Over en uit.

De oude man zat op een bankje in het park.

"Dat heb je toch allemaal maar mooi meegemaakt", zei men wel eens tegen hem.
Tja, dat was zo.
Maar het troostte hem allemaal niet. Ach ja, hij was ooit populair bij de meisjes en kreeg zijn "fair share" wat plezier, aandacht en sex betreft.
De feesten in de kroeg, het was allemaal prachtig. Grote zeiltochten, lange motorritten, vakanties in Spanje, al die concerten, waar hij op gekickt had. Nee, hij had geleefd, hoor.
Maar, zo filosofeerde hij, je iets herinneren, is totaal iets anders dan iets meemaken; in het echt. Hoe levendig je het ook nog voor je ziet. Wat heb je daar NU in godsnaam aan?
Zou dat de reden zijn, waarom mensen telkens weer alcohol of drugs gebruiken? Hij dacht van wel. Steeds opnieuw die kick meemaken, dat willen we toch allemaal?
Maar geestverruimende middelen gaan op den duur steeds slechter werken. Net als je lichaam zelf, prakkezeerde hij verder.
Eigenlijk krijg je bij je geboorte een stapeltje kanskaarten mee en als die op zijn, is het schluss; op; afgelopen.
Waarom bereidde niemand je daar op voor?
Als jongen telde hij niet zijn zegeningen. Die wáren er gewoon altijd.
Nee, als hij NU jong was…dán wist hij het wel.
Maar hij was 88. Schluss.

Willem Kroon, Muiden, 20 september 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

StudioRenovaties, Trein - 9

Aanleiding voor dit blog is de foto van Michael Wesseling, waarop één van de wagens van Trein - 9 weer op het OmroepComplex aankomt.

Vanaf 1 juni 1979 tot oktober 1987 was ik InstallatieTechnicus bij de NOS afdeling DMF Installatie. Daarna schoolde ik mezelf om tot Beeldtechnicus. In 2010 werd ik ontslagen.

Als installatie-technicus/monteur, onder leiding van Jan Damman, maakte ik de "StudioRenovaties" mee.
Studio's 1 t/m 6 op het OmroepComplex, ook wel kortweg "De Studio's" genoemd ("Wélke andere?" Haha) moesten in de jaren '80 van een compleet nieuwe installatie voorzien worden.
Ze waren nog niet lang daarvoor ook al omgebouwd; van zwart/wit naar kleur, maar de techniek schreed snel voort en alle ruimtes werden kaal gestript en door ons van nieuwe apparatuur voorzien.

In die tijd deden we een jaar over 1 studio. Tegenwoordig doet men dat in 3 maanden, haha. Gouwe tijden :-)
Maar goed, de studio's mochten niet een jaar lang leeg staan en men bedacht, dat het studiowerk ook wel een reportage kon worden.
Op lokatie OmroepComplex!

Zo gezegd, zo gedaan. In het midden van het studiogebouw werden kantoren ontruimd en een gat in de muur geslagen. Aldaar werden de reportagewagens van Trein - 9 overdekt geplaatst.
"Trein" sloeg op het feit, dat er vaak meerdere wagens, achter elkaar rijdend, op weg gingen naar een lokatie. Als een treintje. Zo bestond Trein - 9 uit een Techniek- en uit een Regiewagen. Twee identieke bussen, die elk niet alle techniek konden bergen. (Het woord "bus", dat vaak door regie-assistentes werd gebruikt, werd door ons streng verboden, haha: Trein!)

Aanbouw in aanbouw.

