Papa’s verhuizing naar Muiderberg

Lieve mama,

Vanmiddag reed ik met pa naar Muiderberg en bracht hem niet meer terug naar zijn geliefde Muiden

Het was weer een bijzondere dag, deze 12e januari 2012. Vroeg in de middag ging ik pa ophalen in de Vondelstraat met een knoop in mijn buik. Ik had aangeboden om hem over te brengen, maar ik had niet ingeschat, dat ik het zo zwaar zou vinden.
Hoe zou hij ditmaal reageren? Ik zag al taferelen voor me van een boze of huilende man, die het huis niet wilde achterlaten, waar hij met jou 53 jaar gewoond heeft. Waar hij als jonge man van 32 met drie kinderen en jou als mooie vrouw kwam wonen; waar Kees geboren werd en waar wij allemaal zoveel herinneringen aan hebben

Maar papa was heel rustig. Eigenlijk te rustig vond ik. Besefte hij wel, dat het grote uur aangebroken was? Ik durfde hem er niet naar te vragen, bang dat hij alsnog in paniek zou raken. Na een boterhammetje verliet pa de Vondelstraat, nadat hij me gevraagd had om een briefje neer te leggen, waar hij was. Voor het geval iemand hem niet kon vinden

Maar iedereen wist heel goed waar hij was. We reden kalm naar Muiderberg onder het gebruikelijke gemopper van pa, dat we dagelijks gewend zijn en wat uiteindelijk een teken is, dat hij zich niet bijzonder ongemakkelijk voelt

De bestelde rolstoel is er nog niet, dus in een geleend exemplaar van een verwarde en ongeruste eigenares reed ik pa naar zijn nieuwe onderkomen

Het huis is echt heel mooi geworden. Met name Guus en Hans hebben schitterend werk verricht. We voelen ons echt thuis tussen al die overbekende spulletjes, die jullie in de loop der jaren om je heen verzameld hebben

Aan de wanden hangen jullie schilderijen en foto’s en ik heb vanmiddag nog een deel van je verzameling mini serviesjes teruggeplaatst in de fraaie glazen vitrinekast

Met name die kleine kopjes en schoteltjes, waar je er inmiddels zoveel van had, hebben weer een prominente plek gekregen in huize Kroon. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. Het is zo echt een hobby van een zorgvuldige vrouw en ik denk niet, dat ik alles zo mooi gedecoreerd heb als jij dat deed, maar met het koesteren van deze kastjes met je verzameling potjes, kopjes en kannetjes eren we jou

Zo ook met je prachtige Swarovski verzameling, die we nog een veilig plekje moeten geven, omdat we wel bang zijn, dat er het één en ander gemakkelijk gepikt kan worden door medewerkers; een actueel probleem

Papa was echt goed te spreken over de inrichting van zijn nieuwe, maar vanzelfsprekend ook nog vreemde huis en hij moet er nog erg zijn richting en pad vinden.
Een verzorgster complimenteerde ons met de snelle inrichting, want andere nieuwe bewoners zitten vaak nog weken in de rommel

In de grote zaal was er een muziekmiddag, waar ik met pa heenging. Hij kon als enorme muziekliefhebber over ieder gedraaid nummer iets bijzonders vertellen en ik kon zien, dat het luisteren naar de populaire muziek uit jullie tijd en de verhalen, die de presentatoren er over vertelden, hem goed deden. De bewoners werden prima verzorgd met koffie, thee en zelfs een kaassoufle . Ik vind de verzorging door de aanwezige dames absoluut in orde, voor zover ik het nu kan beoordelen

Zo kreeg pa als enige warm eten ‘s avonds, omdat hij het middag diner gemist had. Hij zat gezellig met andere bewoners aan tafel, maar klaagde wel dat niet iedereen even aanspreekbaar is. Pa blijkt echt een grote behoefe aan contacten te hebben. Hij stapt zomaar op mensen af en begint dan zijn vragen af te vuren, over wie hij voor zich heeft; in de hoop, dat hij een bekende tegengekomen is

Al met al zijn het mooie huis, de goede verzorging en pa’s wil om nieuwe contacten te leggen voor mij tekenen, dat zijn verblijf in Florisberg succesvol zal kunnen zijn

Hij zegt nu, dat hij er graag met jou had gezeten. Dat begrijp ik natuurlijk, want ook hier zal hij je missen en ook hier zal hij zich soms eenzaam voelen.
Maar onder de gegeven omstandigheden denk ik, dat papa’s verhuizing een goede beslissing is geweest en dat het hem positieve veranderingen in zijn leven zal kunnen brengen

Ik hou van je,

Willem

Ps : onderstaande reactiemogelijkheid blijkt niet altijd goed te werken. Stuur je eventuele reactie naar willemkro@gmail.com

