Van jongs af aan heb ik willen weten, hoe zaken werken.
Mijn moeder zei wel eens:"Vanaf dat je kon praten vroeg je de hele dag "Waarom, mama? Hoe kan dat, mama?"
Het zit in het beestje gebakken; die wil om te doorgronden, hoe iets werkt.
Bij de één wat sterker dan bij de ander, maar het is ons mensen niet vreemd.
De onderzoekende geest.
Stel je voor: Marsmannetjes landen langs een stille weg met hun Vliegende Schotel en zien een achtergelaten auto staan.
Ze moeten thuis op de Rode Planeet zo uitgebreid mogelijk verslag uitbrengen van wat zij ontdekt hebben.
Het ding (het woord auto kennen zij natuurlijk niet) staat op ronde schijven met zwart spul erom heen.
Waar zou het toe dienen? Ze hebben geen idee.
Ze krijgen de motorkap open en kijken naar binnen. Ze zien veel onderdelen, maar het zegt ze niets.
Dan komt er een auto voorbij rijden en daar is een aha moment! Het ding kan zich verplaatsen
De mannetjes trekken aan een paar draden en starten daardoor per ongeluk de motor. Ze schrikken van het lawaai van de draaiende motor en gooien een hand grind onder de motorkap. Met luid geraas stopt de motor. Zij denken nu te weten, hoe zij de motor moeten starten en stoppen. Tegen hun superieuren op Mars vertellen zij trots over hun verworven begrip van "het mobiele ding".
Zij weten niet, dat zij nog niets weten van alle eigenschappen en werking van een automobiel. Hun onderzoeksmethode van "kijken en concluderen" levert (uiteraard) niet echt nieuwe kennis op.
Wat is nu de moraal van dit verhaal?
Knappe koppen onderzoeken de menselijke hersenen om meer te weten te komen over hun werking.
Met gevoelige sensoren meten zij de elektromagnetische veldjes, die de hersenverbindingen afgeven als zij een signaal verwerken en trekken daar conclusies uit.
Eureka! Als de proefpersoon aan lekker eten denkt, dan licht gebiedje X een beetje op! Dus daar gebeurt het..
Ja, daar gebeurt het. Maar wat?? Als je die hersenen een klap geeft krijg je een storing. Op dát kennisniveau zitten we nu wat ons brein betreft..
De hersenen werken echt niet zoals onze computers, zegt men. Prima, maar hoe dan wél?
Hoe ziet een herinnering er biologisch uit? Uiteindelijk moeten er sporen in ons brein aanwezig zijn, de biologische bits en bytes, die vertellen hoe een vierkant eruit ziet, om maar iets simpels te noemen.
Besef van afstanden, hoeken van 90 graden..Ik verwacht een fysieke geheugenplek waar "de vierkant" opgeslagen is, maar waarschijnlijk ligt dat veel complexer.
Ooit zullen die sporen uitgelezen worden; eiwitten en aminozuren zullen er wel mee te maken hebben, maar nogmaals…hoe?
Hoe verplaatsen de hersenen signalen? Ja, via verbindingen (hoe meer hoe beter). Maar hoe zien die codes er uit? Pas als je dat dan allemaal weet…pas dan kun je aan genezing van hersenziektes gaan denken.
Maar voorlopig weten wij niets méér dan die Marsmannetjes…we hebben een idee, maar we weten eigenlijk nog helemaal niet wat we niet weten.
Laatst zei iemand, dat er 4 bobines in een auto zitten..Echt niet.
Ook mensen weten vaak niets van automotoren. Maar dat is geen probleem als je er toch geen verstand van wilt hebben, haha,
Willem Kroon, Muiden, 5 april ©2019.
Video over het maken van hersenverbindingen |
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
