Oud zijn in 2039

2039. Goh, nooit gedacht, dat ik dat jaar zou halen.

Ik ben 85. Mijn vader werd ooit 87. Maar hij zat nog in een ouderwets bejaardenhuis, met lieve verzorgsters. Ik zit hier van god en alleman verlaten. Ja, Sarah. Die laat mij geen seconde in de steek. Die tilt me met haar sterke armen in- en uit bed. En als ik dan eenmaal op ben, moet ik direct gymnastieken, zoals wij dat als kind noemden. Uitsloofster! En daarna gezond eten, ze heeft elke dag een andere maaltijd in haar kop. Staat in haar database, zegt ze. Zal best wel.

Elke dag vertelt ze mij op haar eigenste monotone manier over vroeger, …om mij te vermaken! Steeds weer nieuwe versies van dezelfde verhalen; ik zou er doodziek van worden, als ik dat al niet was.

Als ik met mijn roelstoel naar de voordeur rijd, om even rond te gaan kijken, "meet the people”, noemden wij als kinderen dat, dan staat ze in een seconde voor mijn neus.
"HoHo, waar gaan wij naar toe?", dat staat niet op het dagrooster, piept ze dan. "WIJ?" "IK! Fuck je dagrooster…"
Sarah!…Wat een monster, zeg.

Ik heb een bloedhekel aan haar. Ze kan ook urenlang zwijgen, alsof ze dood is. Wat heb IK daar aan?

Laatst hebben ze haar hoofd tijdelijk verwijderd. "Onderhoud", mompelden de monteurs. Poeh, kijk mij eens na!

Ik vind het maar niets, ZORGROBOTS!!

RodeDraadGrapjes

Soms zit ik wel eens te peinzen. "Wat heb ik nu helemaal bereikt in mijn leven"?

Geen idee eigenlijk. Echter, één ding weet ik heel zeker: ik heb kroeg-ervaring, heel veel kroeg-ervaring. Wat je er verder aan hebt weet ik ook niet, maar ik ben er wel blij mee. Duizenden en duizenden mensen moet ik ontmoet hebben in die (40!) jaren en duizenden zie ik ook nooit meer terug, op een kleine club na, die oud en grijs is geworden in de Mol en Ome Ko. (ja, het meubilair, waar ik dus ook inmiddels bij hoor, haha).

Waar ik bijzonder blij mee ben, zijn mijn zogenaamde "RodeDraadGrapjes". Hiermee bedoel ik het, in de kroeg, vasthouden aan een verhaal of grap en die stoïcijns jarenlang blijven herhalen.

Zo heb ik met Anton Mulder, Ruudje Brouwer, Frans Griffioen en een aantal anderen ooit de "Club van Fifty Four" opgericht. Allemaal zijn we in 1954 geboren en Do en ik groeten elkaar nooit normaal, maar roepen slechts "Fifty Four!"

Met Kareltje Opdam heb ik wel 20 jaar volgehouden, dat we bij de Geheime Dienst zaten. Ook wij groetten elkaar nooit normaal, maar begonnen bijvoorbeeld met: "Hoe was je opdracht in Israel"? Vervolgens fantaseerden we een half uur lang over ons "werk". Mensen aan de bar begrepen er helemaal niets van, vooral niet als we zogenaamd vreselijk ruzie gingen maken en schreeuwden tegen elkaar, haha.

Met Pammetje fantaseerde ik heel lang geleden, dat wij leden waren van de stam van de "Dikbuik Indianen". Wij groeten elkaar nog steeds met "Uch!" of "How!".

Ook lang geleden zei ik tegen Charles Schiffel: "Wat raar eigenlijk, dat wij hier de hele dag DRINKEN. Zou je op deze manier ook urenlang kunnen ETEN? Stel je voor, dat er een Kaasbar zou zijn, waar je aan de bar gaat hangen en steeds nieuwe broodjes kaas bestelt?" ("Twee jonge- en één pitjeskaas graag, met Zaanse Mosterd. En neem er zelf ook één.") Je kunt het je niet voor stellen. Ook daar hebben we het nog vaak over.

Begin jaren '80 vroeg ik nooit aan Leo Kooijman, hoe het met hem was, maar ik zei "Nog gezwommen?" Als hij ja zei (en dat deed hij altijd), dan vroeg ik hem of hij wel weer OoievaarsKuitenvet had gebruikt. Dat had hij meestal gedaan. "Goed spul, joh!"

Met Verus uit Weesp deelde ik een postzegelverzameling, suggereerden we. In het bijzijn van onze vrienden onderhandelden wij minutenlang over de verkoop van een zeldzame zegel en over onze albums. Iedereen geloofde het.

Misschien vergeet ik er nog wel een paar, maar die komen spontaan weer boven, zodra ik de bijbehorende vriend weer ontmoet. "Vriend", ja, het waren altijd mannen, bedenk ik mij nu.

Het geven van reacties in een rollenspel, DAT vind IK nu een leuk wedstrijdje, daar komt de kleur oranje dus niet aan te pas, haha

Niet in hokjes denken?!

Ik heb zojuist gestemd.