2012 : Papa naar Florisberg

Lieve mama,

Het is 1 januari 2012, 11:43h

Op de televisie staat het NieuwJaarsConcert op. Joop van Zijl geeft weer commentaar op de klassieke muziek, waar ook jij zo van hield.
Het hoort bij deze dag. Jij en pa keken er altijd naar. Straks weer Garmisch-PartenKirchen…

Wij beginnen aan een nieuw jaar. Wij? Wie zijn wij? Wij achterblijvers? Wij, die ook sterfelijk zijn? Of jij ook? Je bent zo onverbrekelijk verbonden aan mijn ziel, dat ik jou ook reken bij “wij”

Ik moet bekennen, dat ik het leven iets minder mooi vind dan vroeger, toen alles nog zo vanzelfsprekend was, dat ik er niet bij stilstond. Jolanda zegt wel eens : “waren we maar weer kind”. En ja, die opmerking begin ik nu steeds beter te begrijpen. Ik heb bij jou en papa een onbekommerde jeugd gehad vol liefde en zorgzaamheid, daar op Vondelstraat 6 in Muiden. Ik dank jullie daarvoor

Ik mis je elke dag

Een tijdje terug stuurde Adrie van tante Greet ons een kopie van een brief, die je aan je vriendin Greet stuurde toen je 29 was. Je wilde graag bij haar langs gaan. Je had mij en Guus al en tante Greet was ook nog een jonge moeder. Ik heb gehuild, toen ik je warme woorden aan haar las. Wat was je blij met je kinderen; dat geluk wilde je met je beste vriendin delen. Het was heel mooi, maar ook wel moeilijk om je anno nu op die manier als jonge vrouw te "horen spreken”

Nu ik van dichtbij meemaak, hoe mensen oud worden, ziek worden, in de war raken en sterven, toont het leven zijn ware gezicht aan me. Gezond en gelukkig zijn is niet zo vanzelfsprekend als ik als kind onbewust dacht.
Hoe kon ik dat ook weten? Als je geboren wordt, tref je de wereld aan, zoals die is. Op dat belangrijke moment in je leven hebben je ouders al een heel proces achter de rug. Vanaf hun eigen kindertijd zijn ze volwassen geworden, verliefd geraakt en hebben voor een kind gekozen. En dan kom jij in een gespreid bedje in hun wieg te liggen

Kerst 2010

Jij en pa waren er dus altijd vanaf het allereerste begin. Er waren 4 grootouders en iedereen was jong en gezond. En ons huis in de Vondelstraat was er vanaf mijn kleutertijd. Nu ik er aan terugdenk scheen de zon altijd in mijn hoofd, zomer en winter.

Hoewel jij al vroeg je ouders moest gaan missen, merkte ik als kind niets van verdriet om het gemis van dierbaren. Gezegend met een goede gezondheid leefden we in ons gezin gelukkig met elkaar. Ergens heb je als kind het idee, dat er in die toestand van welzijn nooit verandering zal komen. Waarom zou het ook? Het is toch altijd zo geweest?

Maar inmiddels ben ik 57. Toen ik 25 was verloor ik mijn vriend Reyer, die net zo oud was als ik. Dat was de eerste zware barst in de glanzende spiegel mijn leven.
Daarna werd onze Kees ziek, je jongste kind. Dit betekende een enorme belasting voor iedereen in ons gezin. Wat hebben jij en pa veel zorgen om hem gehad.
Jaren terug zei je mij, dat Kees zelfmoord zou plegen als jullie er niet meer zouden zijn. Ik ben daar toen erg van geschrokken. Als een moeder dat zegt…Het gaat redelijk goed met Kees, maar garanties, dat jij geen gelijk zal krijgen, zijn er niet

Al met al weet ik nu, dat iedereen zal moeten wennen aan het feit, dat harmonieuze toestanden niet eeuwig kunnen en zullen duren

De afgelopen jaren hebben wij, jullie kinderen meegemaakt, hoe jullie, onze ouders, ouder en zwakker werden. Hoewel dat proces geen verrassing kan zijn voor een redelijk denkend mens, is me dat zwaar op mijn dak gevallen. Jullie hadden steeds meer zorg nodig, maar wilden die hulp eigenlijk niet zomaar aanvaarden. Ook onze voorstellen om naar een bejaardenhuis te gaan vielen niet in goede aarde en wij wilden jullie niet dwingen om ons vertrouwde huis na 53 jaar te verlaten

Florisberg

Maar nu pa al weer ruim 4 maanden alleen woont is het zover :
12 januari aanstaande gaat papa verhuizen naar Muiderberg. Er is een plaats vrijgekomen in Florisberg, doordat een goede kennis van jullie is overleden

Twee weken geleden zijn we met z’n allen met lood in onze schoenen naar het huis van Hans gegaan om pa aldaar het moeilijke nieuws te brengen. Wij broers wilden elkaar steunen, omdat we er erg tegenop zagen om zijn reactie te ondergaan, Tot dan toe werd papa heel emotioneel, zodra hij er lucht van kreeg, dat wij het onderwerp bejaardenhuis aan wilden roeren

