Onlangs kwam ik via mail in contact met Paul Smit.
Hij was een goede vriend van Barbara Martens, die in 1990 zelfmoord pleegde.
Paul schreef mij verschillende mailtjes betreffende Barbara, zijn herinneringen aan haar en zijn kennis over haar graf.
Om de herinnering aan haar levend te houden, heb ik Paul voorgesteld om een ontmoeting bij cafe de Mol te regelen met vrienden en dierbaren van Barbara. Mijn bedoeling is om op ongedwongen wijze naar elkaars herinneringen te luisteren :-)
Barbara's graf zal terzijnertijd geruimd worden, wat een aantal mensen aan het hart zal gaan. Of daar iets aan gedaan kan worden, weet ik niet, maar het lijkt me mooi, om 26 jaar na dato nog eens herinneringen op te halen aan Barbara, wier dood "een schok door Muiden" gaf, zoals Paul het noemt.
Hieronder vat ik de mailtjes van Paul samen. Spreekt het je aan, om nog eens met dierbaren van Barbara over haar te praten? Neem dan via FaceBook contact met mij op.
Paul's ervaringen:
-
"Ik leerde Barbara in Graaf Floris kennen, toen ze nog een meisje was van ongeveer 18 jaar. Het waren de beginjaren van het restaurant: ’s zomers afgeladen, maar in de winter vaak stil. In de winter was er dus gelegenheid om met de bediening nader kennis te maken. Dat gebeurde, want mijn vriendin en ik aten er minstens 2 keer in de week. Zo groeide de band met Marc en Barbara.
Nadat zowel haar relatie met Marc als de mijne met Ria op de klippen gelopen was, ontstond er een vriendschap tussen ons. Van een liefdesrelatie was echter geen sprake. Ook liepen we niet de deur bij elkaar plat. Maar door de jaren heen zagen we elkaar regelmatig, of zaten we uren te kletsen aan de telefoon. Want Barbara was altijd op zoek naar de zin van het leven. Opmerkelijk voor een kind, dat op het feesteiland Ibiza geboren is.
Ondanks haar kleine gestalte viel Barbara op door haar hartelijkheid en dienstbaarheid naar de gasten van Graaf Floris. Je kon bij wijze van spreken niet om Barbara heen. Ook privé stond Barbara voor iedereen klaar. Ze creëerde daarmee een onvoorstelbaar grote vriendenkring om haar heen. Het andere mensen zoveel als mogelijk naar de zin maken is ongetwijfeld haar valkuil geweest. Want hoe was het anders mogelijk dat Barbara toch zo eenzaam was….? Bij de zelfgekozen dood van Antonie Kamerling moest ik gelijk aan Barbara denken.
Zondag 13 maart jl. bezocht ik voor ‘t eerst na 26 jaar de begraafplaats te Muiden. Ik zocht het graf van
Barbara Martens. Zij overleed 18 januari 1990. Ik vond het graf en zag tot mijn verbazing een tweede naam:
Angelique Roymans. Die bestaat niet.
Dat moet
Angelique Anna Maria Martens-Rogmans zijn, die zich ook wel Dicky Rogmans liet noemen. Zij was de moeder van Barbara en stierf op 16 september 1992 te Blaricum.
Barbara leerde ik kennen toen ze als jong meisje werkte bij Graaf Floris. Ze kreeg verkering met Marc Haagen de bedrijfsleider en tennisleraar. Haar moeder Dicky Rogmans was een bekende kunstenaar in Muiden, Weesp en omstreken. Dat Dicky in Malaga woonde, zoals sommige bio’s over haar beweren, was dus niet waar.
Marc en Barbara gingen in 1983 uit elkaar. Barbara betrok het appartement boven wat nu de Poort van Muiden is. Ondertussen ging ook mijn relatie stuk. Barbara en ik trokken sindsdien regelmatig met elkaar op. Haar moeder was echter een blok aan Barbara’s been. Dicky werd regelmatig opgenomen in een kliniek wegens psychische problemen. Barbara trok zich dat heel erg aan. De relatie met vader Jon was matig tot slecht. Alle narigheid kwam op Barbara neer.
Halverwege de jaren '80 kreeg Barbara een baan bij Joop van de Ende. Ze had een auto van de zaak en reisde door het hele land. Ze kreeg ook een relatie met haar collega Jaap Verburg. In die tijd zagen we elkaar nog maar zelden.