Met de lokale politiek heb ik nooit iets op gehad. WEL met Muiden, niet met die schimmige lui, die daar ergens ver weg in donkere kamertjes over de toekomst van mijn mooie geboorteplaats zaten te konkelen.

Landelijk stemde ik meestal erg links, meestal SP. Vooral op Jan Marijnissen stemmen vond ik altijd prettig in de wetenschap, dat ik op een goed opgeleide, betrokken en menslievende man van arbeidersafkomst stemde. In Muiden hebben we geen partij van die kleur. Lokaal stemde ik eigenlijk altijd heel ballorig en zonder nadenken PvdA, van-huis-uit :-) (nou ja, mijn vader PvdA en mijn moeder CHU)

Geen SP dus hier, heel jammer. Ik besloot onlangs uit teleurstelling over heel veel politieke besluiten om voor het eerst in mijn leven blanco te gaan stemmen. Het voelde niet goed, maar ik wilde mijn onvrede tonen en ik wilde dat tot voor kort nog steeds. Totdat "Hart voor Muiderberg" hier op FaceBook debatten organiseerde. Het was nieuw voor Muiden en nieuw voor FB , denk ik.

De "gesprekken" kwamen mijn zeer authentiek over, want er werd net zoveel onzin gespuid en net zoveel op de man/vrouw gespeeld als in het echte leven; een indicatie, dat mensen echt bezig waren hun stokpaardjes te berijden en zich niet schaamden om voor de zoveelste keer hun eigen toko te promoten. De middenstand? Die heet Jacob. Het hockeyveld? Ik kan dat woord de eerste 4 jaar niet meer HOREN. En een Matrix? Het is niet één keer uitgelegd aan leken zoals ik. Kortom, mijn computer was veranderd in het Praethuis van de gemeente Muiden. Velen lazen stilletjes mee en velen lustten wel pap van het redetwisten in het openbaar. Al met al een zeer geslaagd initiatief dus!

Sommige partijen vonden het niet of nauwelijks noodzakelijk om de geboden kans, namelijk het 'en plein publique' van gedachten wisselen met ons, de burgers, het electoraat, met beide handen aan te pakken. Jammer, voor hen en voor ons.

Uiteindelijk kon ik door deze debatten mijn rotsvaste overtuiging in stukken breken. Waarom niet stemmen, terwijl ik het beste voor heb met Muiden? En waarom dan niet iemand kiezen, die al jaren ervaring had in het besturen, zijn netwerk al jaren geleden opgebouwd heeft en over een grote dossierkennis blijkt te beschikken? Het stemadvies op FB aan mij van Vera van Etten was het laatste duwtje in de nieuwe richting…Dus…………..

...Ik geef het toe, het was even slikken, maar uiteindelijk heb ik vandaag op
E.P. Vlaanderen gestemd van de VVD. Met de beste bedoelingen voor Muiden.

Het lijkt mij prettig om nu een afgevaardigde in de politiek te hebben, die ik gewoon in de kroeg met een pilsje in de hand kan benaderen over zaken, die mij er harte gaan ;-)

Ik wens E.P. veel succes vandaag in de verkiezingen, maar ik wens vooral Muiden een mooie toekomst tijdens de enorme veranderingen, die ons nog te wachten staan :-) (y)

Willem, 19 maart 2014.

UZI, mijn wapen

Ik kan me bijna niet meer voor stellen, dat ik 16 maanden lang een mitrailleur op mijn naam had staan, maar het is wél zo.

Op dezelfde dag, dat wij opkwamen (7 mei 1975, lichting 75-3 dus) gingen we langs bij de "wapenboer" en kregen een Israelisch automatisch wapen in onze handen gedrukt : een UZI, een klein handwapen met 9mm pistoolkogels. Ons werd direct geleerd om nooit op een mens…...nou ja, nooit op je maten te richten. 2% van alle militairen werd afgeschreven vanwege oa. schietincidenten. De Amerikanen noemen dat "Friendly Fire"; een eufemisme dat staat voor per ongeluk je eigen manschappen kapot schieten.
En ja, ik maakte een incident mee. Tijdens een oefening in de opleiding schoot een "vriend" mij een losse flodder in mijn bek. Kon geen kwaad , dacht die lul ("Pang, jij bent dood"), maar op 50 cm afstand voelde ik een hete straal kruit in mijn gezicht. Jongens van 20 hebben natuurlijk sowieso geen verstand aan boord (daarom maken ze er soldaten van).

Een andere gozer, nam het eerste het beste weekend zijn wapen mee naar huis om aan zijn moeder te laten zien. De wapens werden altijd geteld, dus dat werd een weekje achter de wacht zitten.

