2013
Alzheimer's Request
Dementie is een voortsluipend proces. Mensen zijn zich tijdens dat proces nog lang bewust van het feit, dat zij zich van steeds minder bewust zijn. Een martelgang voor een ieder, die het meemaakt, slachtoffer en omgeving.
Op FaceBook vond ik dit gedichtje. Het spreekt het gevoel en de onmacht uit van mensen, die dat zelf niet meer kunnen :
Alzheimer's Request
Do not ask me to remember,
don't try to make me understand.
Let me rest and know you're with me,
kiss my cheek and hold my hand.
I'm confused beyond your concept,
I am sad and sick and lost.
All I know is that I need you,
to be with me at all cost
Do not lose your patience with me,
do not scold or curse or cry.
I can't help the way I'm acting,
I can't be different though I try.
Just remember that I need you,
that the best of me is gone.
Please don't fail to stand beside me,
love me till my life is gone.
Elke zin herken ik en zal ik hier op mijn manier behandelen :
"Do not ask me to remember"
Gesprekken zijn eigenlijk alleen maar mogelijk met mensen met een werkend geheugen. De simpele begroetingsvragen : "Hoe was uw dag?" of "Wat heeft u gegeten?" leveren geen antwoord meer op om de eenvoudige reden, dat mijn vader dat dan niet meer weet. Ik probeer al lang niet meer een antwoord af te dwingen, want dat maakt hem alleen maar verwarder en bozer."don't try to make me understand"
Bij binnenkomst vraagt mijn vader vaak, hoe laat het is. Soms vind hij het bezoek "midden in de nacht" erg vreemd. We hebben een grote klok opgehangen, waarop analoge tijd (wijzers), digitale tijd (met grote cijfers), dag- en maand aanduiding staan (peperduur overigens, ouwe mensen is ook een markt, natuurlijk). Als ik aan hem vraag of hij kan zien, hoe laat het is, lukt dat vaak niet. Als ik bijvoorbeeld zeg "Kwart voor 4", dan vraagt hij : "In de nacht of overdag?" Dat buiten de zon schijnt zegt hem in dit verband niets meer en ik kan het hem dan niet uitleggen. Ik laat het erbij."Let me rest and know you're with me"
Rusten doet mijn vader heel veel. Vaak ligt hij overdag in bed, al of niet in zijn dagelijkse kleren. Ik merk, dat hij mijn gezelschap waardeert. Eigenlijk wil mijn vader alleen maar zijn heel directe familie in zijn buurt verdragen. Met het verzorgende personeel maakt hij wel eens ruzie, maar uiteindelijk wilde hij vroeger ook geen "vreemden over de vloer"."kiss my cheek and hold my hand."
Mijn vader en ik waren nooit erg intiem. Toen ik 12 jaar oud was, zei mijn moeder : "Geef papa een nachtzoentje en dan naar bed". Ik deed het voor de eerste keer niet. Later vroeg ik mij af, wie mij verteld had, dat mannen geen mannen zoenen, ik had dat nooit iemand horen zeggen. Maar als beginnend puber besloot ik dat niet meer te doen. Later nam ik het gedrag van mijn vriend Reijer over om jongens in de kroeg te zoenen als begroeting en zat daar helemaal niet mee, maar mijn vader zoenen? Dat wilde ik graag, maar durfde dat tot mijn 50e niet.En nu is het allemaal heel anders. Ik kus mijn vader bij onze begroetingen, houd vaak zijn hand vast en knuffel hem af en toe op moeilijke momenten. Dit alles is dus door deze rottige omstandigheden juist goed gekomen, haha
"I'm confused beyond your concept"
Inderdaad, mijn vader moet in een staat van verwarring zijn, waar ik geen idee van heb. Vaak vraagt hij, of "mama soms overleden is". Het antwoord, dat zij er al twee jaar niet meer is, moet hem telkens weer een schok geven. 's Avonds zit hij vaak op de bank tevergeefs op haar te wachten.En het antwoord op zijn vraag : "Waarom heb ik haar graf nooit gezien?" komt ook hard aan, want we zijn er al heel vaak wezen kijken met z'n allen.
"I am sad and sick and lost"
Het verdriet om 60 jaar getrouwd- en nu alleen zijn is groot. Zijn lichamelijke en geestelijke klachten voorkomen, dat er nog iets van rouwverwerking kan zijn. Hij is er eenvoudigweg niet toe in staat.Waarom en hoe hij in Muiderberg terecht gekomen is, weet hij niet, of accepteert hij niet.
"All I know is that I need you"
Op momenten, dat hij gezelschap heeft, wordt mijn vader rustig en vertelt hij weer op zijn charmante manier over vroeger, Muiden en zijn 2 1/2 jarige dienstijd op Java, Indonesie."to be with me at all cost"
Tja, dat wij veel voor hem over hebben, beseft hij wel en hij bedankt ons na een visite altijd hartelijk."Do not lose your patience with me"
In het begin heb ik wel eens een nare ruzie met hem gehad. Ik verloor inderdaad mij geduld en onze ruzie eindigde in twee huilende mannen. Het is echt heel moeilijk om te leren om een dierbare op een bepaalde manier niet meer serieus te nemen en toch ook weer wel. Maar het gaat me steeds beter af."do not scold or curse or cry"
Mijn broers en ik reageren allemaal weer anders op het moeilijke gedrag van mijn vader. Niet schelden of schreeuwen is voor een ieder van ons wel moeilijk. De één heeft er meer moeite mee dan de ander.Maar boos worden heeft natuurlijk alleen maar een negatieve uitwerking.
"I can't help the way I'm acting"
Uiteindelijk geldt dit voor alle mensen van alle leeftijden. maar dementie verandert wezenlijk je hersenen en dus je gedrag. Mijn vader verontschuldigt zich vaak voor zijn uitingen, hij weet, dat het ook voor ons moeilijk is om hier mee om te gaan."I can't be different though I try"
Goeie voornemens zijn hier niet meer van toepassing. De veranderingen zijn blijvend."Just remember that I need you"
…en andersom. Ik zeg voortdurend, dat mijn vader wellicht beter af was geweest, als hij tegelijkertijd met mijn moeder was overleden en hij zegt, dat zelf ook wel eens. Maar ik blijf er ook altijd op hameren, dat ik nooit zal zeggen, dat ik mijn vader dood zou zou willen hebben, want dat is niet, wat ik wil. Ik zou hem meer kwaliteit van leven gunnen en een betere gezondheid…of een einde aan zijn lijden."that the best of me is gone"
Dat is zo, helaas en hij beseft dat. Mijn vader is alle interesses verloren. Bijna dan. Voetballen, de grootste passie in zijn leven, maar ook een krant lezen, tv kijken of een stukje wandelen, hij geeft er niet meer om. Hij zit hele dagen voor zich uit te staren. Uitzonderingen zijn het gezelschap van vrouwen, daar is hij nog steeds zeer van gecharmeerd en het spelen op zijn mondharmonica's. Je kunt hem nog elk liedje uit zijn hoofd laten spelen. Belangrijk kennelijk voor mannen…vrouwen en muziek, dat is het laatste, dat rest in een aftakelend mannenbrein :-)"Please don't fail to stand beside me"
Wij broers zullen onze vader tot het laatste bij staan. We kunnen en wilen niet anders. Dat is iets anders dan helpen, want dat kan niemand meer."love me till my life is gone"
I will. En ook daarna zal ik van hem blijven houden. Mijn vader heeft, denk ik, geen slecht leven gehad. Hij was getrouwd met de mooiste vrouw van Muiden, had een harmonieus gezin en heeft heel lang van zijn vervroegde pensioen kunnen genieten. Jammer, dat hij daar nu geen troost uit kan putten.Word uiteindelijk vervolgd…
Willem, 28 augustus 2013
vrijdag 8 februari 2013
Bejaardenhuis Florisberg moet plat
Volgens Amaris Zorggroep : “…voldoet Amaris Florisberg niet meer aan de eisen, die momenteel aan ouderhuisvesting gesteld worden. Het is 40 jaar oud en 11 appartementen zijn niet groter dan 25m2.
Bovendien zijn er een aantal afspraken in het regeerakkoord grote veranderingen te verwachten in de ouderzorg. Er is dan ook besloten om over te gaan tot nieuwbouw van de locatie.”
Mijn ouders betrokken begin jaren ‘60 een nieuwbouwhuis in de Vondelstraat in Muiden. We woonden daar heerlijk met ons gezin van 4 jongens en onze ouders. Het was een hoekhuis, waardoor er een grote tuin was, waar mijn vader en moeder altijd met veel plezier in werkten. Wij kinderen brachten hele zomers door aan de dijk en in het Ijsselmeer. Dat was een fijne tijd
Maar voor iedereen komt er een keer een eind aan het feestje. Toen onze ouders ouder en zwakker werden probeerden wij, hun kinderen, hen in een bejaardenhuis te krijgen, omdat hun verzorging door ons steeds intensiever werd. Wij vonden dat geen prettig voorstel en we wilden ook zeker niet van onze morele kinderplichten af.
Na vele protesten hadden mijn ouders Thuiszorg aanvaard. Ik stel voorop, dat de mensen, die bij deze instelling werken ontzettend gemotiveerd hun best doen om hun klanten te helpen. Maar het blijft naar. Iedere dag “vreemden” over de vloer en een dame, die je huis binnen stuift, een diepvriesmaaltijd in de magnetron zwiept en weer afscheid neemt…Het is niet ideaal. Mensen van de Thuiszorg zijn met veel te weinig personeel en zwaar onderbetaald. Zij kunnen geen ijzer met handen breken
Wanneer wassen, toiletbezoek en verschonen een steeds groter probleem wordt moet er iets gebeuren! Dat wil niemand, maar de tijd dwingt het af. En dat kan echt niet allemaal door de familie als Mantelzorg gedaan worden, Rutte! Weet zo’n man in zijn Ivoren Torentje, hoe ontluisterend het aftakelingsproces van mensen soms is? En dat bijvoorbeeld niet ieder kind in staat is om zijn moeder na een ongelukje onder de douche te zetten? (zoals ik) Afgezien van het feit, dat Mantelzorg enorm tijdrovend is, is het ook specialistisch werk, dat gedaan moet worden door deskundigen, die er goed betaald voor worden
Mijn broer Guus is zo’n geboren mantelzorger. Hij wilde volledig de taken van mijn moeder overnemen na haar overlijden. Dat is absoluut niet mogelijk met een fulltime baan als onderwijzer en naast al zijn andere drukke werkzaamheden. Van zoveel verantwoordelijkheid en werkdruk raakte hij zelf rijp voor een rusthuis
Mijn ouders verzetten zich met hand en tand tegen verhuizing naar “Villa Uitzichtloos” …Maar toen mijn vader alleen achterbleef hebben we doorgedrukt, dat hij naar Florisberg ging. Hij verwaarloosde zichzelf en dat kun je als kind niet aanzien. Hem meenemen naar Muiderberg vond ik één van de moeilijkste dingen, die ik ooit gedaan heb. Ik ervoer het, alsof ik mijn vader ontvoerde uit zijn geliefde Muiden. Je moet, maar je kunt het eigenlijk niet
Mijn vader kon echt niet wennen aan zijn “verbanning”. Hij was (en is) in een toestand van ontkenning. Hij zag totaal niet in, waarom hij zijn huis en haard moest verlaten. Dat hij totaal niet meer zelfstandig kon leven, ging er bij hem niet in
Maar inmiddels is hij rustiger. Na een jaar is hij nog steeds erg verdrietig en verward, maar wij kinderen waren blij, dat hij aangekleed werd, zijn eten kreeg en in een mooi huisje zat met hele fijne verzorgsters. Hij had nog steeds zijn eigen domein en wij konden hem in alle rust bezoeken en een kopje thee uit zijn eigen keuken serveren. Hij had zijn huiskamer met spullen van thuis, wat gewoon noodzakelijk is voor mensen, die dementeren. En voor wie niet, trouwens?
Eind jaren ‘90 waren apartementen van Florisberg twee aan twee aan elkaar geschakeld, waarmee een behoorlijk goede woonruimte gecreëerd werd; ook voor echtparen, die nog met zijn tweëen zijn, ongeveer 50 m2 per woning. Niet groot voor ons jonge goden, maar prima om mensen netjes in te huisvesten tijdens de winter van hun leven
Maar dit alles moet dus gaan veranderen van onze roemruchte overheid. Zorg is niet meer iets, dat uit je hart komt, maar een nationale onkostenpost. Ik zou denken, dat wij daar ons hele leven voor gewerkt en betaald hebben, maar nee, een bejaardenhuis moet gewoon geld gaan opleveren. De vroegere kleine bijdrage word vervangen door ordinaire huur
“Er is dan ook besloten om over te gaan tot nieuwbouw van de locatie.” Dan ook? Ik heb mijn beklag gedaan op FaceBook en iemand reageerde : Florisberg is geen mooi gebouw. Nee, zeker niet. Maar het gaat helemaal niet om “mooi”. Het gaat om mensen en hun geluk. En er moet ook wel iets gebeuren aan bijvoorbeeld de klimaatbeheersing, want het gebouw ruikt overal muf, om maar wat te noemen, maar daar kan gewoon iets aan gedaan worden
“…en 11 appartementen zijn niet groter dan 25m2” Nou, met al het beschikbare geld zou je die alsnog (waarom toen niet meteen?) aan elkaar kunnen schakelen. Het personeel heb ik nog nooit horen klagen over het vermeende gebrek aan doelmatigheid, maar ik kan me voorstellen, dat erin het bestaande gebouw vernieuwingen aangebracht moeten worden. Ook dat lijkt me niet onoverkomelijk. 10 jaar geleden zijn er verderop aanleunwoningen ontruimd en voorzein van “antikraak” met de bedoeling om een nieuwe vleugel aan te bouwen. Doe dat dan! Zo kun je een vernieuwd gedeelte aanbieden en de rest in alle rust verbeteren
Maar nee. Medio volgend jaar moeten alle bewoners verhuizen naar Naarden, waar containerwoningen staan als tijdelijke opvang. Dat tijdelijke duurt overigens anderhalf jaar! Voor veel bewoners zal dat dus hun eindstation worden. Hoe zal bijvoorbeeld de verwarming werken in die gehorige bouwketen? Mijn vader voelt zich het prettigst bij een temperatuur van zo’n 27‘ Dat is veel en daar had hij vroeger echt geen last van, maar het IS nu eenmaal zo
Door de eerste verhuizing zullen alle spullen, die we aangekocht hebben voor de nieuwe woning weggegooid kunnen worden; vloerbedekking, gordijnen ennzovoort. Jammer van het geld en al het werk, dat in de woning is verricht. In de nieuwe woning zal niet al het bezit van mijn vader een plaats kunnen vinden. Die moeten dus of opgeslagen- of meteen maar weggegood worden. Want voor demente mensen zal er geen eigen huiskamer meer zijn in de nabije toekomst…
Als de nieuwbouw klaar is, moeten deze arme mensen opnieuw verhuizen, met alle gewenningsperikelen vandien. En opnieuw moet er ingericht worden, al is het dan alleen maar de slaapkamer… Want bij terugkomst zal er het één en ander veranderd zijn. Onze alom geprezen overheid heeft besloten om “Zorgzwaarte Pakketten” 1 tot en met 4 sowieso niet meer toe te laten in verzorgingshuizen. Die zielepoten kunnen gemakkelijk door hun familie en vrienden verzorgd worden, vind Rutte. Eitje!
