RampenZender

In oktober 1987 bezocht ik in het kader van mijn opleiding tot beeldtechnicus de WereldOmroep.
We mochten overal kijken, in alle kantoren en studio's. Nou ja, alle?

Onze gids vertelde ons, dat er onder de grond van het complex nog vele geheime ruimtes bestonden, die in tijd van nood, lees een aanval met kernraketten, gebruikt konden worden. Het was tenslotte de tijd van de Koude Oorlog.
Maar een bezoekje daaraan hoorde niet bij onze rondleiding. Omdat ik, kennelijk, goed aandrong, mochten we er tóch heen.

Dat was wel heel bijzonder…De opzet was, dat er ten tijde van een atoombom op het VideoCentrum een noodvoorziening was, waar de vorst m/v zijn/haar onderdanen toch nog kon toespreken. Bij de ingang moest je al je kleren in een verbrandingsoven gooien, douchen en een, door de overheid verstrekte, overall aan trekken.

Dit proces werd dan ook nog eens herhaald, weer uitkleden, douchen enz. (WIJ hoefden dat overigens niet, haha)

Binnen waren er een complete radio- en een kleine, maar werkbare, tv studio gebouwd.

De vloer van de tv studio was verend opgehangen, zodat de camera's tijdens bombardementen niet al te veel bibberden. Aan alles was gedacht.
De zwart/wit camera's en alle apparatuur stond altijd aan en bevonden zich in een prima onderhouden conditie. Het mocht wat geld kosten.


Verder waren er verschillende slaapzalen met stapelbedden, waar de crews voor onbepaalde tijd konden verblijven. Fall out is tenslotte niet zomaar weer verdwenen.

Op mijn vraag, hoe er uitgezonden moest worden als de "Toren" plat lag, kreeg ik overigens geen antwoord, haha.

Al met al was dit een onwerkelijke ervaring...

Waarom dit verhaal?

Na de overval op de Journaalruimtes van gisteren maakt men zich zorgen over de "Rampenzender" functie van de NOS, cq. het Journaal.

Ik dacht direct aan die atoomstudio's. Bestaan ze nog? In ieder geval heeft men geen gebruik gemaakt van welke noodfaciliteit dan ook en was er een uur lang geen uitzending op Ned 1 en 2.

Ik geef je op een briefje, dat zo'n noodstudio vanaf nu heel snel gebouwd- of in gebruik genomen zal worden,

Willem Kroon, 30 januari 2015.

Ps: Ik lardeer mijn blogs gaarne met een aantal foto's, maar over de ondergrondse studio's is helaas niets te vinden.

*** Link: "Lees interessante reacties op FaceBook"

Spitsstroken. Ik haat ze!

Of misschien moet ik zeggen, ik haat, hoe er mee om wordt gegaan.

Er is een principe, dat volgens mij geen naam heeft. Dat is het principe van reserve houden, marges nemen oftewel gewoon niet te ver gaan. Laat ik het "margedenken" noemen.
Ik ging er begin jaren '80 over nadenken. Ik had één van de eerste thuiscomputers, een Commodore 64. Het enige opslagmedium, dat er voor beschikbaar was, was een cassetterecorder.

Even iets opslaan ("save") duurde uren. Wat bleek: uit veiligheidsoverwegingen werd het bestand tweemaal op de band geschreven. Bij het laden werden beide files gelezen en met elkaar vergeleken. Als er geen verschil was tussen die bestanden, werd de file in orde bevonden. Opslaan op een tape geeft nu eenmaal een grote kans op fouten.
Er kwamen appjes beschikbaar, die de load- en savetijd halveerden.
De appjes schreven simpelweg maar 1 keer het bestand weg en verkorten op die manier de wachttijd met de helft.
Mijn punt is, dat de veiligheid werd opgeofferd voor comfort.

Er zijn vele voorbeelden van "niet margedenken”.

Bij de spoorwegen heeft men een hekel gekregen aan wissels(!). ProRail wil ze het liefst maar allemaal slopen. Ze kosten veel geld aan aanleg en onderhoud en worden meest van tijd niet gebruikt.
Maar als er een calamiteit is, zijn ze ineens heel handig om bijvoorbeeld een trein om te leiden. En de dienstregeling zou een stuk lastiger worden zonder al die wissels. Ook hier wordt iets opgeofferd; de flexibiliteit in het bestaande systeem.

En dan nu die spitsstroken. Vroeger, nog niet zo heel lang geleden, hadden snelwegen aan beide kanten een extra rijstrook: de altijd aanwezige, veilige, vluchtstrook. Dit kostte heel veel extra asfalt, waar zelden of nooit op gereden werd. Zonde!

Als je in de file stond zag je die vluchtstroken, waar je niet op mocht rijden. Wat jammer toch, moet een genie gedacht hebben. Waarom deze stoken niet gewoon in gebruik genomen tijdens files? Gratis weguitbreiding! Het lijkt een logisch voorstel…

Om de flexabiliteit te garanderen kwamen er om de zoveel meter poorten boven de wegen met signaleringen, die aangeven of de vlucht/spitsstrook open of dicht is.
Maar wat nou, als er iemand pech krijgt? Wel, ergens in Nederland is een controlekamer, waarin mensen via honderden camera's meekijken, of alles goed gaat. Staat er iemand stil, dan moet de rijbaan direct "afgekruisd" worden, oftwel gesloten worden. Er komt een rood kruis boven de baan te staan.
Camera's kunnen maar een beperkt gebied bestrijken en dus staan er heel veel poorten over de wegen met nog veel meer camera's erop.