Twee weken voor haar dood belde ze me voor een afspraak. Ik was niet thuis helaas. Ze sprak mijn beantwoorder in. Nog denkende dat ze met Jaap samenwoonde, sprak ik vervolgens zijn beantwoorder in. Twee weken later belde Jaap me terug met het trieste nieuws. Hij vertelde me toen, dat ze allang niet meer samen waren en Barbara meerdere malen was opgenomen. Mijn idee daarover is dat Barbara bezweken is onder de druk van haar moeder. En nu liggen ze samen in één graf.. Hoe bizar kan het leven zijn....
Barbara had een vriendenclubje om haar heen. Ik kende ze vaag van naam en gezicht. Het was in Weesp, dat iemand van die club me aanspraak met de vraag of ik mee wilde doen met een inzameling voor een steen. Ja, natuurlijk wilde ik dat en stelde voor de man 250 gulden te doneren. Het lukte toen niet om genoeg geld bijeen te brengen. Ik was dus best wel verbaasd, dat ik afgelopen zondag een soort steen zag met haar naam. Jammer genoeg moet ik nu zien rond te komen van de AOW, anders had ik alsnog iets aan dat verwaarloosde graf kunnen doen.
Ik weet nog goed, dat ik een mooi grafstuk met witte rozen had laten maken. Maar niemand had bloemen bij zich. Daarom liet ik dat grafstuk in mijn auto liggen en heb ik het pas de volgende dag naar het graf gebracht.
De Barbara, die jij hebt gekend (,Willem) werkte op de decorafdeling van Joop van de Ende. Ze deed productie. Vandaar, dat je haar vaak in de studio’s hebt zien rondlopen met tekeningen. De NOS had in die jaren nog een geweldige decorafdeling. Maar daar weet jij natuurlijk alles van.
Ik heb Barbara het laatste jaar van haar leven niet meer meegemaakt. Maar het klopt wat je zegt, dat ze in één van die woningen (
"Van Ginkelwonigen") gewoond heeft en ook dood is gevonden. (Barbara heeft zich daar verhangen, Willem).
"Leer mij de muziek en ik zal dansen". Die uitspraak vergeet ik nooit. Stond ook op de rouwkaart, die ik nog heb bewaard. (Die spreuk staat ook op de achterkant van haar graafmonument, Willem)
Het merendeel van de bezoekers aan haar begrafenis waren sensatiezoekers. Dat de borrel vanzelf een feestje werd (zoals ik Paul meldde, Willem) was te voorzien. Vandaar dat ik er niet bij wilde zijn.
(Ik schreef Paul over mijn ontmoeting met een verwarde man, tijdens de begrafenis van Barbara. Hij gaf mij bij de condoleance in de Mol een boekje van Nietsche:
"Also sprach Zaratustra", Willem)
Afgezien van haar ouders heb ik de familie van Barbara niet gekend. Het waren kunstenaars, dus verbaasd het me niet, dat Barbara een zonderlinge oom had. Ook had Barbara een zwak voor (veel) oudere mannen. De filosofische man van het boekje kan inderdaad ook een vriend van haar geweest zijn.
De breuk van het huwelijk kon Dicky niet verdragen. Jon ging er namelijk vandoor met een jongere vrouw. Op zich niet zo verwonderlijk. Hij was een stuk jonger dan Dicky, die al een huwelijk achter de rug had. Ook was er een groot verschil in talent. Dicky kon leuk schilderen, maar Jon was de echte kunstenaar. Dicky overleed ruim 2,5 jaar na haar dochter Barbara. Ze was toen 67 jaar. Zeer goed mogelijk, dat ook Dicky zelfmoord heeft gepleegd.
Barbara was een wat we zouden noemen een “liefdesbaby”. Ze werd geboren op Ibiza nog voor het hippie tijdperk toen Ibiza nog een echt kunstenaars eiland was.
Ik heb net de gemeente gebeld over het graf. Daarvan is 6 jaar geleden afstand gedaan en wordt t.z.t. geruimd. Willen we het behouden, dan kost dat 1700 Euro, alleen al aan grafrechten plus nog het onderhoud.
Een nieuwe steen is overigens betrekkelijk goedkoop geworden. Vanaf 200 euro heb je al een mooie gedenkplaat van graniet. Maar dat heeft dus geen zin meer.
Overigens is het nog vrij uniek, dat het graf er nog is en dat de grafrechten verlengd kunnen worden. Elders in ons land is dat bijna niet meer mogelijk en is 20 – 25 jaar de limiet voor een graf."
Aldus Paul Smit.
Willem Kroon, Muiden, 25 maart 2016.
Link 1 : Persoonsgegevens van Angelique
Link 2: Bekijk het graf
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar
willemkro@gmail.com :-)