Zorgzwaarte Pakketten 5 tot en met 7 zijn welkom. Er zijn twee woonvormen. De eerste : “Kleinschalige-Integrale-Zorg” (heerlijk jargon!) : 3 groepen van 8 appartementen, koken als in een gezin (door verzorgsters) en codesloten op de deuren. Deze woonvorm is bedoeld voor dementerenden, die dus gezamelijk in hun huiskamer op elkaars lip mogen zitten of zich terugtrekken in hun prive slaapkamer
De tweede woonvorm word dan “Scheiden-Wonen-Zorgen”(!). De mensen daarin kunnen (moeten?) kiezen voor een 2- of 3 kamerwoning en betalen daar een dikke huur voor. Zij krijgen een soort Tafeltje Dekje maaltijd verzorgd door Thuiszorgers. Want een centrale keuken zal er niet meer zijn. Evenals overigens de receptie, de kleine Serre en de grote recreatiezaal. Deze zaken, kun je je voorstellen, kosten alleen maar geld en moeten wijken. Alle leuke activiteiten, die ik het afgelopen jaar meegemaakt heb, zullen verdwijnen, zoals de maandelijkse samenzangavonden, de Kerstmaaltijd, de leuke Oudejaarsviering enz. Het mooie voordeel van zo’n instelling, het samen eten, drinken en praten wordt weggegooid. Iets, waar mensen nu juist zo’n behoefte aan hebben, jong of oud, dement of nog fruitig. De “Scheiden-Wonen-Zorgen” types zullen weer goeie maatjes moeten worden met de buren, daar moet je maar zin in hebben
Deze nieuwe woonvormen zullen ooit weer achterhaald zijn. Mij benieuwen, hoe ik ooit zelf kom te zitten? Wellicht woon ik dan in een soort gevangenis samen met mijn Personal Robot? Nog goedkoper! “Als je daglicht wilt zien, opa, zet je de tv maar aan!”
Ik betrap me er op, dat ik stilletjes hoop, dat mijn vader dit alles niet meer mee hoeft te maken. Maar dat is hetzelfde als hem dood wensen. En hoewel zijn overlijden hem uit zijn eenzame lijden zou verlossen, wil ik dat soort gedachten niet toelaten. Ik wil niet wensen, dat hij dood was. Ik mis mijn moeder al zo erg. Die dag zal komen, ik weet het en misschien wel gauw, maar woonzorgen moeten toch geen reden zijn om hem maar op zijn einde te hopen
Sommigen zeggen, dat we dit tegen moeten houden. Maar hier zie ik geen democratisch proces. Tijdens de bijeenkomst had ik zeer de behoefte om eens flink te reageren, want de stemming was gelaten. Net zoals in heel Nederland. Ons wordt helemaal niets gevraagd en we laten het allemaal maar gebeuren. Maar omdat ik erg emotioneel kan worden en nogal fel, heb ik mijn bek maar gehouden (En dat zint me helemaal niet)
“...afspraken in het regeerakkoord...”… De democratie, dat waren wij toch? Of zoals mijn vriend Tjalling schreef :
“Willem, normaal gesproken heb ik wel wat te vinden van de dingen, maar ik geloof niet, dat ik hier woorden voor heb. Machteloosheid is wat ik voel. Mijn vader was vorig jaar bijna jouw vaders buurman geworden maar, vanwege wachtlijsten en andere blablabla, zit hij nu in een kamertje in het verzorgingstehuis in Hilversum, weg van alles wat hem bekend is en met de wetenschap, dat als hij gaat hemelen, zijn kamertje binnen twee dagen opgeleverd moet worden. "Ik krijg niet eens de tijd om koud te worden", zegt hij wel eens. Wim Kan zei ooit : "Democratie is de wil van het volk... ik lees elke ochtend met stomme verbazing in de krant wat ik nú weer wil". Ik sluit me daar volledig bij aan.”
Deze mensonterende toestanden worden allemaal veroorzaakt door winstbejag. Sociaal gedrag is vervangen door het marktdenken van overbetaalde managers(“Hoeveel maal Balkenende Norm verdien jij?”). Steeds meer lieve mensen, die graag en met plezier anderen helpen worden ontslagen, bijvoorbeeld als zij geen affiniteit hebben met dementie…, en Huize Zonnegloren verandert in een fruitautomaat, ook al stop je er heel veel geld in, je weet nooit hoeveel er uit komt
De tijd zal leren, wat er nu nog allemaal boven onze hoofden hangt, machteloos wachten we af, maar dat we er nog niet klaar mee zijn is gewoon een feit
Willem kroon, 8 februari 2013
| Verouderd... |
Mijn ouders betrokken begin jaren ‘60 een nieuwbouwhuis in de Vondelstraat in Muiden. We woonden daar heerlijk met ons gezin van 4 jongens en onze ouders. Het was een hoekhuis, waardoor er een grote tuin was, waar mijn vader en moeder altijd met veel plezier in werkten. Wij kinderen brachten hele zomers door aan de dijk en in het Ijsselmeer. Dat was een fijne tijd
Maar voor iedereen komt er een keer een eind aan het feestje. Toen onze ouders ouder en zwakker werden probeerden wij, hun kinderen, hen in een bejaardenhuis te krijgen, omdat hun verzorging door ons steeds intensiever werd. Wij vonden dat geen prettig voorstel en we wilden ook zeker niet van onze morele kinderplichten af.
Na vele protesten hadden mijn ouders Thuiszorg aanvaard. Ik stel voorop, dat de mensen, die bij deze instelling werken ontzettend gemotiveerd hun best doen om hun klanten te helpen. Maar het blijft naar. Iedere dag “vreemden” over de vloer en een dame, die je huis binnen stuift, een diepvriesmaaltijd in de magnetron zwiept en weer afscheid neemt…Het is niet ideaal. Mensen van de Thuiszorg zijn met veel te weinig personeel en zwaar onderbetaald. Zij kunnen geen ijzer met handen breken
Wanneer wassen, toiletbezoek en verschonen een steeds groter probleem wordt moet er iets gebeuren! Dat wil niemand, maar de tijd dwingt het af. En dat kan echt niet allemaal door de familie als Mantelzorg gedaan worden, Rutte! Weet zo’n man in zijn Ivoren Torentje, hoe ontluisterend het aftakelingsproces van mensen soms is? En dat bijvoorbeeld niet ieder kind in staat is om zijn moeder na een ongelukje onder de douche te zetten? (zoals ik) Afgezien van het feit, dat Mantelzorg enorm tijdrovend is, is het ook specialistisch werk, dat gedaan moet worden door deskundigen, die er goed betaald voor worden
Mijn broer Guus is zo’n geboren mantelzorger. Hij wilde volledig de taken van mijn moeder overnemen na haar overlijden. Dat is absoluut niet mogelijk met een fulltime baan als onderwijzer en naast al zijn andere drukke werkzaamheden. Van zoveel verantwoordelijkheid en werkdruk raakte hij zelf rijp voor een rusthuis
Mijn ouders verzetten zich met hand en tand tegen verhuizing naar “Villa Uitzichtloos” …Maar toen mijn vader alleen achterbleef hebben we doorgedrukt, dat hij naar Florisberg ging. Hij verwaarloosde zichzelf en dat kun je als kind niet aanzien. Hem meenemen naar Muiderberg vond ik één van de moeilijkste dingen, die ik ooit gedaan heb. Ik ervoer het, alsof ik mijn vader ontvoerde uit zijn geliefde Muiden. Je moet, maar je kunt het eigenlijk niet
Mijn vader kon echt niet wennen aan zijn “verbanning”. Hij was (en is) in een toestand van ontkenning. Hij zag totaal niet in, waarom hij zijn huis en haard moest verlaten. Dat hij totaal niet meer zelfstandig kon leven, ging er bij hem niet in
Maar inmiddels is hij rustiger. Na een jaar is hij nog steeds erg verdrietig en verward, maar wij kinderen waren blij, dat hij aangekleed werd, zijn eten kreeg en in een mooi huisje zat met hele fijne verzorgsters. Hij had nog steeds zijn eigen domein en wij konden hem in alle rust bezoeken en een kopje thee uit zijn eigen keuken serveren. Hij had zijn huiskamer met spullen van thuis, wat gewoon noodzakelijk is voor mensen, die dementeren. En voor wie niet, trouwens?
Eind jaren ‘90 waren apartementen van Florisberg twee aan twee aan elkaar geschakeld, waarmee een behoorlijk goede woonruimte gecreëerd werd; ook voor echtparen, die nog met zijn tweëen zijn, ongeveer 50 m2 per woning. Niet groot voor ons jonge goden, maar prima om mensen netjes in te huisvesten tijdens de winter van hun leven
| Voorlichtingsbijeenkomst in de recreatiezaal |
Maar dit alles moet dus gaan veranderen van onze roemruchte overheid. Zorg is niet meer iets, dat uit je hart komt, maar een nationale onkostenpost. Ik zou denken, dat wij daar ons hele leven voor gewerkt en betaald hebben, maar nee, een bejaardenhuis moet gewoon geld gaan opleveren. De vroegere kleine bijdrage word vervangen door ordinaire huur
“Er is dan ook besloten om over te gaan tot nieuwbouw van de locatie.” Dan ook? Ik heb mijn beklag gedaan op FaceBook en iemand reageerde : Florisberg is geen mooi gebouw. Nee, zeker niet. Maar het gaat helemaal niet om “mooi”. Het gaat om mensen en hun geluk. En er moet ook wel iets gebeuren aan bijvoorbeeld de klimaatbeheersing, want het gebouw ruikt overal muf, om maar wat te noemen, maar daar kan gewoon iets aan gedaan worden
“…en 11 appartementen zijn niet groter dan 25m2” Nou, met al het beschikbare geld zou je die alsnog (waarom toen niet meteen?) aan elkaar kunnen schakelen. Het personeel heb ik nog nooit horen klagen over het vermeende gebrek aan doelmatigheid, maar ik kan me voorstellen, dat erin het bestaande gebouw vernieuwingen aangebracht moeten worden. Ook dat lijkt me niet onoverkomelijk. 10 jaar geleden zijn er verderop aanleunwoningen ontruimd en voorzein van “antikraak” met de bedoeling om een nieuwe vleugel aan te bouwen. Doe dat dan! Zo kun je een vernieuwd gedeelte aanbieden en de rest in alle rust verbeteren
Maar nee. Medio volgend jaar moeten alle bewoners verhuizen naar Naarden, waar containerwoningen staan als tijdelijke opvang. Dat tijdelijke duurt overigens anderhalf jaar! Voor veel bewoners zal dat dus hun eindstation worden. Hoe zal bijvoorbeeld de verwarming werken in die gehorige bouwketen? Mijn vader voelt zich het prettigst bij een temperatuur van zo’n 27‘ Dat is veel en daar had hij vroeger echt geen last van, maar het IS nu eenmaal zo
Door de eerste verhuizing zullen alle spullen, die we aangekocht hebben voor de nieuwe woning weggegooid kunnen worden; vloerbedekking, gordijnen ennzovoort. Jammer van het geld en al het werk, dat in de woning is verricht. In de nieuwe woning zal niet al het bezit van mijn vader een plaats kunnen vinden. Die moeten dus of opgeslagen- of meteen maar weggegood worden. Want voor demente mensen zal er geen eigen huiskamer meer zijn in de nabije toekomst…
| …eigen huiskamer? Nee, dus! |
Als de nieuwbouw klaar is, moeten deze arme mensen opnieuw verhuizen, met alle gewenningsperikelen vandien. En opnieuw moet er ingericht worden, al is het dan alleen maar de slaapkamer… Want bij terugkomst zal er het één en ander veranderd zijn. Onze alom geprezen overheid heeft besloten om “Zorgzwaarte Pakketten” 1 tot en met 4 sowieso niet meer toe te laten in verzorgingshuizen. Die zielepoten kunnen gemakkelijk door hun familie en vrienden verzorgd worden, vind Rutte. Eitje!