In die tijd moesten er veronderstelde kernraketten bewaakt worden, 24/7. De zg. "Sitewacht" (***). Met 60 stuks 9 mm patronen in je jas en 30 stuks in je UZI liep je een week lang dag en nacht wacht rond een terrein, waar wellicht helemaal niets te bewaken viel, want de Rus moest misleid worden…
Na aflossing kwam je langs een bord, waarop met schoolkrijt stond geschreven : "XX dagen geen schietincident geweest". XX was dan meestal een 2 of 3…

Het wapen moest na het schieten altijd ontdaan worden van kruitresten, Een echte k*tklus met hele kleine doekjes van 3 bij 3 cm, gedoopt in de wapenolie. Als ik mijn ogen dicht doe, ruik ik dat spul weer meteen, geen verkeerde lucht eigenlijk. Het gebeurde heel vaak, dat het wapen afgekeurd werd en dan moest je weer opnieuw beginnen met die doekies in de kleinste gaatjes pielen. Ik had er wat op gevonden : ik haalde mijn gun uit elkaar en nam de onderdelen mee naar de badkamer. Ik poetste onder de douche de onderdelen met een afwasborstel en afwasmiddel helemaal schoon en legde de onderdelen op de verwarming te drogen, daarna goot ik er dan een blik wapenolie over tegen het roesten. Het ding glibberde als een vette paling in de handen van de wapenboer en ik kreeg dan altijd complimenten voor mijn werk, haha. Als ik daar mee gepakt was, hadden ze mijn kop eraf getrokken haha

Schietoefeningen waren ook grappig. De UZI had twee standen : „Manuel" en „Auto". We kregen 5 kogels en die moesten stuk voor stuk netjes gericht afgschoten worden, maar sommige sufferds zetten in de haast het schuifje een beetje te ver naar voren en verschoten hun kruit per ongeluk in één keer Tattatatataataata….Lachen! Haha.
Ook gebeurde het, dat de ene soldaat 10 kogelgaten(met 5 kogels!) in zijn pop had en zijn buurman nul. Dan had er eentje op het doel van de ander geschoten, 100 m afstand is niet nix tenslotte, haha. Die sfeer van een schietbaan op de hei om 7 uur smorgens in dichte mist en de geur van zand en jute zakken vergeet ik nooit meer :-)

I love the smell of UZI's in the morning!

Willem, 23 oktober 2013.

(***) Die Sitewacht was trouwens op zich al iets bijzonders.

Op een terrein zo groot als een voetbalveld stonden 3 bunkers, waarin soms wel en soms niet kernraketten lagen opgeslagen, zo vertelde men ons. Om de vijand in verwarring te brengen waren die bunkers wel of niet leeg. Dat zou ze leren, die Russen!

Om dat terrein heen was een omloop met wachttorens. Hier marcheerden wij onder commando van de wachtcommandant om onze maten af te lossen. Helemaal officieel : "Halt wie daar? Sergeant 'Huppelpup' van de Wacht. Naam en dienstnummer? … Treed naderbij."

Om het veld heen lag een zone van een paar honderd meter bos, waar gepatrouilleerd werd. Ook daar moest de hele "Wie daar?" procedure gehanteerd worden.

Er werd in 3 shiften gewerkt. Eentje sliep, eentje ontspande en de laatste liep wacht. 8 uur op 16 uur af, een week lang.

Labiele maten mochten niet mee, want 90 scherpe patronen „op de man” kon hen wel eens in verwarring brengen. Bijna iedereen hoefde het maar één keer een periode te doen. Maar deze sufferd had de mazzel om twee keer uitgenodigd te worden!

We werden zo gek gemaakt met scherp waarnemen, dat er elk uur wel een melding kwam vanaf een wachttoren, dat er een Volkswagen Kever in het bos stond geparkeerd. Gelukkig zag ik wel, dat het een boomstronk was, haha.

Allemaal niet fijn dit, maar het slapen met 100 man op één kamer moet iedereen eigenlijk een keer meegemaakt hebben. Zo ging een beduimeld pornoboekje talloze keren van stapelbed naar stapelbed en onstond er tijdelijk een puptentje, waar maak je dat ooit mee? Hahaha.

Lees reacties op dit blog op : FB Reacties

Hap-snap herinneringen

Ik wil schrijven over mijn vader. Maar waar zal ik eens beginnen?

7 juni 1926 Toen werd hij geboren. In Muiden. Hij bleef er altijd wonen en droeg zijn liefde voor zijn geboorteplaats over op ons, zijn 4 zoons.
Omdat mijn opa (Willem) Kroon, een Amsterdammer, in de mobilisatie in Muiden gelegerd was, kon het gebeuren dat hij, mijn opa dus, het mooiste meisje van de stad tegenkwam en haar mocht trouwen. Tijdje later werd mijn vader geboren; weer tijdje later werd ik geboren. Life in a nutshell :-)

Vlnr. Tante Sien,

Opa,

mijn vader,

Oma

en oom Wim

Mijn vader heeft een jongere broer, mijn oom Wim en een zuster, tante Sien. Oom Wim zorgt wekelijks voor zijn zuster, die al jaren dement is en inmiddels een paar tia's heeft overleefd.
(Nabericht: tante Sien is overleden, oom Wim woont nu in Almere, 23-09-2016)

Allerlei beelden, uitspraken en ervaringen van de laatste weken vliegen door mijn hoofd. Dit wordt geen gestructureerde blog, ben ik bang.