Maar hij reageerde heel ontspannen en maakte zelfs grapjes. Dit was een pak van ons hart. Ik was trots op hem, omdat hij weer een beetje pragmatisch was geworden

Pa zegt zich gedwongen te voelen, maar daar bedoelt hij niet mee, dat wij hem onder druk gezet hebben. Hij zegt het steeds moeilijker te vinden dat wij, zijn kinderen zo druk zijn met het zorgen voor hem.
Maar ik denk, dat papa nu ook is gaan inzien, dat het alleen wonen niet gaat. Hij raakt steeds verwarder en zorgt niet goed voor zichzelf. Hij denkt vaak, dat jij aan de andere kant van de gaskachel zit en begint dan tegen je te praten. Hij weet echt wel, dat je niet meer in ons midden bent, maar kan niet wennen aan de vreemde toestand, dat hij je na al die jaren niet meer kan aanspreken. Iets, waar wij allemaal mee kampen trouwens

Guus en Hans zijn al druk geweest met het opknappen van pa’s nieuwe woning. En tja, Vondelstraat 6 moet ontruimd worden en teruggeven. Jij zou mij, denk ik, aanraden om er zelf te gaan wonen; ik sta inderdaad hoog op de lijst voor woningzoekenden, maar ik weet niet of dat een goed plan voor mij is.

Oudejaarsavond 2011

Gisteravond hebben we met de broers, pa en Dora Oudejaarsavond gevierd. Voor het eerst zonder jou en dat was voor ons allemaal erg moeilijk. We hebben zitten kwartetten, daar had je wel bij willen zijn.
Vroeger ging ik op Oudejaarsdag rond 5 uur naar je toe, want dan stond in een hele koude open keuken oliebollen te bakken. Daar hield je helemaal niet van, maar je deed het als je ongeschreven moedersplicht. Je heerlijke warme en verse appelflappen zal ik mijn leven lang blijven missen. Gisteren heb ik nergens zo’n heerlijke flap kunnen eten

Ook het gegeven, dat dit de laatste Oudejaarsavond in ons huis was, maakte mij verdrietig. Af en toe ben ik naar buiten gegaan om een sigaretje te roken en heb uitgebreid alle herinneringen aan dit adres aan mijn geestesoog laten passeren. Hier stond ik als kind met sterretjes in mijn hand. “Doe je voorzichtig”? “Trek een jas aan!”

Hoe vaak ben ik vanaf dit adres de wijde wereld in getrokken? - Naar mijn eerste kleuterschooldag achterop de bagagedrager van tante Bep; op mijn rode step de eerste bocht om; voor het eerst lopend naar de “grote school”; vertrek per fiets hiervandaan naar de MULO en later met de brommer. - Met pa fietsend naar Weesp voor mijn opkomst in militaire dienst (eerste reisgelegenheid) - De eerste wandelingen op zondagmiddag met ons gezin, maar ook met Ans, Joke en Thea. - Op mijn eerste motorfiets trots als een aap de straat uit scheurend en later mijn eerste auto aan jullie tonend. - Mijn vertrek vanaf het ouderlijk nest naar mijn eerste eigen woning...
Het is allemaal teveel om op te noemen. Die herinneringen blijven, maar ook van het huis moeten we toch echt afscheid nemen. Ik kan het nu al niet uitstaan, dat er straks “vreemden” in zullen zitten. We woonden er vanaf nieuwbouw, misschien moet het huis ook wel even wennen ;-)

Zelfs het verdwijnen van ons telefoonnummer 1882 kan ik slecht verdragen. Ik wordt steeds sentimenteler

Papa’s zorg voor nu is of de ontruiming en verhuizing wel goed zullen gaan. Hij maakt zich daar zorgen over

Papa’s toekomstige uitzicht

Het valt allemaal niet mee. Maar het gaat er nu om, dat het met papa weer wat beter zal gaan. Ik hoop, dat hij een regelmatiger leven zal krijgen en dat de aanspraak met leeftijdsgenoten hem zal opbeuren

Ook 2012 zal voor ons weer een bijzonder jaar worden. Hoe zal pa zijn nieuwe leven vinden in zijn laatste woning? Het zal niet meevallen voor hem, met zijn minder wordende gezondheid en zonder jouw nimmer aflatende liefde en steun voor hem

Mijn leven zal nooit meer worden zoals vroeger, maar ik beschouw het als mijn levensopdracht om me aan te passen aan de immer veranderende condities van het leven, dat zo mooi kan zijn.
De zon schijnt nog steeds in mijn hoofd, maar er komen steeds vaker wolkjes voor, die niet snel meer wegtrekken

Rust zacht, lieve mama,

Willem X