Zorgzwaarte Pakketten 5 tot en met 7 zijn welkom. Er zijn twee woonvormen. De eerste : “Kleinschalige-Integrale-Zorg” (heerlijk jargon!) : 3 groepen van 8 appartementen, koken als in een gezin (door verzorgsters) en codesloten op de deuren. Deze woonvorm is bedoeld voor dementerenden, die dus gezamelijk in hun huiskamer op elkaars lip mogen zitten of zich terugtrekken in hun prive slaapkamer
De tweede woonvorm word dan “Scheiden-Wonen-Zorgen”(!). De mensen daarin kunnen (moeten?) kiezen voor een 2- of 3 kamerwoning en betalen daar een dikke huur voor. Zij krijgen een soort Tafeltje Dekje maaltijd verzorgd door Thuiszorgers. Want een centrale keuken zal er niet meer zijn. Evenals overigens de receptie, de kleine Serre en de grote recreatiezaal. Deze zaken, kun je je voorstellen, kosten alleen maar geld en moeten wijken. Alle leuke activiteiten, die ik het afgelopen jaar meegemaakt heb, zullen verdwijnen, zoals de maandelijkse samenzangavonden, de Kerstmaaltijd, de leuke Oudejaarsviering enz. Het mooie voordeel van zo’n instelling, het samen eten, drinken en praten wordt weggegooid. Iets, waar mensen nu juist zo’n behoefte aan hebben, jong of oud, dement of nog fruitig. De “Scheiden-Wonen-Zorgen” types zullen weer goeie maatjes moeten worden met de buren, daar moet je maar zin in hebben
| Geen Freek en Hella meer |
Deze nieuwe woonvormen zullen ooit weer achterhaald zijn. Mij benieuwen, hoe ik ooit zelf kom te zitten? Wellicht woon ik dan in een soort gevangenis samen met mijn Personal Robot? Nog goedkoper! “Als je daglicht wilt zien, opa, zet je de tv maar aan!”
Ik betrap me er op, dat ik stilletjes hoop, dat mijn vader dit alles niet meer mee hoeft te maken. Maar dat is hetzelfde als hem dood wensen. En hoewel zijn overlijden hem uit zijn eenzame lijden zou verlossen, wil ik dat soort gedachten niet toelaten. Ik wil niet wensen, dat hij dood was. Ik mis mijn moeder al zo erg. Die dag zal komen, ik weet het en misschien wel gauw, maar woonzorgen moeten toch geen reden zijn om hem maar op zijn einde te hopen
Sommigen zeggen, dat we dit tegen moeten houden. Maar hier zie ik geen democratisch proces. Tijdens de bijeenkomst had ik zeer de behoefte om eens flink te reageren, want de stemming was gelaten. Net zoals in heel Nederland. Ons wordt helemaal niets gevraagd en we laten het allemaal maar gebeuren. Maar omdat ik erg emotioneel kan worden en nogal fel, heb ik mijn bek maar gehouden (En dat zint me helemaal niet)
“...afspraken in het regeerakkoord...”… De democratie, dat waren wij toch? Of zoals mijn vriend Tjalling schreef :
“Willem, normaal gesproken heb ik wel wat te vinden van de dingen, maar ik geloof niet, dat ik hier woorden voor heb. Machteloosheid is wat ik voel. Mijn vader was vorig jaar bijna jouw vaders buurman geworden maar, vanwege wachtlijsten en andere blablabla, zit hij nu in een kamertje in het verzorgingstehuis in Hilversum, weg van alles wat hem bekend is en met de wetenschap, dat als hij gaat hemelen, zijn kamertje binnen twee dagen opgeleverd moet worden. "Ik krijg niet eens de tijd om koud te worden", zegt hij wel eens. Wim Kan zei ooit : "Democratie is de wil van het volk... ik lees elke ochtend met stomme verbazing in de krant wat ik nú weer wil". Ik sluit me daar volledig bij aan.”
Deze mensonterende toestanden worden allemaal veroorzaakt door winstbejag. Sociaal gedrag is vervangen door het marktdenken van overbetaalde managers(“Hoeveel maal Balkenende Norm verdien jij?”). Steeds meer lieve mensen, die graag en met plezier anderen helpen worden ontslagen, bijvoorbeeld als zij geen affiniteit hebben met dementie…, en Huize Zonnegloren verandert in een fruitautomaat, ook al stop je er heel veel geld in, je weet nooit hoeveel er uit komt
De tijd zal leren, wat er nu nog allemaal boven onze hoofden hangt, machteloos wachten we af, maar dat we er nog niet klaar mee zijn is gewoon een feit
Willem kroon, 8 februari 2013
| Dementerenden hebben geen huiskamer nodig |
vrijdag 6 juli 2012
Over mijn Flashopdracht
Vandaag (6 juli 2012) heb ik één van mijn opdrachten voor school afgerond
Het is de MM-6 Flash movie. Ik heb gekozen voor een fansite van mijn favoriete band Metallica, waar ik al sinds 1992 gek op ben en waar ik diverse concerten van heb bezocht
Ik richt dit blog op mijn medeleerlingen, omdat ik van een bepaald kennisniveau moet uitgaan, maar uiteraard is iedereen welkom om over mijn ervaringen te lezen
Ik had al een tijd niet meer geblogd en als ik het wel deed, ging het over de verdrietige toestanden thuis na het overlijden van mijn moeder
(zie hieronder : * 1)
Maar nu wil ik het voor het eerst eens over school hebben en dan met name over wat ik al of niet geleerd heb
Hoewel de opdracht uit meerdere movies in Flash moet bestaan, praat ik voor het gemak liever over een website. Mijn werk staat dan ook online
(zie hieronder : * 2)
Mijn site heet “Metallica Online” en bestaat uit 6 movies. De hoofd (container) movie betaat uit een background met een knoppenbalk, waarmee de verschillende hoofdstukken gekozen kunnen worden. Die hoofdstukken zijn :
1. Video
2. Audio
3. Photo
4. Member
Ook is via de mainmovie een 6e movie te bekijken, die de bandwidth van je Internetverbinding aangeeft. Je kunt een analoog ogend metertje bekijken, dat voortdurend een 33KB plaatje downloadt en de tijd, die hij daar voor nodig heeft omzet in een aanwijshoek voor de naald van de meter
Voor hoofdstuk “Video" heb ik gebruik gemaakt van de YouTube API. Deze software is goed gedocumenteerd
(zie hieronder : * 3)
Wanneer je de instructies en methods eenmaal begrijpt, kun je een player maken met heel veel mogelijkheden.
De filmpjes van Metallica hebben op YT niet allemaal reclameboodschappen en die zie je dus ook niet in mijn player
Omdat het laden van de YT player zwaar op de grafische kaart leunt, moest ik leren om mijn Tweens op de juiste momenten te starten.
Overigens leerde ik hierbij, dat je Tweens ook in een Array kunt stoppen. Het is namelijk zó, dat de zg. “Garbage Collection” je (local) Tween variabelen opruimt, als de animatie verstoord wordt. Nadeel van deze methode is, dat je wel track moet houden, wáár je Tweens in die Array zitten, als je ze opnieuw wilt benaderen (var tweenIndexCounter:int ? ;-). Maar met deze methode lopen je animaties wel vaker() naar het einde, zoals je dat bedoeld had
Mijn videoplayer is de hoofdmoot van mijn site geworden. Ik heb daar dan ook het meeste werk in gestoken. Hij is inmiddels uitontwikkeld en oeverloos getest. Het is maar goed, dat ik zo gek ben op Metallica, want ik heb de nummers bij het ontwikkelen (bijna) vaker gezien en gehoord dan mij lief is bij het continue opstarten van deze movie.
Over deze .swf ben ik het meest tevreden. Er zitten bij mijn weten geen echte fouten meer in (wat je van de andere filmpjes helaas niet kan zeggen)
Ik heb deze opdracht met veel plezier gemaakt. Dankzij mijn eerdere ervaringen met BASIC heb ik deze taal, Flash ActionScript 3.0, goed op kunnen pikken en voor een eerste project ben ik redelijk tevreden. Ja, redelijk…
Want ondanks, dat ik de meeste tijd heb van al mijn klasgenoten en ik er wel 6 weken continue aan heb gewerkt ben ik niet klaar met mijn project…
Ik wist het van mijn vroegere programma’s wel : ik begin eenvoudig, maar mijn ideeën blijven groeien en mijn wensen worden gedurende de ontwikkeling steeds groter. Mijn Visual Basic projecten kwamen dan ook eigenlijk nooit aan hun voltooiing toe. En ook nu was het maar kantje boord, of ik wel een beoordeelbare site kon gaan tonen aan de leraar.
Ik heb echt veel wensen niet kunnen realiseren en ook heb ik zelfs een paar problemen niet op kunnen lossen. En dat zit me NIET lekker!!
Ik moet leren om een goede workflow te ontwikkelen : eerst alle movies in basis aanmaken en eventueel alle onderlinge communicatie via Global Vars en Shared Library goed uittesten! (uitroepen is aan mijzelf gericht, hahaha)
Ontwikkelen = Workflow = Workflow = Workflow = Workflow………
Zoals bijvoorbeel bij de Audio player : Hier heb ik geen tijd gehad om animaties te creëren en grafisch vind ik de movie niet af.
Deze .swf haalt MP3’s en hun info van een online pagina van mij via een XML file. Dat bevalt me wel, XML; op deze manier kan ik zonder de Flash omgeving mijn MP3’s en hun namen eenvoudig aanpassen aan nieuwe songs.
Ook de PeakHold VU meters vind ik erg leuk, alleen had ik ook de luidsprekers willen animeren, maar wederom …tijdgebrek…
De Photo movie is redelijk gelukt na heel veel inspanningen om hier de Tweens goed te krijgen. Wederom maak ik voor de content gebruik van de mooie XML techniek.
Ook hier had ik weer veel problemen, zoals in het hele project, om de lagen goed te krijgen. Eerlijk gezegd snap ik nog geen bal van AddChild(ren)…Movieclips en Textfields verschijnen op de meest ongewenste layers en ondanks heel veel inspanningen werkt een aantal objecten ook nu nog steeds niet goed…Al was het bijvoorbeeld maar, omdat mijn objecten zich online weer anders gedragen dan in de Flash omgeving…Om crazy van te worden, pfffff….Hier ligt nog een aantal leermomenten op mij te wachten, haha
De Members movie is mijn liefste kindje, het bouwen ging voorspoedig en hier was ik al snel mee op orde.
Deze .swf werkt goed! Hij stuurt een mail naar de afzender via een .php pagina op mijn website wkwebsites.com
Al met al heb ik met tegenzin besloten om mijn project in te leveren. Ik heb er serieus heel veel tijd ingestopt en toch is hij niet perfect, maar nu is het tijd om me echt in PHP te gaan verdiepen. Tenslotte kom ik voor die andere (HTML/CSS/PHP) eindopdracht niet meer weg met de Server Behaviours van DreamWeaver, waar ik 7 jaar lang dankbaar gebruik van heb gemaakt. Nu is het tijd om zelf PHP te gaan begrijpen!
Ik heb de combinatie AS 3.0 schrijven en PHP leren wel zwaar gevonden. Het zijn tenslotte toch twee heel verschillende talen, met name qua toepassing. Als amateur autist kan ik me maar in één project tegelijk vreselijk verdiepen, haha
AS 3.0 blijft, en daar moest ik wel even aan wennen, een taal om filmpjes mee te besturen en PHP is mooie code, die je met de server laat communiceren. Dat ga ik nu leren en ook daar heb ik echt zin in
Codewriting is my pleasure ☺
Willem
Links :
(* 1) Eerder Blog
(* 2) Mijn site online
(* 3) YouTube API
Als je wilt reageren : dit geeft nogal eens problemen, heb ik gehoord, maar email gerust naar willemkro@gmail.com
Het is de MM-6 Flash movie. Ik heb gekozen voor een fansite van mijn favoriete band Metallica, waar ik al sinds 1992 gek op ben en waar ik diverse concerten van heb bezocht
| Metallica Sinterklaas… |
Ik richt dit blog op mijn medeleerlingen, omdat ik van een bepaald kennisniveau moet uitgaan, maar uiteraard is iedereen welkom om over mijn ervaringen te lezen
Ik had al een tijd niet meer geblogd en als ik het wel deed, ging het over de verdrietige toestanden thuis na het overlijden van mijn moeder
(zie hieronder : * 1)
Maar nu wil ik het voor het eerst eens over school hebben en dan met name over wat ik al of niet geleerd heb
Hoewel de opdracht uit meerdere movies in Flash moet bestaan, praat ik voor het gemak liever over een website. Mijn werk staat dan ook online
(zie hieronder : * 2)
Mijn site heet “Metallica Online” en bestaat uit 6 movies. De hoofd (container) movie betaat uit een background met een knoppenbalk, waarmee de verschillende hoofdstukken gekozen kunnen worden. Die hoofdstukken zijn :
1. Video
2. Audio
3. Photo
4. Member
Ook is via de mainmovie een 6e movie te bekijken, die de bandwidth van je Internetverbinding aangeeft. Je kunt een analoog ogend metertje bekijken, dat voortdurend een 33KB plaatje downloadt en de tijd, die hij daar voor nodig heeft omzet in een aanwijshoek voor de naald van de meter
Voor hoofdstuk “Video" heb ik gebruik gemaakt van de YouTube API. Deze software is goed gedocumenteerd
(zie hieronder : * 3)
Wanneer je de instructies en methods eenmaal begrijpt, kun je een player maken met heel veel mogelijkheden.
De filmpjes van Metallica hebben op YT niet allemaal reclameboodschappen en die zie je dus ook niet in mijn player
Omdat het laden van de YT player zwaar op de grafische kaart leunt, moest ik leren om mijn Tweens op de juiste momenten te starten.
Overigens leerde ik hierbij, dat je Tweens ook in een Array kunt stoppen. Het is namelijk zó, dat de zg. “Garbage Collection” je (local) Tween variabelen opruimt, als de animatie verstoord wordt. Nadeel van deze methode is, dat je wel track moet houden, wáár je Tweens in die Array zitten, als je ze opnieuw wilt benaderen (var tweenIndexCounter:int ? ;-). Maar met deze methode lopen je animaties wel vaker() naar het einde, zoals je dat bedoeld had
Mijn videoplayer is de hoofdmoot van mijn site geworden. Ik heb daar dan ook het meeste werk in gestoken. Hij is inmiddels uitontwikkeld en oeverloos getest. Het is maar goed, dat ik zo gek ben op Metallica, want ik heb de nummers bij het ontwikkelen (bijna) vaker gezien en gehoord dan mij lief is bij het continue opstarten van deze movie.