Dan maar voor de vuist weg…Toen mijn moeder thuis in de huiskamer in een ziekenhuisbed lag, merkten we pas voor het eerst, dat onze vader echt last kreeg van dementie. Mijn beide ouders (mijn moeder dementeerde ook) wilden zich nooit laten testen. De diagnose van hun verwardheid hebben we dus nooit geweten, maar ach, wat doet de naam er eigenlijk ook toe? Alzheimer, Parkinson, er is toch geen bal tegen te doen. Mijn vader noemde zijn aandoening een sluipmoordenaar.

Wanneer je er mee te maken krijgt is er maar één opdracht : Leer zo snel mogelijk opnieuw om te gaan met deze mensen, die je al je hele leven kent. Want hun gedrag verandert wezenlijk. Zodanig, dat je je af kunt vragen, wat je werkelijke identiteit eigenlijk is. Een tijdelijke rangschikking van moleculen in je hersenen? Of een aaneenschakeling van ervaringen, die successievelijk verdwijnen en dus geen rol meer spelen bij opvattingen, emoties en beslissingen? Geen idee. Maar laat ik niet al te filosofisch worden :-)

Kort na de dood van mijn moeder kreeg ik een vreselijk nare ruzie met mijn vader. We schreeuwden tegen elkaar en huilend ging ik weg, mijn arme vader in verwarring en verdriet achterlatend. Ik vond hem onredelijk, egoistisch en niet pragmatisch. Na een tijdje in mijn auto gezeten te hebben ging ik weer terug en zoenden we het af. Deze ervaring heeft mij gevormd. Ik moest leren omgaan met deze ziekte, opnieuw leren omgaan met mijn vader, voor zijn en mijn bestwil. Dus probeerde ik mijn vader tegelijkertijd wel en niet serieus te nemen. Als hij een verhaal voor de zoveelste keer vertelde zei ik niet : „Ja pa, nu weten we het wel", maar "Oh ja?”.
Alleen als hij weer aan mij vroeg of ma was overleden, dan kon en wilde ik niet jokken om bestwil. Het antwoord ja" kwam altijd heel hard aan en op zijn vraag, waarom hij nooit bij haar graf was geweest, moest ik wel zeggen, dat we er toch wel 5 keer al geweest waren. Mijn hart draaide om op zulke momenten.

Toen de verzorging van mijn ouders steeds maar moeilijker werd, stelden we af en toe voorzichtig voor om hen naar een bejaardenhuis te brengen. Mijn moeder, die daar realistischer in was dan mijn vader, zei wel eens, dat ze het overwoog. Maar mijn vader was altijd falikant tegen. Hij heeft altijd tegengesproken, dat hij hulp nodig had. Uit loyaliteit aan haar echtgenoot deelde mijn moeder ons op een bepaald moment heel dapper mee : "Papa en ik hebben besloten om hier niet weg te gaan". En daar hadden wij het mee te doen.

Maar een half jaar na de begrafenis van mijn moeder werd de situatie in de Vondelstraat onhoudbaar. Wassen, plassen enzovoort, alles werd te moeilijk. Ook de Thuishulp zag het niet meer zitten.

Ik schrijf dit alles mede, omdat de overheid denkt, dat zij met een beetje aansporing naasten wel aan het werk denkt te kunnen zetten als onbezoldigd Mantelzorgers. Ik heb het eerder betoogd, maar ieder mens heeft recht op professionele en goed betaalde hulp! In ons latere jaren zullen we (bijna) allemaal terugvallen naar het kleuter-tijdperk. We laten de zorg voor babies toch ook niet over aan willekeurige amateurs? Niet meer kunnen praten, plassen en wassen is mensonterend en liefdevolle, maar ook juiste, hulp daarbij is onontbeerlijk.
De meeste mensen hebben wel het fatsoen en de natuurlijke behoefte om hun ouders te verzorgen, wanneer de noodzaak zich aandient; daar hebben ze de bezuinigende en amorele overheid niet voor nodig. En geholpen worden door je zoon, die je niet kan luchten of zien lijkt me ook een drama… Participatiemaatschappij, kiss my ass!

Tijdens het maken van dit korte filmpje voelde ik me schuldig, omdat ik mijn vader niet kon ondersteunen, maar het was even niet anders :-)

12 januari 2012. Ik had mijn broers aangeboden om pa op te halen uit de Vondelstraat en hem naar Muiderberg te brengen. Hij was rustig en ik begon maar niet over ons reisdoel. Later zei hij wel, dat hij zich de rit kon herinneren. Onderweg babbelde hij, zoals altijd, over de omgeving. In Muiden herkende hij altijd alles en had overal een verhaal bij. Maar zodra we zijn geboortestad verlieten wist hij niet meer, waar hij was en complimenteerde hij mij heel lief met mijn kennis van de omgeving ("Ik heb geen idee, waar ik nu ben". "Dit is de Hollandse Brug, pa".). Dezelfde omgeving, die hij 87 jaar lang beter kende als geen ander.
Bij ons laatste vertrek uit Muiden zei mijn vader : "Leg even een briefje neer, dan weten "de jongens" waar ik ben. Ik mompelde iets van "Dat weten de jongens heel goed". Zorgzaamheid blijft kennelijk lang functioneren. De laatste woorden van mijn moeder waren : "Heb je al koffie gehad"? Ik voelde me schuldig, omdat ik degene was, die mijn vader uit Muiden ontvoerde. Het kon niet anders, maar ik ervoer het wel zo.