De reportagewagen moest dus aangesloten worden op de betreffende, tijdelijk gesloopte, studio.
Tegenwoordig zijn al die studio's verbonden met een centraal steekveld buiten, maar dat was toen nog niet. Hadden ze dat maar meteen gemaakt, denk ik nu…
Nee, een enorm lange kabelboom, met camerakabels, audio- en intercomkabels, etc. werd gefabriceerd. Die moest natuurlijk ook studio's 1 en 6 kunnen bereiken, waardoor het allemaal erg lange kabels werden.
Men wilde de kabels NIET door de gangen laten lopen (why not!?), maar men had in alle wijsheid besloten, om de boom door de kruipruimtes van het gebouw te trekken. Lekker netjes…

Die kruipruimtes waren ongeveer anderhalve meter hoog, smerig en warm. Je kon er nauwelijks lopen.
Als een studio klaar was, moesten wij de kabelboom van de ene naar de andere studio omleggen. In die benauwde ruimtes, dus. Dat was, ik mag wel zeggen, een kut klus….

Overigens hadden Studio's 1 en 2 géén kruipruimtes, omdat die studio's als eerste gebouwd waren en men toen nog geen idee had, dat dat wel handig zou kunnen zijn. Dat heeft men dus bij de andere studio's recht gezet. (vandaar de trap in de lange gang langs de studio's...) Bij Studio 1 en 2 liepen de kabels dus wél door de gangen…
Stel je voor: bijvoorbeeld al die kabels van studio 6 onder de grond naar studio 2 omtrekken. Trein 9 had nog (4) LDK 3 camera's en dus zaten er 5 (1 reserve) polsdikke 98-polige camerakabels tussen! Het was een gigantisch zware klus.

In de aanbouw.

Trein - 9, door ons de "Duikboot" genoemd heeft daar jarenlang gestaan. Later heb ik er nog een aantal programma's in kunnen shaden,

Willem Kroon, Muiden, 9 september 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

*** Bekijk foto's op mijn site OmroepFoto

In de regiewagen van Trein - 9. Met oa. regiesseur †Henny Budie en video-editor Hugo van Duijvendijk.

Zondagse kleren

Ik heb een Christelijke opvoeding gehad. Mijn moeder kwam uit een zwaar gelovige familie, mijn vader was helemaal niet religieus opgevoed. Maar mijn moeder beloofde haar ouders om ons, haar kinderen Christelijk op te voeden. Mijn vader beloofde dat ook.
Toen haar moeder te jong overleed, ging mijn moeder twijfelen. Net toen alle kinderen het uit huis waren, naam god haar moeder, die acht kinderen door de oorlog geleid had, weg. Daar had ze veel moeite mee.

Daardoor moesten wij wél naar de kerk, maar ook weer niet altijd. Het hing er een beetje om. Onze opvoeding was niet ál te streng, in dat opzicht.
Maar ik vond mijn ouders wel een beetje stijf in hun opvattingen. Zeker toen de Hippietijd aanbrak.

De naoorlogse generatie had armoede gekend. Toen Nederland weer opgebouwd was en er weer geld verdiend werd, wilden de Nederlanders van de Wederopbouw laten zien, dat het goed met hen ging. Dat deden ze onder andere door hun kinderen op zondag mooie, "Zondagse", kleren aan te laten trekken. Ik had daar als kind al een hekel aan. Vooral de Terlenka broeken vond ik vreselijk. Die waren van wol en daar ben ik allergisch voor, maar dat argument wilde mijn moeder niet horen.

Nu begrijp ik dit allemaal veel beter. Vandaag zes jaar geleden vond de begrafenis plaats van mijn moeder. Ik deed toen sinds lange tijd weer (voor mijn doen) mooie kleren aan en schoor mijn baard af. Dat had mijn moeder echt gewaardeerd.
Jammer, dat ze dat toen niet meer mee kon maken. Ik had haar nog graag een keer mijn Zondagse kleren willen laten zien,
Rust zacht, mama.

Willem Kroon, Muiden, 31 augustus 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

OostIndisch

Man: Leuke dag gehad?
Vrouw: Hè?
Man: Leuke d…
Vrouw: Ja, hoor.
Man: Waar was je?
Vrouw: Hè?
Man: Wa…
Vrouw: In Muiderberg.
Man: Ben je doof?
Vrouw: Nee, hoor.
Man: Waarom zeg je dan steeds "hè"?
Vrouw: Hè?
Man: Laat maar.

Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Staren

Kleine kinderen zijn vaak gebiologeerd door mijn baard. Ze kijken me aanhoudend en zonder enige gêne midden in mijn gezicht. Leuk vind ik dat altijd, die spontaniteit.
Maar we leren onze kinderen ook, dat het niet beleefd is om mensen aan te staren en volwassenen doen dat dan ook niet meer.
Of wél?

Gisteren liep ik van Weesp naar Muiden. Op de weg reed een langzaam rijdende file, met een gangetje van zo'n 50 km/h, denk ik.
Tijdens dat slakkegangetje hebben bestuurders alle tijd om om zich heen te kijken.
Het viel me op, dat praktisch iédereen snel en duidelijk zijn of haar hoofd omdraaide en mij zo lang mogelijk aan bleven staren. Het zag er heel gek uit. Zo dóen grote mensen niet…mmm, dus wél.


Kennelijk voelen de chauffeurs zich helemaal beschermd en onbespied in hun koekblik en nemen zij alle tijd om die rare man met die baard eens goed in zich op te nemen.
Kennelijk leren wij mensen het staren niet echt af; wij volwassenen doen het alleen stiekum :-)

Ach, be my guest. Ik ben het wel gewend om nagestaard te worden.



Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Richting KopSpoor.

Als ik zit te prakkiseren denk ik wel eens: Het leven is als een lange route op een TomTom.
Er zit een start- en een einde aan, maar op het schermpje van je beleving zie je alleen maar, waar je op dat moment bent.

Je zou kunnen zeggen, dat je in je leven een bepaald traject aflegt. Je begint- en je eindigt ergens. Dat staat vast. Wáár je begint en eindigt kun je in tegenstelling tot de echte routeplanner niet bepalen, maar je weet wel, waar je bent. Je herinnert je de afgelegde weg, maar het vervolg is nog niet bekend. Waar zal dit allemaal heen gaan?
Er zijn ook verschillen: Een navigator-app vertelt je, waar- en hoe laat je ergens je bestemming bereikt. Dat weet je over je leven meestal niet; tenzij je euthanasie pleegt (raar werkwoord trouwens: "plegen", alsof het een misdaad betreft).

Op wegen kun je bij elke kruising rechtsaf, linksaf of rechtdoor. In het leven moet je ook veel beslissingen nemen . Ik vergelijk het wel eens met een rangeerterrein van de spoorwegen, waar je dan maar één kant op kunt rijden. Bij elke wissel sta je voor de keuze. Je moet een richting kiezen. Maar door één spoor niet te kiezen, streep je alle andere mogelijkheden, die na dat punt liggen af. Het wordt ten alle tijden onmogelijk om alle andere wissels, die daarna liggen, nog te nemen. En zodoende worden je toekomstige opties steeds minder.

Zo kom je na verloop van het passeren van heel veel wissels op een dood spoor terecht, ook wel "kopspoor" genoemd; met zo'n blok aan het eind. Hier eindigt alles.
Dat blok vergelijk ik met het spandoek "Bestemming Bereikt" op mijn Tom Tom.
Wie onze routes plant, weet ik niet. Maar hij is onverbiddelijk.

Door mijn intense ervaringen bij de dood van mijn ouders heb ik sterk het gevoel, dat ik het hele traject nu gezien heb. Uit de verte, maar toch. Ik weet nu, hoe hard en hoe eindig het leven is.
Dat bevalt me niet, maar het is niet anders. Als je jong bent en je "kijkt" in je hoofd naar de toekomst, dan lijkt die eeuwig te duren. Alsof je altijd jong zult blijven. Je kansen lijken onbeperkt. Dat vond ik een heel prettig gevoel, ook al was ik me er eigenlijk niet echt van bewust. Eeuwig jong. Maar dat gevoel ben ik nu dus kwijt.