Over deze .swf ben ik het meest tevreden. Er zitten bij mijn weten geen echte fouten meer in (wat je van de andere filmpjes helaas niet kan zeggen)
Ik heb deze opdracht met veel plezier gemaakt. Dankzij mijn eerdere ervaringen met BASIC heb ik deze taal, Flash ActionScript 3.0, goed op kunnen pikken en voor een eerste project ben ik redelijk tevreden. Ja, redelijk…
Want ondanks, dat ik de meeste tijd heb van al mijn klasgenoten en ik er wel 6 weken continue aan heb gewerkt ben ik niet klaar met mijn project…
Ik wist het van mijn vroegere programma’s wel : ik begin eenvoudig, maar mijn ideeën blijven groeien en mijn wensen worden gedurende de ontwikkeling steeds groter. Mijn Visual Basic projecten kwamen dan ook eigenlijk nooit aan hun voltooiing toe. En ook nu was het maar kantje boord, of ik wel een beoordeelbare site kon gaan tonen aan de leraar.
Ik heb echt veel wensen niet kunnen realiseren en ook heb ik zelfs een paar problemen niet op kunnen lossen. En dat zit me NIET lekker!!
Ik moet leren om een goede workflow te ontwikkelen : eerst alle movies in basis aanmaken en eventueel alle onderlinge communicatie via Global Vars en Shared Library goed uittesten! (uitroepen is aan mijzelf gericht, hahaha)
Ontwikkelen = Workflow = Workflow = Workflow = Workflow………
Zoals bijvoorbeel bij de Audio player : Hier heb ik geen tijd gehad om animaties te creëren en grafisch vind ik de movie niet af.
Deze .swf haalt MP3’s en hun info van een online pagina van mij via een XML file. Dat bevalt me wel, XML; op deze manier kan ik zonder de Flash omgeving mijn MP3’s en hun namen eenvoudig aanpassen aan nieuwe songs.
Ook de PeakHold VU meters vind ik erg leuk, alleen had ik ook de luidsprekers willen animeren, maar wederom …tijdgebrek…
De Photo movie is redelijk gelukt na heel veel inspanningen om hier de Tweens goed te krijgen. Wederom maak ik voor de content gebruik van de mooie XML techniek.
Ook hier had ik weer veel problemen, zoals in het hele project, om de lagen goed te krijgen. Eerlijk gezegd snap ik nog geen bal van AddChild(ren)…Movieclips en Textfields verschijnen op de meest ongewenste layers en ondanks heel veel inspanningen werkt een aantal objecten ook nu nog steeds niet goed…Al was het bijvoorbeeld maar, omdat mijn objecten zich online weer anders gedragen dan in de Flash omgeving…Om crazy van te worden, pfffff….Hier ligt nog een aantal leermomenten op mij te wachten, haha
De Members movie is mijn liefste kindje, het bouwen ging voorspoedig en hier was ik al snel mee op orde.
Deze .swf werkt goed! Hij stuurt een mail naar de afzender via een .php pagina op mijn website wkwebsites.com
Al met al heb ik met tegenzin besloten om mijn project in te leveren. Ik heb er serieus heel veel tijd ingestopt en toch is hij niet perfect, maar nu is het tijd om me echt in PHP te gaan verdiepen. Tenslotte kom ik voor die andere (HTML/CSS/PHP) eindopdracht niet meer weg met de Server Behaviours van DreamWeaver, waar ik 7 jaar lang dankbaar gebruik van heb gemaakt. Nu is het tijd om zelf PHP te gaan begrijpen!
Ik heb de combinatie AS 3.0 schrijven en PHP leren wel zwaar gevonden. Het zijn tenslotte toch twee heel verschillende talen, met name qua toepassing. Als amateur autist kan ik me maar in één project tegelijk vreselijk verdiepen, haha
AS 3.0 blijft, en daar moest ik wel even aan wennen, een taal om filmpjes mee te besturen en PHP is mooie code, die je met de server laat communiceren. Dat ga ik nu leren en ook daar heb ik echt zin in
Codewriting is my pleasure ☺
Willem
Links :
(* 1) Eerder Blog
(* 2) Mijn site online
(* 3) YouTube API
Als je wilt reageren : dit geeft nogal eens problemen, heb ik gehoord, maar email gerust naar willemkro@gmail.com
donderdag 12 januari 2012
Papa’s verhuizing naar Muiderberg
Lieve mama,
Vanmiddag reed ik met pa naar Muiderberg en bracht hem niet meer terug naar zijn geliefde Muiden
Het was weer een bijzondere dag, deze 12e januari 2012. Vroeg in de middag ging ik pa ophalen in de Vondelstraat met een knoop in mijn buik. Ik had aangeboden om hem over te brengen, maar ik had niet ingeschat, dat ik het zo zwaar zou vinden.
Hoe zou hij ditmaal reageren? Ik zag al taferelen voor me van een boze of huilende man, die het huis niet wilde achterlaten, waar hij met jou 53 jaar gewoond heeft. Waar hij als jonge man van 32 met drie kinderen en jou als mooie vrouw kwam wonen; waar Kees geboren werd en waar wij allemaal zoveel herinneringen aan hebben
Maar papa was heel rustig. Eigenlijk te rustig vond ik. Besefte hij wel, dat het grote uur aangebroken was? Ik durfde hem er niet naar te vragen, bang dat hij alsnog in paniek zou raken. Na een boterhammetje verliet pa de Vondelstraat, nadat hij me gevraagd had om een briefje neer te leggen, waar hij was. Voor het geval iemand hem niet kon vinden
Maar iedereen wist heel goed waar hij was. We reden kalm naar Muiderberg onder het gebruikelijke gemopper van pa, dat we dagelijks gewend zijn en wat uiteindelijk een teken is, dat hij zich niet bijzonder ongemakkelijk voelt
De bestelde rolstoel is er nog niet, dus in een geleend exemplaar van een verwarde en ongeruste eigenares reed ik pa naar zijn nieuwe onderkomen
Het huis is echt heel mooi geworden. Met name Guus en Hans hebben schitterend werk verricht. We voelen ons echt thuis tussen al die overbekende spulletjes, die jullie in de loop der jaren om je heen verzameld hebben
Aan de wanden hangen jullie schilderijen en foto’s en ik heb vanmiddag nog een deel van je verzameling mini serviesjes teruggeplaatst in de fraaie glazen vitrinekast
Met name die kleine kopjes en schoteltjes, waar je er inmiddels zoveel van had, hebben weer een prominente plek gekregen in huize Kroon. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. Het is zo echt een hobby van een zorgvuldige vrouw en ik denk niet, dat ik alles zo mooi gedecoreerd heb als jij dat deed, maar met het koesteren van deze kastjes met je verzameling potjes, kopjes en kannetjes eren we jou
Zo ook met je prachtige Swarovski verzameling, die we nog een veilig plekje moeten geven, omdat we wel bang zijn, dat er het één en ander gemakkelijk gepikt kan worden door medewerkers; een actueel probleem
Papa was echt goed te spreken over de inrichting van zijn nieuwe, maar vanzelfsprekend ook nog vreemde huis en hij moet er nog erg zijn richting en pad vinden.
Een verzorgster complimenteerde ons met de snelle inrichting, want andere nieuwe bewoners zitten vaak nog weken in de rommel
In de grote zaal was er een muziekmiddag, waar ik met pa heenging. Hij kon als enorme muziekliefhebber over ieder gedraaid nummer iets bijzonders vertellen en ik kon zien, dat het luisteren naar de populaire muziek uit jullie tijd en de verhalen, die de presentatoren er over vertelden, hem goed deden. De bewoners werden prima verzorgd met koffie, thee en zelfs een kaassoufle . Ik vind de verzorging door de aanwezige dames absoluut in orde, voor zover ik het nu kan beoordelen
Zo kreeg pa als enige warm eten ‘s avonds, omdat hij het middag diner gemist had. Hij zat gezellig met andere bewoners aan tafel, maar klaagde wel dat niet iedereen even aanspreekbaar is. Pa blijkt echt een grote behoefe aan contacten te hebben. Hij stapt zomaar op mensen af en begint dan zijn vragen af te vuren, over wie hij voor zich heeft; in de hoop, dat hij een bekende tegengekomen is
Al met al zijn het mooie huis, de goede verzorging en pa’s wil om nieuwe contacten te leggen voor mij tekenen, dat zijn verblijf in Florisberg succesvol zal kunnen zijn
Hij zegt nu, dat hij er graag met jou had gezeten. Dat begrijp ik natuurlijk, want ook hier zal hij je missen en ook hier zal hij zich soms eenzaam voelen.
Maar onder de gegeven omstandigheden denk ik, dat papa’s verhuizing een goede beslissing is geweest en dat het hem positieve veranderingen in zijn leven zal kunnen brengen
Ik hou van je,
Willem
Ps : onderstaande reactiemogelijkheid blijkt niet altijd goed te werken. Stuur je eventuele reactie naar willemkro@gmail.com
Vanmiddag reed ik met pa naar Muiderberg en bracht hem niet meer terug naar zijn geliefde Muiden
Het was weer een bijzondere dag, deze 12e januari 2012. Vroeg in de middag ging ik pa ophalen in de Vondelstraat met een knoop in mijn buik. Ik had aangeboden om hem over te brengen, maar ik had niet ingeschat, dat ik het zo zwaar zou vinden.
Hoe zou hij ditmaal reageren? Ik zag al taferelen voor me van een boze of huilende man, die het huis niet wilde achterlaten, waar hij met jou 53 jaar gewoond heeft. Waar hij als jonge man van 32 met drie kinderen en jou als mooie vrouw kwam wonen; waar Kees geboren werd en waar wij allemaal zoveel herinneringen aan hebben
Maar papa was heel rustig. Eigenlijk te rustig vond ik. Besefte hij wel, dat het grote uur aangebroken was? Ik durfde hem er niet naar te vragen, bang dat hij alsnog in paniek zou raken. Na een boterhammetje verliet pa de Vondelstraat, nadat hij me gevraagd had om een briefje neer te leggen, waar hij was. Voor het geval iemand hem niet kon vinden
Maar iedereen wist heel goed waar hij was. We reden kalm naar Muiderberg onder het gebruikelijke gemopper van pa, dat we dagelijks gewend zijn en wat uiteindelijk een teken is, dat hij zich niet bijzonder ongemakkelijk voelt
De bestelde rolstoel is er nog niet, dus in een geleend exemplaar van een verwarde en ongeruste eigenares reed ik pa naar zijn nieuwe onderkomen
Het huis is echt heel mooi geworden. Met name Guus en Hans hebben schitterend werk verricht. We voelen ons echt thuis tussen al die overbekende spulletjes, die jullie in de loop der jaren om je heen verzameld hebben
Aan de wanden hangen jullie schilderijen en foto’s en ik heb vanmiddag nog een deel van je verzameling mini serviesjes teruggeplaatst in de fraaie glazen vitrinekast
Met name die kleine kopjes en schoteltjes, waar je er inmiddels zoveel van had, hebben weer een prominente plek gekregen in huize Kroon. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. Het is zo echt een hobby van een zorgvuldige vrouw en ik denk niet, dat ik alles zo mooi gedecoreerd heb als jij dat deed, maar met het koesteren van deze kastjes met je verzameling potjes, kopjes en kannetjes eren we jou
Zo ook met je prachtige Swarovski verzameling, die we nog een veilig plekje moeten geven, omdat we wel bang zijn, dat er het één en ander gemakkelijk gepikt kan worden door medewerkers; een actueel probleem
Papa was echt goed te spreken over de inrichting van zijn nieuwe, maar vanzelfsprekend ook nog vreemde huis en hij moet er nog erg zijn richting en pad vinden.
Een verzorgster complimenteerde ons met de snelle inrichting, want andere nieuwe bewoners zitten vaak nog weken in de rommel
In de grote zaal was er een muziekmiddag, waar ik met pa heenging. Hij kon als enorme muziekliefhebber over ieder gedraaid nummer iets bijzonders vertellen en ik kon zien, dat het luisteren naar de populaire muziek uit jullie tijd en de verhalen, die de presentatoren er over vertelden, hem goed deden. De bewoners werden prima verzorgd met koffie, thee en zelfs een kaassoufle . Ik vind de verzorging door de aanwezige dames absoluut in orde, voor zover ik het nu kan beoordelen
Zo kreeg pa als enige warm eten ‘s avonds, omdat hij het middag diner gemist had. Hij zat gezellig met andere bewoners aan tafel, maar klaagde wel dat niet iedereen even aanspreekbaar is. Pa blijkt echt een grote behoefe aan contacten te hebben. Hij stapt zomaar op mensen af en begint dan zijn vragen af te vuren, over wie hij voor zich heeft; in de hoop, dat hij een bekende tegengekomen is
Al met al zijn het mooie huis, de goede verzorging en pa’s wil om nieuwe contacten te leggen voor mij tekenen, dat zijn verblijf in Florisberg succesvol zal kunnen zijn
Hij zegt nu, dat hij er graag met jou had gezeten. Dat begrijp ik natuurlijk, want ook hier zal hij je missen en ook hier zal hij zich soms eenzaam voelen.
Maar onder de gegeven omstandigheden denk ik, dat papa’s verhuizing een goede beslissing is geweest en dat het hem positieve veranderingen in zijn leven zal kunnen brengen
Ik hou van je,
Willem
Ps : onderstaande reactiemogelijkheid blijkt niet altijd goed te werken. Stuur je eventuele reactie naar willemkro@gmail.com
zondag 1 januari 2012
2012 : Papa naar Florisberg
Lieve mama,
Het is 1 januari 2012, 11:43h
Op de televisie staat het NieuwJaarsConcert op. Joop van Zijl geeft weer commentaar op de klassieke muziek, waar ook jij zo van hield.