15 september 2013. Afgelopen donderdag werd mijn kidnapping rechtgezet en brachten we pa terug naar zijn geliefde stadje. Ditmaal voorgoed. We brachten hem terug naar zijn vrouw. Voor altijd. En dat voelt fijn. Ze weten het zelf niet meer, maar voor ons is het mooi, dat mijn ouders samen op één plek in Muiden zijn. Nu maar hopen, dat ons grafmonument gauw terugkomt. Met mooie letters en de fraaie foto, die we bij de uitvaart gebruikt hebben.

Nog steeds komen er hap-snap beelden langs mijn geestesoog, maar schrijven zonder een bepaalde lijn in mijn hoofd vind ik lastig. Tot zover dan maar.

Rust zacht pa en ma,

Willem, 23 september 2013

Ps : ik hoor zojuist, dat dit de „Week van de dementie" is. Ik hoop, dat zo’n initiatief ergens toe leidt. Hier is in ieder geval een link, die vragen omtrent dit onderwerp probeert te beantwoorden.

Zomaar wat gedachten

18 september 2013. Het is mijn vierde dag als wees. Wat is dat eigenlijk een naar woord en een naar gevoel. Het besef, dat ik verder moet zonder mijn lieve ouders, doet mij veel verdriet.

Ook het bericht, dat mijn oud-collega en kroegvriend Henk overleden is, doet mij weer filosoferen over het leven.

Waarom gaan al die mooie mensen weg? Het antwoord weet ik al jaren, maar dat helpt mij nu niet veel. Ja, we moeten plaats maken voor nieuwe mensen. Als dat systeem er niet was, hadden wij ook niet bestaan. Andere mooie mensen, die wij niet gekend hebben moesten ook weg. Hun verdriet hebben wij niet gekend, netzomin als zij onze zorgen kenden. En ook de jonge, gezonde kinderen van nu zullen ooit met hetzelfde bijltje moeten hakken. Ik noem het maar de continuïteit van de natuur, die alleen om het behoud van onze soort geeft en niet om individuen. Zo hoort het en zo zal het blijven. Maar wij mensen maken alles bewust mee en vinden het eigenlijk gewoon zonde van onze persoonlijkheid en alle kennis, die we opgedaan hebben.

De enige opdracht, die we hebben is er mee leren omgaan en onze kennis zo goed mogelijk doorgeven aan onze opvolgers, die we toch ook een mooi en lang leven gunnen.

Vandaag is de dag van het condoleren. Ik ben benieuwd, wie er de moeite nemen om naar onze vader en ons in Muiderberg te komen.

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn uppie naar mijn vader gegaan, oa. om een mooie foto bij hem te plaatsen. Ik heb aan zijn zijde gestaan en tegen hem gesproken. Ook heb ik met mijn iPhone "Lili Marlene" gedraaid. Dat nummer vond hij zo mooi. Hij ging altijd (voor de zoveelste keer, maar dat gaf niet) de tekst uitleggen. Over hoop, dat je dierbare op je zal wachten "unter der Laterne". We draaien dat mooie nummer morgen ook tijdens de herdenkingsbijeenkomst in de voetbalkantine.

Het was heel vreemd, maar ook erg mooi om nog een keer samen te zijn. Uiteraard was ik zeer ontroerd en alleen mijn vader was in de buurt van mijn tranen. Ik heb bewust afscheid genomen. Ik kon bijna niet stoppen met kijken, maar vanaf nu wil ik dat niet meer. Nu is het goed. Nu zou van mij zijn kist gesloten mogen worden, maar daar denkt mijn broer Guus helaas anders over (ook mijn broer Hans wil een gesloten kist, maar we gaan er maar geen ruzie over maken). (Overigens ligt pa nu nog gewoon op zijn bed, dus zonder kist).

Dit is weer een vervreemdende tijd in mijn leven. Ik zal er zeker goed door komen, maar nu is het eventjes moeilijk.

Het is ook zo jammer. Eerst heb ik moeten leren, hoe je een dierbare soms wél soms niet serieus neemt, wat heel moeilijk is, en daarna kun je het niet meer toepassen. Hoewel…Toen ik gisteren even de Grote Zaal in liep, zag ik een lieve mevrouw, waarvan ik altijd dacht "Goh, wat is zij nog bij de tijd". Ik ging er van uit, dat zij mij kende en liet haar mijn foto zien. "Oh", zei ze, "is dat je vader? Woont hij hier"? Ik zei "Ja" en liet het maar zo. "Doe hem maar de hartelijke groeten van me", zei ze. "Ja", zei ik, "dat zal ik doen". Waarschijnlijk kan ik mijn kennis over omgang met demente mensen toch nog eens gebruiken. Mede omdat ik me vorige week als vrijwilliger bij de Zonnebloem heb opgegeven. Ik wilde dat al heel lang doen; maar wel jammer, dat ik mijn vader nu niet meer mee kan nemen naar leuke uitjes.