Het is een proces, dat alle mensen vóór mij mee hebben moeten maken en dat iedereen in de toekomst ook zal overkomen. Maar die gedachte troost mij nog niet.

Enfin, vandaag maar gewoon genieten van de mooie zomer.
"Bestemming nog niet bereikt" :-) (y)

Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Persoonlijke leeftijd.

Ooit hoorde ik over een boek, dat ging over je zogenaamde "persoonlijke leeftijd".
Dat boek heb ik nooit gelezen en wie de schrijver was, weet ik ook niet.

Maar het heeft mij altijd aangesproken.
Het idee is, dat iedereen een voorkeur zou hebben voor een bepaalde leeftijd. Eentje waar je je prettig bij voelt; die echt bij je past.

Zo is dat bij bij mij 25.
Ik had die leeftijd in 1980. Ik ging voor het eerst op mezelf wonen en had net drie lange, moeizame, relaties achter de rug. Ik was blij, dat ik mijn eigen huisje had (splinternieuw in de Broshuizen) en was eindelijk vrij man. Geen dames meer, die mij opeisten en wilden veranderen, haha.
Het was een mooie tijd, begin jaren '80. Sex, drugs & Rock 'n Roll ;-)

Ik heb in de jaren veel mensen verteld over die persoonlijke leeftijd en vroeg hen in de kroeg naar hun voorkeur. Bijna altijd kreeg ik een serieus antwoord. De meesten noemden nostalgisch een leeftijd in het verleden; maar er was was ook een jongen die 36 noemde, terwijl hij dat nog lang niet was.

De antwoorden lagen behoorlijk ver uit elkaar. Niet iedereen wilde bijvoorbeeld weer 18 zijn. Kennelijk is die voorkeur voor een leeftijd heel persoonlijk.
Wat is jouw ideale leeftijd? :-)

Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Analoog telefoneren

Herken je deze nog?

De "gouwe ouwe" T65 draaikiezer telefoon van de PTT.

Voor de jeugd: Er zitten geen toetsen op dit toestel. Je koos een nummer door je vinger in het juiste gaatje van de draaischijf te steken en dan met de klok mee rond te draaien tot aan het beugeltje. Na het loslaten liep de schijf langzaam terug.
Dat herhaalde je dan nog een aantal keren. Het terugdraaien van de schijf kostte veel tijd, het was een geduldsklusje. De "nul" nam er wel een paar seconden voor, die zat het verst weg.
"T" stond voor Tafelmodel, de W65 was voor Wandmontage.


Als de andere kant niet opneemt, is er geen "redial-knopje", maar moet je alles opnieuw doen…In die tijd wisten we de meeste telefoonnummers uit ons hoofd, je moest wel :-)

Het enige, witte, knopje is voor "ruggespraak". Een ouderwets woord voor even het gesprek onderbreken en met een ander praten.


Al bellend de kamer rondlopen was er toen niet bij; het toestel zat aan een korte kabel of vast aan de muur.

Even bij ome Ko een beetje aangeschoten met je vriendin telefoneren ging als volgt:
Het wandtoestel hing in een krap trappenhuis, waar je op de treden zittend ging bellen. Maar eerst moest je genoeg kwartjes verzamelen, want anders werd de lijn verbroken na het laatste muntstukje.
Het kiezen met de draaischijf was lastig in het donker en met een slokje op. Draaide je één nummer verkeerd, dan moest je helemaal opnieuw beginnen. Als alles goed ging kwam Alma mopperen, dat je de lijn van de kroeg bezet hield en eiste, dat je stopte met bellen. Wat dat betreft zijn GSM's een uitkomst!

In telefooncellen hingen telefoonboeken, waar de pagina, die je moest hebben er meestal uitgescheurd was…De hoorn stonk naar de adem van andere mensen...

Later kwam er, als overgangstoestel naar elektronische centrales, een versie met drukknoppen.