Het hoort bij deze dag. Jij en pa keken er altijd naar. Straks weer Garmisch-PartenKirchen…
Wij beginnen aan een nieuw jaar. Wij? Wie zijn wij? Wij achterblijvers? Wij, die ook sterfelijk zijn? Of jij ook? Je bent zo onverbrekelijk verbonden aan mijn ziel, dat ik jou ook reken bij “wij”
Ik moet bekennen, dat ik het leven iets minder mooi vind dan vroeger, toen alles nog zo vanzelfsprekend was, dat ik er niet bij stilstond. Jolanda zegt wel eens : “waren we maar weer kind”. En ja, die opmerking begin ik nu steeds beter te begrijpen. Ik heb bij jou en papa een onbekommerde jeugd gehad vol liefde en zorgzaamheid, daar op Vondelstraat 6 in Muiden. Ik dank jullie daarvoor
Ik mis je elke dag
Een tijdje terug stuurde Adrie van tante Greet ons een kopie van een brief, die je aan je vriendin Greet stuurde toen je 29 was. Je wilde graag bij haar langs gaan. Je had mij en Guus al en tante Greet was ook nog een jonge moeder. Ik heb gehuild, toen ik je warme woorden aan haar las. Wat was je blij met je kinderen; dat geluk wilde je met je beste vriendin delen. Het was heel mooi, maar ook wel moeilijk om je anno nu op die manier als jonge vrouw te "horen spreken”
Nu ik van dichtbij meemaak, hoe mensen oud worden, ziek worden, in de war raken en sterven, toont het leven zijn ware gezicht aan me. Gezond en gelukkig zijn is niet zo vanzelfsprekend als ik als kind onbewust dacht.
Hoe kon ik dat ook weten? Als je geboren wordt, tref je de wereld aan, zoals die is. Op dat belangrijke moment in je leven hebben je ouders al een heel proces achter de rug. Vanaf hun eigen kindertijd zijn ze volwassen geworden, verliefd geraakt en hebben voor een kind gekozen. En dan kom jij in een gespreid bedje in hun wieg te liggen
Jij en pa waren er dus altijd vanaf het allereerste begin. Er waren 4 grootouders en iedereen was jong en gezond. En ons huis in de Vondelstraat was er vanaf mijn kleutertijd. Nu ik er aan terugdenk scheen de zon altijd in mijn hoofd, zomer en winter.
Hoewel jij al vroeg je ouders moest gaan missen, merkte ik als kind niets van verdriet om het gemis van dierbaren. Gezegend met een goede gezondheid leefden we in ons gezin gelukkig met elkaar. Ergens heb je als kind het idee, dat er in die toestand van welzijn nooit verandering zal komen. Waarom zou het ook? Het is toch altijd zo geweest?
Maar inmiddels ben ik 57. Toen ik 25 was verloor ik mijn vriend Reyer, die net zo oud was als ik. Dat was de eerste zware barst in de glanzende spiegel mijn leven.
Daarna werd onze Kees ziek, je jongste kind. Dit betekende een enorme belasting voor iedereen in ons gezin. Wat hebben jij en pa veel zorgen om hem gehad.
Jaren terug zei je mij, dat Kees zelfmoord zou plegen als jullie er niet meer zouden zijn. Ik ben daar toen erg van geschrokken. Als een moeder dat zegt…Het gaat redelijk goed met Kees, maar garanties, dat jij geen gelijk zal krijgen, zijn er niet
Al met al weet ik nu, dat iedereen zal moeten wennen aan het feit, dat harmonieuze toestanden niet eeuwig kunnen en zullen duren
De afgelopen jaren hebben wij, jullie kinderen meegemaakt, hoe jullie, onze ouders, ouder en zwakker werden. Hoewel dat proces geen verrassing kan zijn voor een redelijk denkend mens, is me dat zwaar op mijn dak gevallen. Jullie hadden steeds meer zorg nodig, maar wilden die hulp eigenlijk niet zomaar aanvaarden. Ook onze voorstellen om naar een bejaardenhuis te gaan vielen niet in goede aarde en wij wilden jullie niet dwingen om ons vertrouwde huis na 53 jaar te verlaten
Maar nu pa al weer ruim 4 maanden alleen woont is het zover :
12 januari aanstaande gaat papa verhuizen naar Muiderberg. Er is een plaats vrijgekomen in Florisberg, doordat een goede kennis van jullie is overleden
Twee weken geleden zijn we met z’n allen met lood in onze schoenen naar het huis van Hans gegaan om pa aldaar het moeilijke nieuws te brengen. Wij broers wilden elkaar steunen, omdat we er erg tegenop zagen om zijn reactie te ondergaan, Tot dan toe werd papa heel emotioneel, zodra hij er lucht van kreeg, dat wij het onderwerp bejaardenhuis aan wilden roeren
Maar hij reageerde heel ontspannen en maakte zelfs grapjes. Dit was een pak van ons hart. Ik was trots op hem, omdat hij weer een beetje pragmatisch was geworden
Pa zegt zich gedwongen te voelen, maar daar bedoelt hij niet mee, dat wij hem onder druk gezet hebben. Hij zegt het steeds moeilijker te vinden dat wij, zijn kinderen zo druk zijn met het zorgen voor hem.
Maar ik denk, dat papa nu ook is gaan inzien, dat het alleen wonen niet gaat. Hij raakt steeds verwarder en zorgt niet goed voor zichzelf. Hij denkt vaak, dat jij aan de andere kant van de gaskachel zit en begint dan tegen je te praten. Hij weet echt wel, dat je niet meer in ons midden bent, maar kan niet wennen aan de vreemde toestand, dat hij je na al die jaren niet meer kan aanspreken. Iets, waar wij allemaal mee kampen trouwens
Guus en Hans zijn al druk geweest met het opknappen van pa’s nieuwe woning. En tja, Vondelstraat 6 moet ontruimd worden en teruggeven. Jij zou mij, denk ik, aanraden om er zelf te gaan wonen; ik sta inderdaad hoog op de lijst voor woningzoekenden, maar ik weet niet of dat een goed plan voor mij is.
Gisteravond hebben we met de broers, pa en Dora Oudejaarsavond gevierd. Voor het eerst zonder jou en dat was voor ons allemaal erg moeilijk. We hebben zitten kwartetten, daar had je wel bij willen zijn.
Vroeger ging ik op Oudejaarsdag rond 5 uur naar je toe, want dan stond in een hele koude open keuken oliebollen te bakken. Daar hield je helemaal niet van, maar je deed het als je ongeschreven moedersplicht. Je heerlijke warme en verse appelflappen zal ik mijn leven lang blijven missen. Gisteren heb ik nergens zo’n heerlijke flap kunnen eten
Ook het gegeven, dat dit de laatste Oudejaarsavond in ons huis was, maakte mij verdrietig. Af en toe ben ik naar buiten gegaan om een sigaretje te roken en heb uitgebreid alle herinneringen aan dit adres aan mijn geestesoog laten passeren. Hier stond ik als kind met sterretjes in mijn hand. “Doe je voorzichtig”? “Trek een jas aan!”
Hoe vaak ben ik vanaf dit adres de wijde wereld in getrokken? - Naar mijn eerste kleuterschooldag achterop de bagagedrager van tante Bep; op mijn rode step de eerste bocht om; voor het eerst lopend naar de “grote school”; vertrek per fiets hiervandaan naar de MULO en later met de brommer. - Met pa fietsend naar Weesp voor mijn opkomst in militaire dienst (eerste reisgelegenheid) - De eerste wandelingen op zondagmiddag met ons gezin, maar ook met Ans, Joke en Thea. - Op mijn eerste motorfiets trots als een aap de straat uit scheurend en later mijn eerste auto aan jullie tonend. - Mijn vertrek vanaf het ouderlijk nest naar mijn eerste eigen woning...
Het is allemaal teveel om op te noemen. Die herinneringen blijven, maar ook van het huis moeten we toch echt afscheid nemen. Ik kan het nu al niet uitstaan, dat er straks “vreemden” in zullen zitten. We woonden er vanaf nieuwbouw, misschien moet het huis ook wel even wennen ;-)
Zelfs het verdwijnen van ons telefoonnummer 1882 kan ik slecht verdragen. Ik wordt steeds sentimenteler
Papa’s zorg voor nu is of de ontruiming en verhuizing wel goed zullen gaan. Hij maakt zich daar zorgen over
Het valt allemaal niet mee. Maar het gaat er nu om, dat het met papa weer wat beter zal gaan. Ik hoop, dat hij een regelmatiger leven zal krijgen en dat de aanspraak met leeftijdsgenoten hem zal opbeuren
Ook 2012 zal voor ons weer een bijzonder jaar worden. Hoe zal pa zijn nieuwe leven vinden in zijn laatste woning? Het zal niet meevallen voor hem, met zijn minder wordende gezondheid en zonder jouw nimmer aflatende liefde en steun voor hem
Mijn leven zal nooit meer worden zoals vroeger, maar ik beschouw het als mijn levensopdracht om me aan te passen aan de immer veranderende condities van het leven, dat zo mooi kan zijn.
De zon schijnt nog steeds in mijn hoofd, maar er komen steeds vaker wolkjes voor, die niet snel meer wegtrekken
Rust zacht, lieve mama,
Willem X
Het is 1 januari 2012, 11:43h
Op de televisie staat het NieuwJaarsConcert op. Joop van Zijl geeft weer commentaar op de klassieke muziek, waar ook jij zo van hield.
Het hoort bij deze dag. Jij en pa keken er altijd naar. Straks weer Garmisch-PartenKirchen…
Wij beginnen aan een nieuw jaar. Wij? Wie zijn wij? Wij achterblijvers? Wij, die ook sterfelijk zijn? Of jij ook? Je bent zo onverbrekelijk verbonden aan mijn ziel, dat ik jou ook reken bij “wij”
Ik moet bekennen, dat ik het leven iets minder mooi vind dan vroeger, toen alles nog zo vanzelfsprekend was, dat ik er niet bij stilstond. Jolanda zegt wel eens : “waren we maar weer kind”. En ja, die opmerking begin ik nu steeds beter te begrijpen. Ik heb bij jou en papa een onbekommerde jeugd gehad vol liefde en zorgzaamheid, daar op Vondelstraat 6 in Muiden. Ik dank jullie daarvoor
Ik mis je elke dag
Een tijdje terug stuurde Adrie van tante Greet ons een kopie van een brief, die je aan je vriendin Greet stuurde toen je 29 was. Je wilde graag bij haar langs gaan. Je had mij en Guus al en tante Greet was ook nog een jonge moeder. Ik heb gehuild, toen ik je warme woorden aan haar las. Wat was je blij met je kinderen; dat geluk wilde je met je beste vriendin delen. Het was heel mooi, maar ook wel moeilijk om je anno nu op die manier als jonge vrouw te "horen spreken”
Nu ik van dichtbij meemaak, hoe mensen oud worden, ziek worden, in de war raken en sterven, toont het leven zijn ware gezicht aan me. Gezond en gelukkig zijn is niet zo vanzelfsprekend als ik als kind onbewust dacht.
Hoe kon ik dat ook weten? Als je geboren wordt, tref je de wereld aan, zoals die is. Op dat belangrijke moment in je leven hebben je ouders al een heel proces achter de rug. Vanaf hun eigen kindertijd zijn ze volwassen geworden, verliefd geraakt en hebben voor een kind gekozen. En dan kom jij in een gespreid bedje in hun wieg te liggen
| Kerst 2010 |
Jij en pa waren er dus altijd vanaf het allereerste begin. Er waren 4 grootouders en iedereen was jong en gezond. En ons huis in de Vondelstraat was er vanaf mijn kleutertijd. Nu ik er aan terugdenk scheen de zon altijd in mijn hoofd, zomer en winter.
Hoewel jij al vroeg je ouders moest gaan missen, merkte ik als kind niets van verdriet om het gemis van dierbaren. Gezegend met een goede gezondheid leefden we in ons gezin gelukkig met elkaar. Ergens heb je als kind het idee, dat er in die toestand van welzijn nooit verandering zal komen. Waarom zou het ook? Het is toch altijd zo geweest?
Maar inmiddels ben ik 57. Toen ik 25 was verloor ik mijn vriend Reyer, die net zo oud was als ik. Dat was de eerste zware barst in de glanzende spiegel mijn leven.
Daarna werd onze Kees ziek, je jongste kind. Dit betekende een enorme belasting voor iedereen in ons gezin. Wat hebben jij en pa veel zorgen om hem gehad.
Jaren terug zei je mij, dat Kees zelfmoord zou plegen als jullie er niet meer zouden zijn. Ik ben daar toen erg van geschrokken. Als een moeder dat zegt…Het gaat redelijk goed met Kees, maar garanties, dat jij geen gelijk zal krijgen, zijn er niet
Al met al weet ik nu, dat iedereen zal moeten wennen aan het feit, dat harmonieuze toestanden niet eeuwig kunnen en zullen duren
De afgelopen jaren hebben wij, jullie kinderen meegemaakt, hoe jullie, onze ouders, ouder en zwakker werden. Hoewel dat proces geen verrassing kan zijn voor een redelijk denkend mens, is me dat zwaar op mijn dak gevallen. Jullie hadden steeds meer zorg nodig, maar wilden die hulp eigenlijk niet zomaar aanvaarden. Ook onze voorstellen om naar een bejaardenhuis te gaan vielen niet in goede aarde en wij wilden jullie niet dwingen om ons vertrouwde huis na 53 jaar te verlaten
| Florisberg |
Maar nu pa al weer ruim 4 maanden alleen woont is het zover :
12 januari aanstaande gaat papa verhuizen naar Muiderberg. Er is een plaats vrijgekomen in Florisberg, doordat een goede kennis van jullie is overleden
Twee weken geleden zijn we met z’n allen met lood in onze schoenen naar het huis van Hans gegaan om pa aldaar het moeilijke nieuws te brengen. Wij broers wilden elkaar steunen, omdat we er erg tegenop zagen om zijn reactie te ondergaan, Tot dan toe werd papa heel emotioneel, zodra hij er lucht van kreeg, dat wij het onderwerp bejaardenhuis aan wilden roeren
Maar hij reageerde heel ontspannen en maakte zelfs grapjes. Dit was een pak van ons hart. Ik was trots op hem, omdat hij weer een beetje pragmatisch was geworden
Pa zegt zich gedwongen te voelen, maar daar bedoelt hij niet mee, dat wij hem onder druk gezet hebben. Hij zegt het steeds moeilijker te vinden dat wij, zijn kinderen zo druk zijn met het zorgen voor hem.
