Ik kan me bijna niet meer voor stellen, dat ik 16 maanden lang een mitrailleur op mijn naam had staan, maar het is wél zo.
Op dezelfde dag, dat wij opkwamen (7 mei 1975, lichting 75-3 dus) gingen we langs bij de "wapenboer" en kregen een Israelisch automatisch wapen in onze handen gedrukt : een UZI, een klein handwapen met 9mm pistoolkogels. Ons werd direct geleerd om nooit op een mens…...nou ja, nooit op je maten te richten. 2% van alle militairen werd afgeschreven vanwege oa. schietincidenten. De Amerikanen noemen dat "Friendly Fire"; een eufemisme dat staat voor per ongeluk je eigen manschappen kapot schieten.
En ja, ik maakte een incident mee. Tijdens een oefening in de opleiding schoot een "vriend" mij een losse flodder in mijn bek. Kon geen kwaad , dacht die lul ("Pang, jij bent dood"), maar op 50 cm afstand voelde ik een hete straal kruit in mijn gezicht. Jongens van 20 hebben natuurlijk sowieso geen verstand aan boord (daarom maken ze er soldaten van).
Een andere gozer, nam het eerste het beste weekend zijn wapen mee naar huis om aan zijn moeder te laten zien. De wapens werden altijd geteld, dus dat werd een weekje achter de wacht zitten.
In die tijd moesten er veronderstelde kernraketten bewaakt worden, 24/7. De zg. "Sitewacht" (***). Met 60 stuks 9 mm patronen in je jas en 30 stuks in je UZI liep je een week lang dag en nacht wacht rond een terrein, waar wellicht helemaal niets te bewaken viel, want de Rus moest misleid worden…
Na aflossing kwam je langs een bord, waarop met schoolkrijt stond geschreven : "XX dagen geen schietincident geweest". XX was dan meestal een 2 of 3…
Het wapen moest na het schieten altijd ontdaan worden van kruitresten, Een echte k*tklus met hele kleine doekjes van 3 bij 3 cm, gedoopt in de wapenolie. Als ik mijn ogen dicht doe, ruik ik dat spul weer meteen, geen verkeerde lucht eigenlijk. Het gebeurde heel vaak, dat het wapen afgekeurd werd en dan moest je weer opnieuw beginnen met die doekies in de kleinste gaatjes pielen. Ik had er wat op gevonden : ik haalde mijn gun uit elkaar en nam de onderdelen mee naar de badkamer. Ik poetste onder de douche de onderdelen met een afwasborstel en afwasmiddel helemaal schoon en legde de onderdelen op de verwarming te drogen, daarna goot ik er dan een blik wapenolie over tegen het roesten. Het ding glibberde als een vette paling in de handen van de wapenboer en ik kreeg dan altijd complimenten voor mijn werk, haha. Als ik daar mee gepakt was, hadden ze mijn kop eraf getrokken haha
Schietoefeningen waren ook grappig. De UZI had twee standen : „Manuel" en „Auto". We kregen 5 kogels en die moesten stuk voor stuk netjes gericht afgschoten worden, maar sommige sufferds zetten in de haast het schuifje een beetje te ver naar voren en verschoten hun kruit per ongeluk in één keer Tattatatataataata….Lachen! Haha.
Ook gebeurde het, dat de ene soldaat 10 kogelgaten(met 5 kogels!) in zijn pop had en zijn buurman nul. Dan had er eentje op het doel van de ander geschoten, 100 m afstand is niet nix tenslotte, haha. Die sfeer van een schietbaan op de hei om 7 uur smorgens in dichte mist en de geur van zand en jute zakken vergeet ik nooit meer :-)
I love the smell of UZI's in the morning!
Willem, 23 oktober 2013.
(***) Die Sitewacht was trouwens op zich al iets bijzonders.
Op een terrein zo groot als een voetbalveld stonden 3 bunkers, waarin soms wel en soms niet kernraketten lagen opgeslagen, zo vertelde men ons. Om de vijand in verwarring te brengen waren die bunkers wel of niet leeg. Dat zou ze leren, die Russen!
Om dat terrein heen was een omloop met wachttorens. Hier marcheerden wij onder commando van de wachtcommandant om onze maten af te lossen. Helemaal officieel : "Halt wie daar? Sergeant 'Huppelpup' van de Wacht. Naam en dienstnummer? … Treed naderbij."
Om het veld heen lag een zone van een paar honderd meter bos, waar gepatrouilleerd werd. Ook daar moest de hele "Wie daar?" procedure gehanteerd worden.
Er werd in 3 shiften gewerkt. Eentje sliep, eentje ontspande en de laatste liep wacht. 8 uur op 16 uur af, een week lang.
Labiele maten mochten niet mee, want 90 scherpe patronen „op de man” kon hen wel eens in verwarring brengen. Bijna iedereen hoefde het maar één keer een periode te doen. Maar deze sufferd had de mazzel om twee keer uitgenodigd te worden!
We werden zo gek gemaakt met scherp waarnemen, dat er elk uur wel een melding kwam vanaf een wachttoren, dat er een Volkswagen Kever in het bos stond geparkeerd. Gelukkig zag ik wel, dat het een boomstronk was, haha.
Allemaal niet fijn dit, maar het slapen met 100 man op één kamer moet iedereen eigenlijk een keer meegemaakt hebben. Zo ging een beduimeld pornoboekje talloze keren van stapelbed naar stapelbed en onstond er tijdelijk een puptentje, waar maak je dat ooit mee? Hahaha.
Lees reacties op dit blog op : FB Reacties