Tegenwoordig gebruik ik mijn felrode T65 exemplaar nog wel eens, als er een stroomstoring is. Het toestel krijgt zijn 60 Volt voedingsspanning van de centrale en hoeft dus geen externe stroomaansluiting te hebben. Moet je wél nog steeds een "landlijn" hebben :-)
Het bellen met de relatief zware hoorn vind ik op de één of andere manier nog steeds prettig.


Mijn ouders kregen telefoon toen ik ongeveer 7 was. Ze plaatsten het wandtoestel in de gang (why?), dus 's winters bellen in een huis zonder centrale verwarming was niet fijn.
Toch zou ik soms wel weer terug willen naar de tijd, dat telefoneren nog iets bijzonders was.

Het schema van het toestel was vrij eenvoudig

Willem Kroon, Muiden, 23 oktober 2016.

*** Link: Bekijk reacties op FaceBook

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

BWK G. Kuit

Op museumvliegveld Aviodrome in Lelystad staat een geconserveerde Jumbo Jet; de Boeing 747 PH-BUK, oftewel de Louis Blériot.
In deze uitvoering van de Jumbo Jet was er nog een plek ingeruimd voor de BWK, de BoordWerktuigKundige. Deze man of vrouw kon zich geheel op de techniek van het vliegtuig richten, zoals de motoren, het brandstofverbruik, de hydraulische systemen enzovoort. Hij hoefde dus niet te vliegen.

BWK positie

Fly by Wire uitvoering

Later kwam er het zogenaamde "Fly by Wire" systeem: alle bediening, van motoren en roeren bijvoorbeeld, werd voortaan door computers gedaan. Twee bemanningsleden in de cockpit vond men vanaf toen voldoende: de captain en de co-pilot. De BoordWerktuigKundige (of Flight Engineer) verviel.

Eén van de BWK's was de vader van mijn goede vriend Dennis:
Gerard Kuit. Bij de cockpit van de PH-BUK hangt een lijstje om de vroegere KLM bemanningsleden te eren. Waaronder dus Gerard Kuit, over wie de verhalen gaan, dat hij boven Muiden wel eens even (te vroeg) de landingslichten aan deed. Om ons daar beneden te groeten :-)

Willem Kroon, Muiden, 14 oktober 2016.

---

Feitje: - De eerste Jumbo Jet zonder BWK was de 747-400:
"In 1985 begon men met het ontwerpen van de 747-400. Deze variant kreeg een glass cockpit, waardoor de boordwerktuigkundige overbodig werd."

*** Link: Boeing 747

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Mantelzorgen

Voordat ik vannacht in slaap viel, voelde ik me ineens even heel erg alleen.
Opnieuw miste ik het trotse bezit van twee liefhebbende ouders en liet ik weer de recente geschiedenis mijn gedachten passeren. Rouwverwerking duurt lang. Ik zal er de rest van mijn leven over doen.

Zo kwam ik op de volgende gedachten:



Wie is mama?
Mama is een jonge vrouw, die mij moedermelk geeft

Ze geeft mij een luier, die zij regelmatig verwisselt

Zij kleedt mij aan en neemt me in mijn wagentje mee naar buiten

Zij is trots op mij en houdt onvoorwaardelijk van me

Zij voelt mijn pijn en troost me

Zij legt de wereld aan mij uit en leert mij praten

Ik kan niet zonder mama.

Mama is een oude vrouw, die geen bh meer draagt

Ik geef haar een luier, die ik regelmatig verwissel

Ik kleed haar aan en neem haar mee naar buiten in haar wagentje

Ik ben trots op haar en ik houd onvoorwaardelijk van haar

Ik voel haar pijn en probeer haar te troosten

Ik leg haar situaties uit, maar zij kan niet meer terug praten

Ik kan niet zonder je mama. Waar ben je?

Willem Kroon, Muiden, 5 oktober 2016.

---

* Zie ook FaceBook

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)