Maar ik denk, dat papa nu ook is gaan inzien, dat het alleen wonen niet gaat. Hij raakt steeds verwarder en zorgt niet goed voor zichzelf. Hij denkt vaak, dat jij aan de andere kant van de gaskachel zit en begint dan tegen je te praten. Hij weet echt wel, dat je niet meer in ons midden bent, maar kan niet wennen aan de vreemde toestand, dat hij je na al die jaren niet meer kan aanspreken. Iets, waar wij allemaal mee kampen trouwens
Guus en Hans zijn al druk geweest met het opknappen van pa’s nieuwe woning. En tja, Vondelstraat 6 moet ontruimd worden en teruggeven. Jij zou mij, denk ik, aanraden om er zelf te gaan wonen; ik sta inderdaad hoog op de lijst voor woningzoekenden, maar ik weet niet of dat een goed plan voor mij is.
| Oudejaarsavond 2011 |
Gisteravond hebben we met de broers, pa en Dora Oudejaarsavond gevierd. Voor het eerst zonder jou en dat was voor ons allemaal erg moeilijk. We hebben zitten kwartetten, daar had je wel bij willen zijn.
Vroeger ging ik op Oudejaarsdag rond 5 uur naar je toe, want dan stond in een hele koude open keuken oliebollen te bakken. Daar hield je helemaal niet van, maar je deed het als je ongeschreven moedersplicht. Je heerlijke warme en verse appelflappen zal ik mijn leven lang blijven missen. Gisteren heb ik nergens zo’n heerlijke flap kunnen eten
Ook het gegeven, dat dit de laatste Oudejaarsavond in ons huis was, maakte mij verdrietig. Af en toe ben ik naar buiten gegaan om een sigaretje te roken en heb uitgebreid alle herinneringen aan dit adres aan mijn geestesoog laten passeren. Hier stond ik als kind met sterretjes in mijn hand. “Doe je voorzichtig”? “Trek een jas aan!”
Hoe vaak ben ik vanaf dit adres de wijde wereld in getrokken? - Naar mijn eerste kleuterschooldag achterop de bagagedrager van tante Bep; op mijn rode step de eerste bocht om; voor het eerst lopend naar de “grote school”; vertrek per fiets hiervandaan naar de MULO en later met de brommer. - Met pa fietsend naar Weesp voor mijn opkomst in militaire dienst (eerste reisgelegenheid) - De eerste wandelingen op zondagmiddag met ons gezin, maar ook met Ans, Joke en Thea. - Op mijn eerste motorfiets trots als een aap de straat uit scheurend en later mijn eerste auto aan jullie tonend. - Mijn vertrek vanaf het ouderlijk nest naar mijn eerste eigen woning...
Het is allemaal teveel om op te noemen. Die herinneringen blijven, maar ook van het huis moeten we toch echt afscheid nemen. Ik kan het nu al niet uitstaan, dat er straks “vreemden” in zullen zitten. We woonden er vanaf nieuwbouw, misschien moet het huis ook wel even wennen ;-)
Zelfs het verdwijnen van ons telefoonnummer 1882 kan ik slecht verdragen. Ik wordt steeds sentimenteler
Papa’s zorg voor nu is of de ontruiming en verhuizing wel goed zullen gaan. Hij maakt zich daar zorgen over
| Papa’s toekomstige uitzicht |
Het valt allemaal niet mee. Maar het gaat er nu om, dat het met papa weer wat beter zal gaan. Ik hoop, dat hij een regelmatiger leven zal krijgen en dat de aanspraak met leeftijdsgenoten hem zal opbeuren
Ook 2012 zal voor ons weer een bijzonder jaar worden. Hoe zal pa zijn nieuwe leven vinden in zijn laatste woning? Het zal niet meevallen voor hem, met zijn minder wordende gezondheid en zonder jouw nimmer aflatende liefde en steun voor hem
Mijn leven zal nooit meer worden zoals vroeger, maar ik beschouw het als mijn levensopdracht om me aan te passen aan de immer veranderende condities van het leven, dat zo mooi kan zijn.
De zon schijnt nog steeds in mijn hoofd, maar er komen steeds vaker wolkjes voor, die niet snel meer wegtrekken
Rust zacht, lieve mama,
Willem X
zondag 4 december 2011
Mama. Mijmeringen aan haar graf, Deel 2
Lieve mama,
Het is vandaag 4 december. Sinterklaastijd
Inmiddels is het dus alweer ruim 3 maanden geleden, dat we je begraven hebben. De tijd gaat, gek genoeg, snel en langzaam tegelijk.
Langzaam, omdat alles wat er gebeurd is nog zo vers in mijn geheugen ligt. En snel omdat het voor ons bijzondere jaar 2011 al weer bijna om is
We missen je allemaal ontzettend
Papa heeft het erg moeilijk. We hebben weer een rooster opgesteld, waarmee we zorgen, dat pa elke dag te eten heeft en even niet alleen is. Mijn avond is weer de donderdagavond
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik er wel eens tegenop zie om naar hem toe te gaan. Papa is niet meer in de vaderrol, maar in de slachtofferrol. Wanneer ik hem ontmoet zit hij vol boosheid, verdriet en zelfbeklag. Deze opgehoopte emoties moeten er eerst allemaal uit, voordat we het samen weer gezellig kunnen hebben en ik weer naar zijn geliefde verhalen over vroeger kan luisteren. Maar ik hoor nog wel elke keer nieuwe feiten en weetjes van hem (zolang het maar over heel vroeger gaat)
Laatst zat hij compleet in het donker. Pa gaf aan, dat het voor hem allemaal niets meer uitmaakte. Ook loopt hij vaak de hele dag is zijn pyama en kamerjas. Voor mij zijn dat tekenen van depressiviteit. Pa zei afgelopen week, dat hij liever gelijk met jou dood was gegaan…Of zelfs eerder dan jij (waarmee hij voorbijgaat aan het feit, dat jij dan hem had moeten missen). Het is wel dubbel om hem zo goed mogelijk proberen te verzorgen, terwijl hij soms zelf aangeeft er niets meer om te geven…
Maar ik begrijp pa natuurlijk goed. Hoe kun je verder leven zonder je partner; na ruim 70 jaar dagelijks met elkaar omgegaan te hebben? Pa ziet je vaak voor zijn geestesoog; in bed, in de keuken of pratend op de bank. En steeds opnieuw moet hij zichzelf vertellen, dat je er niet meer bent
Bijzonder vind ik het, dat ik nu voor het eerst samen met pa “dingen” doe. Vroeger fantaseerde ik erover, om met hem naar de kroeg te gaan en om als volwassen mannen over het leven te praten. Een geliefde hobby van mij, maar helaas niet van mijn vader
Ook wilde ik wel eens samen met jou gewoon ergens naar toe gaan. Samen met mama op stap. Ook dat kwam er bijna nooit van. Jullie deden alles altijd samen. Alleen toen je vaker naar het ziekenhuis moest waren we wel eens samen op pad. Verkeerde aanleiding, dat wel.
(Overigens zijn jij en ik wel samen naar de film Romeo geweest, omdat jij ooit, net als de hoofdrolspeelster, een miskraam kreeg. Toen heb ik stiekum naast je in het donker een traantje weggepinkt. Ik durfde mijn emoties toen nog niet zo goed te tonen)
Maar ik neem papa nu af en toe mee in mijn auto. Zo zijn we, toen het nog zomer was, een stukje wezen rijden in de polder en hebben we aan de dijk patat en een kroketje gegeten. Dat was een fijn harmonieus samenzijn.
Vader Guus vertelt nog altijd graag over de tijd, dat we met het hele gezin op de fiets gingen kijken naar de „ZuiderzeeWerken”, die de polder drooglegden
Ook voor de SinterklaasI-intocht hebben we pa naar de Schulpen gebracht. Daar geniet hij dan gelukkig wel van. Als hij onder de mensen is, praat hij weer honderd uit en lijkt hij zijn sombere gedachten even te zijn vergeten. Wat dat betreft denk ik, dat hij in Florisberg weer wat op zou kunnen leven, maar ja, het onderwerp “bejaardenhuis” was ook bij jou al onbespreekbaar, helaas
Inmiddels is papa’s zorgindex omhoog gegaan, maar hij wil nog altijd geen hulp in huis hebben. Zijn verzorging is dan ook voornamelijk in onze handen, maar 24 uur per dag hem gezelschap houden zoals jij dat deed, kunnen wij uiteraard niet. Zijn dagen zijn daarom lang en leeg. Hij is al zijn interesses verloren. Krantje lezen, tv kijken en zelfs zijn levenslang favoriete voetbalspel boeien hem niet meer, zegt hij. Overigens zal dat mede veroorzaakt worden door het feit, dat hij nog maar met 1 oog ziet (en dat voor 65% vanwege staar), doof is en voortdurend enorme last van zijn rug heeft zodat hij, zoals je weet, nauwelijks nog kan lopen. Dat zou niemand vrolijk van worden
Papa wil nog steeds geen gehoorapparaatje… "de hele wereld is zachter gaan praten", maar hij is NIET doof! Guus en ik willen hem toch eens aan zo’n handig hulpmiddel helpen. Goed voor zijn sociale contacten (En ook zeker goed voor zijn omgeving… ;-)
Afgelopen week zijn Guus en ik met pa naar Jess Optiek gereden om hem een nieuwe leesbril aan te laten meten. Hij heeft thuis een bakje met verschillende brillen en pakt daar maar gewoon eentje uit. Naar Weesp had hij een Hema brilletje als voorbeeld meegenomen. Een bril waar hij totaal niets aan heeft.
De opticien vertelde, dat jij in maart dit jaar nog bij hem was. Hij schreef je uit zijn register. Nare gedachte, dat iedereen een keer uit het leven geschreven wordt
Soms word ik wel eens boos op pa en laatst liep dat zo uit de hand, dat ik gescholden heb op hem. Dat wil ik helemaal niet, maar Pa kan soms zo onredelijk zijn. Zo vraagt hij zich af, wie jouw dood “verzonnen” heeft en zegt hij, dat hij dit einde van zijn leven nooit had verwacht. Als ik zeg, dat hij toch tot zijn 83e een mooi leven met je gehad heeft, dan vind hij dat geen troost. Nou ja, herinneringen halen het natuurlijk nooit bij de huidige situatie
Papa heeft het er moeilijk mee, dat je naar Hilversum gebracht ben, waar je overleden bent.
Ook ik had dat liever niet gehad, zodat je in ons geliefde Muiden had kunnen sterven. Maar pa gaf toen duidelijk aan, dat hij de hele situatie thuis niet meer aankon. Dat is hij nu vergeten
Over vergeten gesproken. Zijn korte termijn geheugen is compleet defect. Een uur na ons diner weet hij bijvoorbeeld al niet meer, wat hij gegeten heeft. Zijn doofheid en zijn vergeetachtigheid maken de communicatie erg stroef...
In oktober heb ik voor het eerst mijn verjaardag gevierd zonder jou. Dat was een vreemde gewaarwording. Ook pa kon door omstandigheden geen taartje bij me komen eten. Het is erg wennen allemaal.
Vanmiddag, bij de MediaMarkt schoot me te binnen, dat ik nog van die oplaadbare waxinelichtjes voor je wilde kopen. Het duurt lang voordat al die actuele herinneringen aan je bijgesteld zijn
Jouw aftakelingsproces en pa’s omstandigheden wijzen mij er pijnlijk sterk op, dat we allemaal weer zwakker en afhankelijker moeten worden. Dat zal ook mij niet bespaard blijven. Dat stemt me somber.
Slechtziend, doof, stijf, met pijnlijke rug en een heel slecht kortetermijn-geheugen…ik heb met papa te doen. Zijn leven draait nog maar in een heel klein cirkeltje. “Vroeger was het zo druk en gezellig in huis” zegt hij wel eens
En ja, het is zonder jou ontzettend stil in ons oude huis. Hoewel we onder het eten nooit de tv aan mochten doen van jou, kan ik me niet herinneren, dat het vroeger ooit zo stil was als nu.
Je mooie Swarovski verzameling wordt door niemand meer bewonderd en gekoesterd. Je schort hangt nog steeds aan de keukendeur. Alleen een paar portretten van je aan de muur proberen je warme aanwezigheid te simuleren.
Tranen dringen zich voor het eerst sinds weken weer bij mij op, nu ik dit schrijf. 't werd tijd, ik kan al een tijdje niet meer om je huilen, maar dat wil ik juist wel. Dit opschrijven helpt mij
We hebben inmiddels een heel mooi grafmonument voor je besteld bij Kreuning in Baarn. Het zou zeker je goedkeuring weg hebben kunnen dragen. We verwachten de grafsteen in januari te kunnen plaatsen. Ik heb op de computer een impressie van je monument gemaakt.
Naast je ligt inmiddels Piet Mars begraven en rechts van je komt er een monument voor een zeezeiler. Niet alleen het leven gaat door, de dood ook
Na het eten zet ik meestal de tv met het Journaal aan en maak een bakkie koffie voor papa om toch nog een beetje de sfeer van vroeger, met z’n allen koffie en Journaal, terug te krijgen.
Maar onvermijdelijk moet ik pa dan weer een keer alleen laten en dat vind ik telkens zo moeilijk. Daar zit hij dan, in zijn pyama voor de tv, die hij niet meer kan volgen en met een pot koffie, die hij nooit voor zichzelf uit zal schenken, omdat hij dat simpelweg vroeger ook nooit deed
Toen je niet meer uit bed kwam en weer eens niet wist, waar je was, zei ik maar dat we naar huis zouden gaan. Om mij aan te sporen, zei je je laatste woorden tegen me : „Hupsakee”
Als ik mijn ouderlijk huis verlaat, kijk ik altijd naar het keukenraam, waar jij altijd nog even zwaaide naar me met je liefdevolle moederglimlach.
Het raam is leeg, nu, heel leeg
Ik mis je ontzettend, lieve mama, kom nu maar weer terug, ons verdriet heeft inmiddels lang genoeg geduurd…Hupsakee
Liefs van Willem
Een jaar geleden vierden we nog SinterklaasAvond in petit comité
Het is vandaag 4 december. Sinterklaastijd
Inmiddels is het dus alweer ruim 3 maanden geleden, dat we je begraven hebben. De tijd gaat, gek genoeg, snel en langzaam tegelijk.