Hoe werkt dit nu in de praktijk? Ik zou verwachten, dat de spitststroken normaal gesloten zijn en opengesteld worden bij files…Niet dus. Ook op momenten, dat er weinig verkeer is, staan de spitstsroken open. Is dat erg dan? JA!
Want juist als het verkeer snel rijdt heb je gewoon een vluchtstrook nodig, waar je in volle snelheid met een afgeslagen motor naar toe kunt rijden en uit de stroom kunt ontsnappen.
Bij mist, files en langzaam rijdend verkeer is motorpech veel minder een probleem en kunnen de spitsstroken wél veilig gebruikt worden. En dáár waren ze ook juist voor bedacht.

Resumé:

* Onder "normale" omstandigheiden (geen files) is er tóch vaak geen vluchtstrook meer tot onze beschikking.

* Als de spitstroken open zijn moet er verplicht iemand continu op zijn monitoren kijken; zonder voldoende personeel mag het systeem niet gebruikt worden. Hele teams van controleurs kijken dus mee op momenten, dat de spitsstroken helemaal niet nodig zijn! Duur en overbodig.

* Er wordt dus veel geld weggesmeten om de spitsstroken te openen en tevens de veiligheidsfunctie van de (verdwenen) vluchtstroken te handhaven.

* Bij mist worden de extra stroken gesloten, omdat men dan niet genoeg zicht heeft op de rijbanen! Precies op het moment, dat je ze juist wél wilt gebruiken, omdat er dan sneller files ontstaan.

* Als gevolg van dit systeem moeten we nu soms over doorgetrokken strepen rijden! Vooral bij afritten levert dit verwarrende en dus gevaarlijke situaties op. Mensen, die tóch op de "gewone" baan blijven rijden worden rechts ingehaald, wat de veiligheid ook niet bevordert…

* De (marges in de) verkeersveilgheid wordt opgeofferd aan meer wegcapaciteit. Ook dit is "niet margedenken".

* De stroken lagen er al, maar goedkoop is deze oplossing toch echt niet.

* Wat is de winst? Zijn de files er echt korter door geworden? Ik merk er niets van.

Anders gezegd; ik ben bang op wegen met spitsstroken. Ik probeer tijdens het rijden bij te houden, waar er een vluchtstrook beschikbaar is en waar ik eventueel de verkeerststroom kan verlaten. Dat kan helaas steeds minder vaak.
Dit systeem moet ongelukken opleveren, maar daar horen we pas veel later over, verwacht ik…

Mijn advies: ze zijn er nu eenmaal, maar open de spitsstroken alléén als het nodig is…bij files!

Willem Kroon, 21 januari 2015.

Ps:

* Overigens zijn de rijbaansignaleringen WEL erg nuttig bij het waarschuwen voor files.
* Ik heb de indruk, dat het systeem van spitsstroken vooral (hier) in de Randstad toegepast word.

NS bashing

Er wordt heel wat af gemopperd in dit land, ook door mij.

Maar hier wil ik een keer een lans breken voor al die prima vakmensen, die bij de Spoorwegen werken.
Meteen maar een uitleg: de vroegere NS is door de overheid ooit opgesplitst in twee hoofdbedrijven, NS (dienstregeling) en ProRail (infrastructuur: rails, wissels enz.). Dat besluit is niet verstandig geweest en er zijn al geluiden om die opdeling terug te draaien.

Er gaat een hoop mis op het spoor. Niet zozeer ongelukken als wel vertragingen, te weinig reis- en storingsinformatie, enz.

De mensen in die leuke rood en blauwe uniforms, die je op de stations ziet lopen, de servicemedewerkers, diezelfde mensen, zaten vroeger comfortabel in hun burgerkleren achter hun loket. Zij verkochten alle kaartjes, die je maar kon bedenken, lokaal en internationaal. Ook kon je met al je vragen bij hen terecht. De loketten waren voor de reizigers het hart van het spoorbedrijf.

Door de opkomst van Internet en de OV Chipkaart is dat alles veranderd. NS wil dat hun klanten zoveel mogelijk thuis hun (internationale) reis regelen en automaten gebruiken.
De lokettisten moesten achter hun desk vandaan komen en worden nu geacht al wandelend hun klanten van informatie te voorzien en hen te helpen bij de, voor velen lastige, kaartautomaten om een ticket te bemachtigen; een degeneratie van hun vak. Geloof me, die lokettisten deden dat liever op hun oude stek, waar zij zelf het kaartje konden aanmaken en alle informatie bij de hand hadden.

De informatie op de borden boven de perrons (de zg. "CTA bakken") deugt vaak niet, maar dat wordt verzorgd door ProRail. Daar kunnen de NS medewerkers echt niets aan doen.

"NS bashing", oftwel schelden op de Spoorwegen is langzamerhand een nationale volkssport geworden, aangevoerd door het NOS Journaal, dat zich altijd uitput om alle negatieve berichten zoveel mogelijk op een rijtje te zetten en de "vox populi" (de mens op straat) gebruikt om de klachten te spuien. Heel vreemd voor wat een journalistiek en dus objectief medium zou moeten zijn…

Bedenk, dat de NS medewerkers geen invloed uit kunnen oefenen op het bedrijfsbeleid. Bovendien werken zij niet voor ProRail, dat vaak de oorzaak is van de vertragingen.
Doe (juist) eens extra aardig tegen die spoorman- of vrouw. Ze zijn je nog altijd graag van dienst!

En lees wellicht DIT blog, waar het één en ander nog eens veel beter uitgelegd wordt dan ik het ooit zou kunnen: Blog: "Haha! Eén sneeuwvlokje!"