Willem, 18 september 2013

Laatste week

Deze blog moet nog geschreven worden.

Ik ga FB afkicken!

Ik ben Willem en ik ben FaceBook verslaafd. ;-)

Verslaafd klinkt een beetje groot, maar ik kom dicht in de buurt.

Als gebruiker was ik, denk ik, een "early adopter". 29 april 2008 maakte ik uit nieuwsgierigheid een FaceBook account aan, terwijl ik nog volop bezig was op Hyves. Ik had 6 verschillende Hyves pagina's, die redelijk populair waren. Het was de tijd, dat ik nog mijn eigen website bijhield : willemkroon.nl. Collega's en vrienden keken vaak en graag naar die site, omdat ik bijna dagelijks nieuwe items plaatste.

Maar met mijn start met FaceBook (FB) veranderde er iets bij me. Hoewel vrienden op Hyves ook konden reageren, was dat toch anders, want "Krabbels" (ik was dat woord al compleet kwijt…) plaatste je op elkaar's pagina; bij FB zou dat de Timeline zijn. Niet handig en verwarrend, weet je nog? Maar op FB werkte het allemaal veel sneller en leuker. Ik raakte enthousiast over de snelle respons. Hierdoor verging mij de lust om zelf een website bij te houden; zonder al die leuke reacties. Wel jammer op zich, maar met social media kwam er voor iedereen een eigen website in zicht.

Op mijn site OmroepFoto bouwde ik een keer een reactiemogelijkheid in, maar daar werd (ook vanwege de verplichte inlog) gewoon geen gebruik van gemaakt. Waarmee mijn illusiie om zelf een soort community te ontwikkelen verdampte.

FaceBook, dus. Ik kreeg steeds meer vrienden en spendeerde steeds meer tijd aan deze digitale contacten, want wat een groot publiek kon je bereiken! Ik heb nu zo'n kleine 700 vrienden (waaronder een aantal geblokkeerden).

Nooit van mijn leven deed ik spelletjes op de computer, ik leerde liever een programmeertaal. Maar het aan FB verbonden FarmVille bracht daar verandering in. Uiteindelijk had ik 9 boerderijen (en FB accounts dus). Al mijn tijd ging op aan het up-to-date houden van mijn Farms, waar ik uiteindelijk zelfs met echt geld huisjes en tractors voor kocht. Ja, WIE DOET DAT? Op een bepaald moment besloot ik mijn boerderijen te laten verpauperen. Wel met een beetje pijn in mijn hart, maar het was een goeie beslissing.

In die tijd had ik een internationaal discussieclubje opgericht, de McLuvClan. Ook hier stak ik veel tijd in. Met vrienden en vriendinnen uit de hele wereld sprak ik via FB groepsmail over allerlei, door een ieder aangedragen, onderwerpen. Op den duur verzandde dit leuke initiatief echter tot gebrabbel. Dat vond ik heel jammer, maar het was een geslaagd experiment.

Jaren terug zag ik op tv een item over "nieuwsverslaafden". Dat vond ik een idiote afwijking; zij lazen de hele dag Teletekst! Maar eigenlijk ben ik nu net zo erg, of erger. Praktisch de hele dag zoek ik naar nieuwe posts. Ik ben Willem en nieuwsverslaafd.

Dit gezegd hebbende concludeer ik, dat ik graag publiceer en graag prettige contacten onderhoud via Internet.

Maar het moet niet te gek worden! De afgelopen dagen bespeur ik iets, dat ik kwalificeer als "overexposure". Sommigen vrienden laten weten, dat zij mij HIDEn. Ik kan me dat goed voorstellen. Ook ik verberg posts, die ik te vaak zie of die mij niet interesseren. Maar het is teken aan de wand.
Ander nadeel is dat er momenteel wel heel veel tijd gaat zitten in lezen, LIKEn, reageren en publiceren.

Ik moet van mezelf dus even dimmen. Daarom heb ik besloten om een week lang af te kicken en mijn aandacht en energie op andere zaken te richten. Een weekje, niet lang, maar ik vermoed, dat het nog wel eens moelijk kan worden. Maar ik wil weer eens een leerzaam boek lezen en een aantal blogs schrijven, bijvoorbeeld over een weekje FB afkicken…hahaha.

Eén van de grootste uitdagingen lijkt mij het negeren van alle notificaties, die op drie computers tegelijk binnenkomen (wat doet een mens zichzelf aan!?).

Ooit zal FB plaats moeten maken voor andere social media, want steeds meer mensen worden ontevreden over het beleid van Mr Zuckerberg. Filters, zelfstartende reclamevideos, steeds gerichtere advertenties en minder privacy; FB wordt voortdurend minder aantrekkelijk gemaakt.
Toch dan maar zelf een eigen simpele social page ontwikkelen? Wie weet, klinkt aantrekkelijk. Zou ik meteen legaal druk zijn met publiceren, haha.

Tot over een week!

Willem, 9 september 2013

Sergeant Kroon

Op deze foto zie ik een mooie, zachtaardige jongen van rond de 20. Waarschijnlijk was hij ook verlegen, want die eigenschap erfde ik van hem, mijn vader.