Langzaam, omdat alles wat er gebeurd is nog zo vers in mijn geheugen ligt. En snel omdat het voor ons bijzondere jaar 2011 al weer bijna om is
We missen je allemaal ontzettend
Papa heeft het erg moeilijk. We hebben weer een rooster opgesteld, waarmee we zorgen, dat pa elke dag te eten heeft en even niet alleen is. Mijn avond is weer de donderdagavond
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik er wel eens tegenop zie om naar hem toe te gaan. Papa is niet meer in de vaderrol, maar in de slachtofferrol. Wanneer ik hem ontmoet zit hij vol boosheid, verdriet en zelfbeklag. Deze opgehoopte emoties moeten er eerst allemaal uit, voordat we het samen weer gezellig kunnen hebben en ik weer naar zijn geliefde verhalen over vroeger kan luisteren. Maar ik hoor nog wel elke keer nieuwe feiten en weetjes van hem (zolang het maar over heel vroeger gaat)
Laatst zat hij compleet in het donker. Pa gaf aan, dat het voor hem allemaal niets meer uitmaakte. Ook loopt hij vaak de hele dag is zijn pyama en kamerjas. Voor mij zijn dat tekenen van depressiviteit. Pa zei afgelopen week, dat hij liever gelijk met jou dood was gegaan…Of zelfs eerder dan jij (waarmee hij voorbijgaat aan het feit, dat jij dan hem had moeten missen). Het is wel dubbel om hem zo goed mogelijk proberen te verzorgen, terwijl hij soms zelf aangeeft er niets meer om te geven…
Maar ik begrijp pa natuurlijk goed. Hoe kun je verder leven zonder je partner; na ruim 70 jaar dagelijks met elkaar omgegaan te hebben? Pa ziet je vaak voor zijn geestesoog; in bed, in de keuken of pratend op de bank. En steeds opnieuw moet hij zichzelf vertellen, dat je er niet meer bent
Bijzonder vind ik het, dat ik nu voor het eerst samen met pa “dingen” doe. Vroeger fantaseerde ik erover, om met hem naar de kroeg te gaan en om als volwassen mannen over het leven te praten. Een geliefde hobby van mij, maar helaas niet van mijn vader
Ook wilde ik wel eens samen met jou gewoon ergens naar toe gaan. Samen met mama op stap. Ook dat kwam er bijna nooit van. Jullie deden alles altijd samen. Alleen toen je vaker naar het ziekenhuis moest waren we wel eens samen op pad. Verkeerde aanleiding, dat wel.
(Overigens zijn jij en ik wel samen naar de film Romeo geweest, omdat jij ooit, net als de hoofdrolspeelster, een miskraam kreeg. Toen heb ik stiekum naast je in het donker een traantje weggepinkt. Ik durfde mijn emoties toen nog niet zo goed te tonen)
Maar ik neem papa nu af en toe mee in mijn auto. Zo zijn we, toen het nog zomer was, een stukje wezen rijden in de polder en hebben we aan de dijk patat en een kroketje gegeten. Dat was een fijn harmonieus samenzijn.
Vader Guus vertelt nog altijd graag over de tijd, dat we met het hele gezin op de fiets gingen kijken naar de „ZuiderzeeWerken”, die de polder drooglegden
Ook voor de SinterklaasI-intocht hebben we pa naar de Schulpen gebracht. Daar geniet hij dan gelukkig wel van. Als hij onder de mensen is, praat hij weer honderd uit en lijkt hij zijn sombere gedachten even te zijn vergeten. Wat dat betreft denk ik, dat hij in Florisberg weer wat op zou kunnen leven, maar ja, het onderwerp “bejaardenhuis” was ook bij jou al onbespreekbaar, helaas
Inmiddels is papa’s zorgindex omhoog gegaan, maar hij wil nog altijd geen hulp in huis hebben. Zijn verzorging is dan ook voornamelijk in onze handen, maar 24 uur per dag hem gezelschap houden zoals jij dat deed, kunnen wij uiteraard niet. Zijn dagen zijn daarom lang en leeg. Hij is al zijn interesses verloren. Krantje lezen, tv kijken en zelfs zijn levenslang favoriete voetbalspel boeien hem niet meer, zegt hij. Overigens zal dat mede veroorzaakt worden door het feit, dat hij nog maar met 1 oog ziet (en dat voor 65% vanwege staar), doof is en voortdurend enorme last van zijn rug heeft zodat hij, zoals je weet, nauwelijks nog kan lopen. Dat zou niemand vrolijk van worden
Papa wil nog steeds geen gehoorapparaatje… "de hele wereld is zachter gaan praten", maar hij is NIET doof! Guus en ik willen hem toch eens aan zo’n handig hulpmiddel helpen. Goed voor zijn sociale contacten (En ook zeker goed voor zijn omgeving… ;-)
Afgelopen week zijn Guus en ik met pa naar Jess Optiek gereden om hem een nieuwe leesbril aan te laten meten. Hij heeft thuis een bakje met verschillende brillen en pakt daar maar gewoon eentje uit. Naar Weesp had hij een Hema brilletje als voorbeeld meegenomen. Een bril waar hij totaal niets aan heeft.
De opticien vertelde, dat jij in maart dit jaar nog bij hem was. Hij schreef je uit zijn register. Nare gedachte, dat iedereen een keer uit het leven geschreven wordt
Soms word ik wel eens boos op pa en laatst liep dat zo uit de hand, dat ik gescholden heb op hem. Dat wil ik helemaal niet, maar Pa kan soms zo onredelijk zijn. Zo vraagt hij zich af, wie jouw dood “verzonnen” heeft en zegt hij, dat hij dit einde van zijn leven nooit had verwacht. Als ik zeg, dat hij toch tot zijn 83e een mooi leven met je gehad heeft, dan vind hij dat geen troost. Nou ja, herinneringen halen het natuurlijk nooit bij de huidige situatie
Papa heeft het er moeilijk mee, dat je naar Hilversum gebracht ben, waar je overleden bent.
Ook ik had dat liever niet gehad, zodat je in ons geliefde Muiden had kunnen sterven. Maar pa gaf toen duidelijk aan, dat hij de hele situatie thuis niet meer aankon. Dat is hij nu vergeten
Over vergeten gesproken. Zijn korte termijn geheugen is compleet defect. Een uur na ons diner weet hij bijvoorbeeld al niet meer, wat hij gegeten heeft. Zijn doofheid en zijn vergeetachtigheid maken de communicatie erg stroef...
In oktober heb ik voor het eerst mijn verjaardag gevierd zonder jou. Dat was een vreemde gewaarwording. Ook pa kon door omstandigheden geen taartje bij me komen eten. Het is erg wennen allemaal.
Vanmiddag, bij de MediaMarkt schoot me te binnen, dat ik nog van die oplaadbare waxinelichtjes voor je wilde kopen. Het duurt lang voordat al die actuele herinneringen aan je bijgesteld zijn
Jouw aftakelingsproces en pa’s omstandigheden wijzen mij er pijnlijk sterk op, dat we allemaal weer zwakker en afhankelijker moeten worden. Dat zal ook mij niet bespaard blijven. Dat stemt me somber.
Slechtziend, doof, stijf, met pijnlijke rug en een heel slecht kortetermijn-geheugen…ik heb met papa te doen. Zijn leven draait nog maar in een heel klein cirkeltje. “Vroeger was het zo druk en gezellig in huis” zegt hij wel eens
En ja, het is zonder jou ontzettend stil in ons oude huis. Hoewel we onder het eten nooit de tv aan mochten doen van jou, kan ik me niet herinneren, dat het vroeger ooit zo stil was als nu.
Je mooie Swarovski verzameling wordt door niemand meer bewonderd en gekoesterd. Je schort hangt nog steeds aan de keukendeur. Alleen een paar portretten van je aan de muur proberen je warme aanwezigheid te simuleren.
Tranen dringen zich voor het eerst sinds weken weer bij mij op, nu ik dit schrijf. 't werd tijd, ik kan al een tijdje niet meer om je huilen, maar dat wil ik juist wel. Dit opschrijven helpt mij
We hebben inmiddels een heel mooi grafmonument voor je besteld bij Kreuning in Baarn. Het zou zeker je goedkeuring weg hebben kunnen dragen. We verwachten de grafsteen in januari te kunnen plaatsen. Ik heb op de computer een impressie van je monument gemaakt.
Na het eten zet ik meestal de tv met het Journaal aan en maak een bakkie koffie voor papa om toch nog een beetje de sfeer van vroeger, met z’n allen koffie en Journaal, terug te krijgen.
Maar onvermijdelijk moet ik pa dan weer een keer alleen laten en dat vind ik telkens zo moeilijk. Daar zit hij dan, in zijn pyama voor de tv, die hij niet meer kan volgen en met een pot koffie, die hij nooit voor zichzelf uit zal schenken, omdat hij dat simpelweg vroeger ook nooit deed
Toen je niet meer uit bed kwam en weer eens niet wist, waar je was, zei ik maar dat we naar huis zouden gaan. Om mij aan te sporen, zei je je laatste woorden tegen me : „Hupsakee”
Als ik mijn ouderlijk huis verlaat, kijk ik altijd naar het keukenraam, waar jij altijd nog even zwaaide naar me met je liefdevolle moederglimlach.
Het raam is leeg, nu, heel leeg
Ik mis je ontzettend, lieve mama, kom nu maar weer terug, ons verdriet heeft inmiddels lang genoeg geduurd…Hupsakee
Liefs van Willem
Een jaar geleden vierden we nog SinterklaasAvond in petit comité
woensdag 7 september 2011
Mama. Mijmeringen aan haar graf, Deel 1
En aan de koude zomer van 2011 kwam een einde
Het is donderdag 1 september. Ik zit op het bankje, vlakbij uw graf; bij “het nieuwe gedeelte”, waar we samen wel eens gezeten hebben tijdens onze bezoekjes aan de mooie begraafplaats, waar u nu zelf een plekje hebt gevonden en laat alles wat er de laatste tijd gebeurd is aan me voorbij komen
Wat ik aan het eind van uw ziekteproces één van de ergste dingen vond, was dat ik niet meer kon praten met degene, die mij spreken heeft geleerd
Ik wil nog steeds praten met u. Trouwens, ik stop even met vousvoyeren, zoals wij broers van u geleerd hebben. Dat schept misschien een gemoedelijker sfeer
We hebben je gisteren begraven. Op de verjaardag van Koningin Wilhelmina, de vroegere Koninginnedag.
Je zou het mooi gevonden hebben, denk ik, hoop ik.
Ik had nette kleren aan en was naar de kapper geweest, want zo zag je me het liefst. Wel een slechte timing van me; dat had ik eerder voor je moeten doen
Het is gek, maar door je dood ben ik me bewuster dan ooit, dat ik (nog) leef. En als ik vrouwen op straat zie, jong of oud, denk ik steeds : Kunnen we jouw persoonlijkheid niet in haar lichaam stoppen? Kunnen we weer een tijdje voort… De gekste gedachten komen bovendrijven…
Ik wil je graag vertellen, dat ik geslaagd ben voor mijn examen. Iedereen zegt me, dat je trots op me geweest zou zijn, maar dat wist ik al. Natuurlijk zou je dat geweest zijn.
Iedereen zegt ook, dat 85 een mooie leeftijd is om te sterven, maar dat cliché brengt mij geen troost. Ik wilde je nog lang niet missen, kan je nog niet missen
Een week geleden kon ik je warme lichaam nog aaien, je kussen en opletten of je nog wel ademhaalde. Nu kijk ik naar een verdorrende bloemenzee in een hoekje van de begraafplaats naast een kleine haag. Wel een mooi plekje
Op voorstel van de uitvaartleider, Anne – Jan, die een soort vriend van ons geworden is, reed de rouwwagen met je kist vanaf het huis van Guus, waar je opgebaard was, naar de Vondelstraat, waarbij Anne - Jan langzaam voorop liep. Ik reed er met Guus en Jolanda achter aan. We hadden tranen in onze ogen, het was zo’n gevoelig gebaar. Nog eenmaal was je in de straat, waar je begin jaren ’60 ging wonen en waar we zoveel gelukkige jaren hebben meegemaakt. Wij, met ons zessen, Pa en jij, Guus, Hans, Kees en ik
Wij, Guus, Hans, Mike, ik en twee helpers, hebben je kist onder klokgelui de kerk in gedragen.. Het was de Grote Kerk, waar je precies 60 jaar geleden met die lange knappe en sportieve man trouwde, die mijn vader werd en de plaats, waar je ons hebt laten dopen in de Hervormde leer, de kerkstroming van je ouders, opa en oma Hasenaar
Papa wilde in eerste instantie geen klokken horen, omdat hij bang was, dat hij er nare herinneringen aan over zou houden, maar op ons verzoek mocht het toch
Maandag 29 augustus kwam de dominee bij ons thuis om de dienst, waar je om gevraagd had, te bespreken met papa, Guus en mij. Ik vroeg de dominee om je geen “zondaar” te noemen, zoals gebeurde bij de begrafenis van mijn goeie vriend Reijer.
Ik begreep van de dominee, dat hij je een aantal malen gesproken had en dat je daarbij gehuild had. “Zonde en boetedoening”, daar zou je juist mee geworsteld hebben. Nu je er niet meer bent, zou ik je er over willen vragen, maar zulke gesprekken hadden we eigenlijk nooit. Wat jammer toch. Ik had de rol van die dominee achteraf graag van hem overgenomen
Pa zat naast me, vooraan, maar helemaal in een hoekje tegen een kerkpilaar. Hij had het natuurlijk moeilijk, maar dat kwam gelukkig niet door de felle preek, waar ik me aan ergerde, maar die papa niet kon verstaan in de galmende kerk
Guus hield een mooie grafrede, waarin hij je uitgebreid dankte voor al je goede zorgen. Toen hij het niet droog hield, heb ik hem geprobeerd te steunen bij deze moeilijke toespraak. Samen getuigden wij van onze liefde voor je in de druk bezette kerk. Men vond ons een “goed stel”
We droegen je na de gevoelige muziek van Vicky Brown de kerk weer uit en we liepen met z’n allen achter de rouwwagen aan door Muiden, waar de hemel voor het eerst sinds je overlijden even niet met ons mee huilde. Anne – Jan liep weer voorop en ik voelde me goed. Het was zo mooi om op deze manier, met opnieuw klokgelui op de achtergrond, aan onze stadsgenoten te laten zien, dat we je met alle eer naar je laatste rustplaats begeleidden
Op de begraafplaats droegen we je in de regen naar je graf, helemaal aan het eind van de “nieuwe” rij, waar bijvoorbeeld ook Henk van Ginkel ligt.
