23 jaar lang was ik beeldtechnicus. Dat is een technicus, die kortweg alle video-apparatuur in tv studio's aansluit en tijdens opnames en uitzendingen "in real time" de beeldkwaliteit van de camera's waarborgt, door middel van kleur- en contrast correcties; op lokatie of in vaste studio's. Een apart (en ondergewaardeerd) specialistisch vak. "Shader" wordt het ook wel genoemd.
Heel anders dan bij het werken op kantoor heb je als operationeel in een studio heel veel collega's, waarmee je in wisselende bezettingen samenwerkt.
In een gemiddelde ploeg zitten lichttechnici, een belichter, een lichtontwerper, een onderhoudstechnicus, een tape-operator of LSM bediende(?), een schakeltechnicus, een titel-operator, geluidstechnici voor de zaalversterking, microfoon-hengelaars, een hoofdgeluidstechnicus, een opnameleider, cameramensen, toneelmeesters, een autocue-bedienaar, operationeel assistenten en een project-manager, om maar wat
te noemen :-)
Ook ken je vele regisseurs, regie-assistentes, presentatoren en redaktie- productie- of cateringmedewerkers. Maar het meeste had ik toch met mijn directe collega's.
In al die vakgebieden zitten dus heel veel mensen, want er moet natuurlijk op meerdere plaatsen tegelijk tv gemaakt kunnen worden.
En dat tv maken is vaak lang wachten. Daardoor heb je heel veel tijd om elkaar tijdens gesprekken te leren kennen, al of niet met veel koffie er bij ;-)
Zo heb ik in de jaren enorm veel goeie mannen en vrouwen ontmoet, waar ik op de één of andere manier een fijne band mee heb opgebouwd.
Sinds mijn ontslag, in 2010, zie ik al die mensen nauwelijks meer. Ik mis ze. Zonder verwijten, overigens, zó gaat het nu eenmaal.
Op een enkele hele goeie vriend of vriendin na is het contact met hen verbroken en zit ik dagelijks tussen mijn vier vertrouwde muren nog slechts tegen mijn computer te kletsen...
Haha, geintje. Maar mijn sociale leven stelt niet veel meer voor, zeker nu ik ook al bijna niet meer in de kroeg kom.
FaceBook compenseert dit alles een beetje, maar haalt het natuurlijk niet bij echte ontmoetingen.
Dus…ik was heel blij vandaag, dat mijn vrienden
Dick Kamphuis en Hans Leideritz mij in cafe Ome Ko kwamen opzoeken om samen een gezellig bakkie koffie te drinken. En het valt me dan op, dat er geen vervreemding is. We kletsen gewoon door, waar we gebleven waren, over allerlei onderwerpen. Veel over "het werk" natuurlijk, maar dat vind ik niet erg. Ik kan dan ook weer eens mijn verhalen over vroeger kwijt, daar blijk ik meer behoefte aan te hebben dan ik soms denk.
Ik klaag niet en ik ben een tevreden mens, maar sociale contacten; daar kun je niet van ontslagen worden, die hebben we allemaal nodig :-)
Willem Kroon, 10 februari 2015.