Net de ellende van de oorlog achter zich latend, werd Guus Kroon uit Muiden opgeroepen om na zijn uitgebreide militaire opleiding als dienstplichtige naar "Ons Indië" te varen. Niet, dat hij daar op zat te wachten, dus, maar weigeren kwam niet in hem op en het alternatief van een paar jaar gevangenis Nieuwersluis trok hem ook niet.

Ook mijn broer Guus en ik zijn in dienst geweest en ik heb altijd gezegd, dat ook ik naar het front zou zijn gegaan, als men mij had "gevraagd". Je bent jong en hebt nog te weinig kijk op de politieke achtergronden van bijvoorbeeld "Politionele Acties", ook wel oorlog genoemd. Maar ik moet zeggen, dat er wel Indië-weigeraars waren, waar ik ook respect voor heb.

Mijn vader groeide op "achter de sluisdeuren". Bij spuien gingen die deuren vanzelf open en ook weer met een harde klap dicht. Na twee en half jaar aan het front schrok mijn vader zich wezenloos van die klappen, terwijl hij dat geluid zijn hele leven lang heel goed kende. Ik zeg : mijn vader had een oorlogstrauma opgelopen. Bij het minste geringste sprong hij uit zijn vel. Als er een glas melk om viel, bijvoorbeeld, dan ontplofte hij. Ik dacht als kind, dat dat normaal was voor vaders, totdat ik bij een vriendje thuis merkte, dat andere vaders daar totaal rustig bij bleven.

Waarom dit verhaal? Mijn vader wordt in het bejaardenhuis nog wel eens heel kwaad. Hij is dan bijna door niemand te hanteren, maar ik denk dan aan die sluisdeuren. Hij vroeg er niet om, maar deed zijn plicht in een ver land en maakte de vreselijkste zaken mee. Nazorg was er toen niet en een trauma raak je wellicht nooit meer kwijt, mijn vader niet, in ieder geval.

Ik vergeef hem zijn uitbarstingen. In zijn hart blijft hij die mooie, zachtaardige jongen,

Willem, 31 augustus 2013

Alzheimer's Request

Mijn lieve vader begon zo'n twee jaar geleden te dementeren. Het ging langzaam, maar de tekenen waren op een bepaald moment duidelijk. Hij wilde geen onderzoek naar de oorzaak, maar inmiddels weten mijn broers en ik, dat er geen twijfel is, pa verliest zijn verstand.

Dementie is een voortsluipend proces. Mensen zijn zich tijdens dat proces nog lang bewust van het feit, dat zij zich van steeds minder bewust zijn. Een martelgang voor een ieder, die het meemaakt, slachtoffer en omgeving.

Op FaceBook vond ik dit gedichtje. Het spreekt het gevoel en de onmacht uit van mensen, die dat zelf niet meer kunnen :

Alzheimer's Request

Do not ask me to remember,
don't try to make me understand.
Let me rest and know you're with me,
kiss my cheek and hold my hand.

I'm confused beyond your concept,
I am sad and sick and lost.
All I know is that I need you,
to be with me at all cost

Do not lose your patience with me,
do not scold or curse or cry.
I can't help the way I'm acting,
I can't be different though I try.

Just remember that I need you,
that the best of me is gone.
Please don't fail to stand beside me,
love me till my life is gone.

Elke zin herken ik en zal ik hier op mijn manier behandelen :

"Do not ask me to remember"

Gesprekken zijn eigenlijk alleen maar mogelijk met mensen met een werkend geheugen. De simpele begroetingsvragen : "Hoe was uw dag?" of "Wat heeft u gegeten?" leveren geen antwoord meer op om de eenvoudige reden, dat mijn vader dat dan niet meer weet. Ik probeer al lang niet meer een antwoord af te dwingen, want dat maakt hem alleen maar verwarder en bozer.

"don't try to make me understand"

Bij binnenkomst vraagt mijn vader vaak, hoe laat het is. Soms vind hij het bezoek "midden in de nacht" erg vreemd. We hebben een grote klok opgehangen, waarop analoge tijd (wijzers), digitale tijd (met grote cijfers), dag- en maand aanduiding staan (peperduur overigens, ouwe mensen is ook een markt, natuurlijk). Als ik aan hem vraag of hij kan zien, hoe laat het is, lukt dat vaak niet. Als ik bijvoorbeeld zeg "Kwart voor 4", dan vraagt hij : "In de nacht of overdag?" Dat buiten de zon schijnt zegt hem in dit verband niets meer en ik kan het hem dan niet uitleggen. Ik laat het erbij.

"Let me rest and know you're with me"

Rusten doet mijn vader heel veel. Vaak ligt hij overdag in bed, al of niet in zijn dagelijkse kleren. Ik merk, dat hij mijn gezelschap waardeert. Eigenlijk wil mijn vader alleen maar zijn heel directe familie in zijn buurt verdragen. Met het verzorgende personeel maakt hij wel eens ruzie, maar uiteindelijk wilde hij vroeger ook geen "vreemden over de vloer".

"kiss my cheek and hold my hand."