Papa probeerde snel te lopen, waar hij nog dagen last van heeft gehad. We hadden niet aan zijn rolstoel gedacht
Door de regen was de “geluidsinstallatie” (plastic radio met microfoon…) nat geworden, zodat de dominee een beetje harder moest praten, maar dat was hij wel gewend, vermoedde ik. De techniek vormt altijd de sluitpost op deze begraafplaats…
Ook het zakken van de kist, zoals papa wilde, mislukte, omdat Anne – Jan het mechaniek, tot zijn grote spijt, niet aan de praat kreeg. Maar wij vonden dat niet zo erg, omdat de bloemenhulde, Guus bestelde 100 mooie rozen voor iedereen om uit delen, nu mooi zichtbaar bleef
Ik hoorde van iemand, dat je teveel bloemen op een graf niet mooi vond, maar ik denk, dat je ons eerbewijs prachtig gevonden zou hebben. Je was tenslotte ook je leven lang gek op je mooie kleurige tuin rond ons hoekhuis
En toen moesten we je achterlaten
We liepen terug door het bos naar Stadscafe voorheen Gieling voor de condoleance. Het was er druk. Veel mensen namen de moeite om ons te condoleren. Ook je vriendin Greet was er. Ze vertelde me verdrietig, dat ze nu haar laatste vriendin kwijt was. Tja, jullie kenden elkaar nog van de schoolbanken. Ik zal nooit vergeten, hoe je, nog niet zo lang geleden, met tante Greet samen in haar poëzie-album zat te lezen in haar huiskamer. Twee oudere meisjes, die elkaar zo goed kenden; wat een lief gezicht was dat
Ik kreeg van je broer Piet welgemeende complimenten over hoe we je de laatste tijd verzorgd hebben. Daar ben ik heel blij mee, want de kans bestaat dat de “oudere generatie” wellicht anders denkt over ziek zijn, verzorgd worden en een uitvaart organiseren
Ook je broer Antoon was er. Hij had ook al de condoleance bij Guus thuis bezocht en ik kon het niet helpen te denken, dat je hem wel iets eerder weer in Muiden had willen begroeten. Maar ik vind hem nog steeds een hele aardige en leuke oom. Ik merkte nu, dat hij toch ook heel erg op jou gesteld was
‘s Middags gingen we met z’n allen terug naar de Vondelstraat om pa zoveel mogelijk te steunen. Ik haalde oude fotoalbums van boven en pa en ik vertelde je geliefde kleinzoon Mike over dierbare familieleden, die hij nooit gekend heeft, zoals opa en oma Kroon
Pa hield zich kranig. Hij was eigenlijk rustiger dan in de weken hiervoor, toen je nog leefde. Waar hij zo lang bang voor was geweest, had nu plaats gevonden.
Hij heeft veel gehuild de laatste tijd, net zoals wij allemaal natuurlijk. We proberen papa te steunen, maar we kunnen zijn eenzaamheid niet wegnemen. Hij heeft 24 uur per dag zijn dierbaren om hem heen nodig, maar dat kan jij hem niet meer bieden en wij eigenlijk ook niet. Ik maak me veel zorgen om je lieve en trouwe echtgenoot
Ik gun je alle rust, die je verdiend hebt, na een leven van hard werken; vanaf je vroegste jaren. Ik wil je blijven schrijven, al was het maar, omdat die bezigheid mijn tranen weer naar boven haalt
Toen ik bang was, dat je ging overlijden dacht ik, dat Muiden nooit meer hetzelfde zou zijn zonder jou, maar je bent nog gewoon in ons midden op die mooie Algemene Begraafplaats, waar jouw ouders, papa’s ouders en je andere familieleden ook begraven zijn en waar je zo vaak heen wilde om hen te eren
Ik zal vaak (zo lang het kan met pa) naar je toe komen en tegen je blijven praten, mijn hele leven lang. Niemand zal dat meer horen, maar we blijven mijn leven lang verbonden
Tutoyeren tegen je blijft vreemd…Ik houd van u,
Uw oudste zoon Willem
(Nu ik dit blog gemaakt heb, lijkt het net een rare droom, die ik meegemaakt heb. „Onwerkelijk” is het trefwoord hier voor mij)
Het is donderdag 1 september. Ik zit op het bankje, vlakbij uw graf; bij “het nieuwe gedeelte”, waar we samen wel eens gezeten hebben tijdens onze bezoekjes aan de mooie begraafplaats, waar u nu zelf een plekje hebt gevonden en laat alles wat er de laatste tijd gebeurd is aan me voorbij komen
Wat ik aan het eind van uw ziekteproces één van de ergste dingen vond, was dat ik niet meer kon praten met degene, die mij spreken heeft geleerd
Ik wil nog steeds praten met u. Trouwens, ik stop even met vousvoyeren, zoals wij broers van u geleerd hebben. Dat schept misschien een gemoedelijker sfeer
We hebben je gisteren begraven. Op de verjaardag van Koningin Wilhelmina, de vroegere Koninginnedag.
Je zou het mooi gevonden hebben, denk ik, hoop ik.
Ik had nette kleren aan en was naar de kapper geweest, want zo zag je me het liefst. Wel een slechte timing van me; dat had ik eerder voor je moeten doen
Het is gek, maar door je dood ben ik me bewuster dan ooit, dat ik (nog) leef. En als ik vrouwen op straat zie, jong of oud, denk ik steeds : Kunnen we jouw persoonlijkheid niet in haar lichaam stoppen? Kunnen we weer een tijdje voort… De gekste gedachten komen bovendrijven…
Ik wil je graag vertellen, dat ik geslaagd ben voor mijn examen. Iedereen zegt me, dat je trots op me geweest zou zijn, maar dat wist ik al. Natuurlijk zou je dat geweest zijn.
Iedereen zegt ook, dat 85 een mooie leeftijd is om te sterven, maar dat cliché brengt mij geen troost. Ik wilde je nog lang niet missen, kan je nog niet missen
Een week geleden kon ik je warme lichaam nog aaien, je kussen en opletten of je nog wel ademhaalde. Nu kijk ik naar een verdorrende bloemenzee in een hoekje van de begraafplaats naast een kleine haag. Wel een mooi plekje
Op voorstel van de uitvaartleider, Anne – Jan, die een soort vriend van ons geworden is, reed de rouwwagen met je kist vanaf het huis van Guus, waar je opgebaard was, naar de Vondelstraat, waarbij Anne - Jan langzaam voorop liep. Ik reed er met Guus en Jolanda achter aan. We hadden tranen in onze ogen, het was zo’n gevoelig gebaar. Nog eenmaal was je in de straat, waar je begin jaren ’60 ging wonen en waar we zoveel gelukkige jaren hebben meegemaakt. Wij, met ons zessen, Pa en jij, Guus, Hans, Kees en ik
Wij, Guus, Hans, Mike, ik en twee helpers, hebben je kist onder klokgelui de kerk in gedragen.. Het was de Grote Kerk, waar je precies 60 jaar geleden met die lange knappe en sportieve man trouwde, die mijn vader werd en de plaats, waar je ons hebt laten dopen in de Hervormde leer, de kerkstroming van je ouders, opa en oma Hasenaar
Papa wilde in eerste instantie geen klokken horen, omdat hij bang was, dat hij er nare herinneringen aan over zou houden, maar op ons verzoek mocht het toch
Maandag 29 augustus kwam de dominee bij ons thuis om de dienst, waar je om gevraagd had, te bespreken met papa, Guus en mij. Ik vroeg de dominee om je geen “zondaar” te noemen, zoals gebeurde bij de begrafenis van mijn goeie vriend Reijer.
Ik begreep van de dominee, dat hij je een aantal malen gesproken had en dat je daarbij gehuild had. “Zonde en boetedoening”, daar zou je juist mee geworsteld hebben. Nu je er niet meer bent, zou ik je er over willen vragen, maar zulke gesprekken hadden we eigenlijk nooit. Wat jammer toch. Ik had de rol van die dominee achteraf graag van hem overgenomen
Pa zat naast me, vooraan, maar helemaal in een hoekje tegen een kerkpilaar. Hij had het natuurlijk moeilijk, maar dat kwam gelukkig niet door de felle preek, waar ik me aan ergerde, maar die papa niet kon verstaan in de galmende kerk
Guus hield een mooie grafrede, waarin hij je uitgebreid dankte voor al je goede zorgen. Toen hij het niet droog hield, heb ik hem geprobeerd te steunen bij deze moeilijke toespraak. Samen getuigden wij van onze liefde voor je in de druk bezette kerk. Men vond ons een “goed stel”
We droegen je na de gevoelige muziek van Vicky Brown de kerk weer uit en we liepen met z’n allen achter de rouwwagen aan door Muiden, waar de hemel voor het eerst sinds je overlijden even niet met ons mee huilde. Anne – Jan liep weer voorop en ik voelde me goed. Het was zo mooi om op deze manier, met opnieuw klokgelui op de achtergrond, aan onze stadsgenoten te laten zien, dat we je met alle eer naar je laatste rustplaats begeleidden
Op de begraafplaats droegen we je in de regen naar je graf, helemaal aan het eind van de “nieuwe” rij, waar bijvoorbeeld ook Henk van Ginkel ligt.
Papa probeerde snel te lopen, waar hij nog dagen last van heeft gehad. We hadden niet aan zijn rolstoel gedacht
Door de regen was de “geluidsinstallatie” (plastic radio met microfoon…) nat geworden, zodat de dominee een beetje harder moest praten, maar dat was hij wel gewend, vermoedde ik. De techniek vormt altijd de sluitpost op deze begraafplaats…
Ook het zakken van de kist, zoals papa wilde, mislukte, omdat Anne – Jan het mechaniek, tot zijn grote spijt, niet aan de praat kreeg. Maar wij vonden dat niet zo erg, omdat de bloemenhulde, Guus bestelde 100 mooie rozen voor iedereen om uit delen, nu mooi zichtbaar bleef
Ik hoorde van iemand, dat je teveel bloemen op een graf niet mooi vond, maar ik denk, dat je ons eerbewijs prachtig gevonden zou hebben. Je was tenslotte ook je leven lang gek op je mooie kleurige tuin rond ons hoekhuis
En toen moesten we je achterlaten
We liepen terug door het bos naar Stadscafe voorheen Gieling voor de condoleance. Het was er druk. Veel mensen namen de moeite om ons te condoleren. Ook je vriendin Greet was er. Ze vertelde me verdrietig, dat ze nu haar laatste vriendin kwijt was. Tja, jullie kenden elkaar nog van de schoolbanken. Ik zal nooit vergeten, hoe je, nog niet zo lang geleden, met tante Greet samen in haar poëzie-album zat te lezen in haar huiskamer. Twee oudere meisjes, die elkaar zo goed kenden; wat een lief gezicht was dat
Ik kreeg van je broer Piet welgemeende complimenten over hoe we je de laatste tijd verzorgd hebben. Daar ben ik heel blij mee, want de kans bestaat dat de “oudere generatie” wellicht anders denkt over ziek zijn, verzorgd worden en een uitvaart organiseren
Ook je broer Antoon was er. Hij had ook al de condoleance bij Guus thuis bezocht en ik kon het niet helpen te denken, dat je hem wel iets eerder weer in Muiden had willen begroeten. Maar ik vind hem nog steeds een hele aardige en leuke oom. Ik merkte nu, dat hij toch ook heel erg op jou gesteld was
‘s Middags gingen we met z’n allen terug naar de Vondelstraat om pa zoveel mogelijk te steunen. Ik haalde oude fotoalbums van boven en pa en ik vertelde je geliefde kleinzoon Mike over dierbare familieleden, die hij nooit gekend heeft, zoals opa en oma Kroon
Pa hield zich kranig. Hij was eigenlijk rustiger dan in de weken hiervoor, toen je nog leefde. Waar hij zo lang bang voor was geweest, had nu plaats gevonden.
Hij heeft veel gehuild de laatste tijd, net zoals wij allemaal natuurlijk. We proberen papa te steunen, maar we kunnen zijn eenzaamheid niet wegnemen. Hij heeft 24 uur per dag zijn dierbaren om hem heen nodig, maar dat kan jij hem niet meer bieden en wij eigenlijk ook niet. Ik maak me veel zorgen om je lieve en trouwe echtgenoot
Ik gun je alle rust, die je verdiend hebt, na een leven van hard werken; vanaf je vroegste jaren. Ik wil je blijven schrijven, al was het maar, omdat die bezigheid mijn tranen weer naar boven haalt
Toen ik bang was, dat je ging overlijden dacht ik, dat Muiden nooit meer hetzelfde zou zijn zonder jou, maar je bent nog gewoon in ons midden op die mooie Algemene Begraafplaats, waar jouw ouders, papa’s ouders en je andere familieleden ook begraven zijn en waar je zo vaak heen wilde om hen te eren
Ik zal vaak (zo lang het kan met pa) naar je toe komen en tegen je blijven praten, mijn hele leven lang. Niemand zal dat meer horen, maar we blijven mijn leven lang verbonden
Tutoyeren tegen je blijft vreemd…Ik houd van u,
Uw oudste zoon Willem
(Nu ik dit blog gemaakt heb, lijkt het net een rare droom, die ik meegemaakt heb. „Onwerkelijk” is het trefwoord hier voor mij)
Abonneren op:
Posts (Atom)