Mijn vader en ik waren nooit erg intiem. Toen ik 12 jaar oud was, zei mijn moeder : "Geef papa een nachtzoentje en dan naar bed". Ik deed het voor de eerste keer niet. Later vroeg ik mij af, wie mij verteld had, dat mannen geen mannen zoenen, ik had dat nooit iemand horen zeggen. Maar als beginnend puber besloot ik dat niet meer te doen. Later nam ik het gedrag van mijn vriend Reijer over om jongens in de kroeg te zoenen als begroeting en zat daar helemaal niet mee, maar mijn vader zoenen? Dat wilde ik graag, maar durfde dat tot mijn 50e niet.
En nu is het allemaal heel anders. Ik kus mijn vader bij onze begroetingen, houd vaak zijn hand vast en knuffel hem af en toe op moeilijke momenten. Dit alles is dus door deze rottige omstandigheden juist goed gekomen, haha

"I'm confused beyond your concept"

Inderdaad, mijn vader moet in een staat van verwarring zijn, waar ik geen idee van heb. Vaak vraagt hij, of "mama soms overleden is". Het antwoord, dat zij er al twee jaar niet meer is, moet hem telkens weer een schok geven. 's Avonds zit hij vaak op de bank tevergeefs op haar te wachten.
En het antwoord op zijn vraag : "Waarom heb ik haar graf nooit gezien?" komt ook hard aan, want we zijn er al heel vaak wezen kijken met z'n allen.

"I am sad and sick and lost"

Het verdriet om 60 jaar getrouwd- en nu alleen zijn is groot. Zijn lichamelijke en geestelijke klachten voorkomen, dat er nog iets van rouwverwerking kan zijn. Hij is er eenvoudigweg niet toe in staat.
Waarom en hoe hij in Muiderberg terecht gekomen is, weet hij niet, of accepteert hij niet.

"All I know is that I need you"

Op momenten, dat hij gezelschap heeft, wordt mijn vader rustig en vertelt hij weer op zijn charmante manier over vroeger, Muiden en zijn 2 1/2 jarige dienstijd op Java, Indonesie.

"to be with me at all cost"

Tja, dat wij veel voor hem over hebben, beseft hij wel en hij bedankt ons na een visite altijd hartelijk.

"Do not lose your patience with me"

In het begin heb ik wel eens een nare ruzie met hem gehad. Ik verloor inderdaad mij geduld en onze ruzie eindigde in twee huilende mannen. Het is echt heel moeilijk om te leren om een dierbare op een bepaalde manier niet meer serieus te nemen en toch ook weer wel. Maar het gaat me steeds beter af.

"do not scold or curse or cry"

Mijn broers en ik reageren allemaal weer anders op het moeilijke gedrag van mijn vader. Niet schelden of schreeuwen is voor een ieder van ons wel moeilijk. De één heeft er meer moeite mee dan de ander.
Maar boos worden heeft natuurlijk alleen maar een negatieve uitwerking.

"I can't help the way I'm acting"

Uiteindelijk geldt dit voor alle mensen van alle leeftijden. maar dementie verandert wezenlijk je hersenen en dus je gedrag. Mijn vader verontschuldigt zich vaak voor zijn uitingen, hij weet, dat het ook voor ons moeilijk is om hier mee om te gaan.

"I can't be different though I try"

Goeie voornemens zijn hier niet meer van toepassing. De veranderingen zijn blijvend.

"Just remember that I need you"

…en andersom. Ik zeg voortdurend, dat mijn vader wellicht beter af was geweest, als hij tegelijkertijd met mijn moeder was overleden en hij zegt, dat zelf ook wel eens. Maar ik blijf er ook altijd op hameren, dat ik nooit zal zeggen, dat ik mijn vader dood zou zou willen hebben, want dat is niet, wat ik wil. Ik zou hem meer kwaliteit van leven gunnen en een betere gezondheid…of een einde aan zijn lijden.

"that the best of me is gone"

Dat is zo, helaas en hij beseft dat. Mijn vader is alle interesses verloren. Bijna dan. Voetballen, de grootste passie in zijn leven, maar ook een krant lezen, tv kijken of een stukje wandelen, hij geeft er niet meer om. Hij zit hele dagen voor zich uit te staren. Uitzonderingen zijn het gezelschap van vrouwen, daar is hij nog steeds zeer van gecharmeerd en het spelen op zijn mondharmonica's. Je kunt hem nog elk liedje uit zijn hoofd laten spelen. Belangrijk kennelijk voor mannen…vrouwen en muziek, dat is het laatste, dat rest in een aftakelend mannenbrein :-)

"Please don't fail to stand beside me"

Wij broers zullen onze vader tot het laatste bij staan. We kunnen en wilen niet anders. Dat is iets anders dan helpen, want dat kan niemand meer.

"love me till my life is gone"

I will. En ook daarna zal ik van hem blijven houden. Mijn vader heeft, denk ik, geen slecht leven gehad. Hij was getrouwd met de mooiste vrouw van Muiden, had een harmonieus gezin en heeft heel lang van zijn vervroegde pensioen kunnen genieten. Jammer, dat hij daar nu geen troost uit kan putten.

Word uiteindelijk vervolgd…

Willem, 28 augustus 2013