Geen sportman
Ik ben nooit een sportman geweest.
Ik wilde als kind op "gym", maar ik had al snel door, dat ik daar geen talent voor had. Maar mijn moeder zei: "Je wilde er op…nú blijf je er op… Dat heeft wel 8 jaar geduurd, denk ik.
Ik kon niks. Een salto over de kast eindigde steevast in een kopstoot tegen dat apparaat. Tot grote hilariteit van mijn kleine vriendjes.
Een bal schieten of opvangen kan ik niet. Niet met de hand, niet met de voet. Ik kan er een lang verhaal van maken, maar daar zou ik alsnog weer triest van worden, haha.
Ik zeg wel eens: "Als je van -achter-de-computer zitten- gezond zou worden, was ik beresterk. Maar nee, zo is het niet, je moet bewegen en dus had ik al jong een buikje. Mijn leeftijdsgenoten zeiden al, dat ik een bierbuik had lang voordat ik wist, hoe lekker die godendrank smaakt ;-)
In mijn werk had ik ook weinig beweging. Biertjes, lekker eten en snoepen, op zijn tijd een heerlijke snack; alle factoren voor een ongezond leven waren aanwezig. Gezondheidsadviezen sloeg ik de wind (doe ik nog steeds, eigenlijk ;-) )
Mijlpaal
14 juli 2006 reed ik, samen met Jolanda, met de auto voor het eerst naar het Aviodrome. Onderweg dacht ik bijna onbewust: zó ff piesen, ok. Maar al snel werd dat erger. Ik moest steeds 'nodiger' en binnen 5 minuten móest ik mijn auto parkeren en uitstappen. Ik stond krom van de pijn in mijn blaas, rechter kloot, rechter zijde en rug. Ik had geen idee, wat me overkwam.
Na 10 minuten zakte de pijn net zo snel weer weg als hij gekomen was.
Toch maar doorrijden naar Lelystad. Daar aangekomen kwam die vreselijke pijn weer terug en ging ditmaal niet meer over. Ik lag te rollen over de landingsbaan. Enfin, we lieten door het museum een ambulance bestellen en belandden in het ziekenhuis, alwaar er geen vliegtuig meer te zien was. Oeps, dat was niet mijn- en Jolanda's doel geweest.
Ik bleek een koliek te hebben, anders gezegd, ik had een niersteen! Vrouwen, die ik gesproken heb, vertelden mij uit persoonlijke ervaring, dat een niersteenaanval net zo pijnlijk is als van een kind bevallen! Wist ik dat als kerel ook eens…
Maar waar ik het hier eigenlijk over wil hebben is Suikerziekte, oftewel Diabetes. In dat ziekenhuis werd mij gevraagd of ik wist, dat ik Suikerziekte had. Uh…nee. "Dan weet je het nu", zei een snibbige verpleegster… Oeps…een nieuwe mijlpaal in mijn leven.
Waarom suiker in je bloed?
Iedereen heeft suiker in zijn- of haar bloed.
Om te kunnen bewegen gebruiken we onze spieren. Die spieren hebben energie nodig, dat komt uit ons voedsel. Je lichaam zet Koolhydraten om in suikers, voedingstoffen. Die worden, met behulp van het door de Alvleesklier (Pancreas) aangemaakte hormoon Insuline, tot de spieren toegelaten, waar zij bij inspanning verbrand worden.
Twee types
Je hebt twee types Suikerziekte, leerde ik mezelf:
Diabetes Mellitus Type 1 en 2.
Bij type 1 maak je vanaf je geboorte te weinig of geen Insuline aan. Die stof is dus noodzakelijk om de koolhydraten tot je spieren toe te laten.
Mensen met deze aandoening moeten zichzelf hun hele leven lang kunstmatig Insuline toedienen. Zij meten dagelijks hun Suikerspiegel en injecteren dan de juiste hoeveelheid Insuline. Dit moet op zeer regelmatige momenten gedaan worden. Heel naar, lijkt mij.
Bij Type 2 gaat het om "Ouderdomssuiker" of 'Overgewichtssuiker". Dat lopen de meeste levensgenieters op latere leeftijd op, maar komt steeds vaker voor bij jonge mensen.
Er kunnen twee problemen optreden bij de energievoorziening van je spieren: je krijgt een Hypo; er is te weinig suiker in je bloed of een Hyper; er is een teveel aan suiker.
Wat is het?
Mij werd het ooit zó uitgelegd: De Insuline is een sleuteltje, dat op een slotje op je spieren moet passen. Het sleuteltje opent de spier, zodat de voedingstoffen er in kunnen. Bij Type 2 maakt je Pancreas wél Insuline aan, maar werkt het het sleuteltje (bijvoorbeeld door overgewicht) niet goed meer. Oftewel: de Insuline laat de suikers niet meer binnen en de spieren worden slap bij gebrek aan energie. Let wel, al je spieren! Dat voelt wezenlijk anders aan dan een paar vermoeide benen na een fikse wandeling. Je hele lichaam is moe; tot aan je oogleden.
Ok. Dat is punt 1. Punt 2 is, dat de suiker (de koolhydraten) door je bloed naar je spieren wordt getransporteerd. Dat is een mooie, maar ook gevaarlijke uitvinding van de natuur. Want die suikers mogen maar een beperkte tijd in je bloed circuleren. Blíjven ze daar, dan komt er een teveel van in je bloed. De waarde van die hoeveelheid suiker heet de "Suikerspiegel''. Als je gezond bent (be happy!), ligt die waarde tussen de 5 en 6 (arbitrair; ik heb nu 7, en dat wordt ook goed gevonden). In het ziekenhuis van Lelystad bleek ik 18,3 te hebben. Much too much.
Punt 3
Teveel suiker in je bloed doet je nieren teveel vocht afscheiden. Daardoor ga je meer piesen, krijg je voortdurend dorst en ga je steeds meer drinken.
Punt 4 is, dat je zenuwen absoluut niet tegen al die suiker kunnen. Dat resulteert bijvoorbeeld in onverwachte, kortdurende scherpe pijnprikkels, slecht helende wondjes en ongevoelige zenuwen in je voeten, die er letterlijk kapot aan kunnen gaan.
Ook de enorm belangrijke oogzenuw kan (en zal) aangetast worden, als je er niets aan doet.
Al deze symptomen had ik. Dorst, veel plassen, 's avonds totaal uitgeput naar bed gaan, slecht zien (je schrikt je wild). En toch had ik het lange tijd niet door... Dat ik dus patient geworden was. Ik deed een test op Internet en de uitslag was: "Mooi, u heeft GEEN suiker!" Ik geloofde dat maar wat graag. Struisvogels, die we allemaal zijn.
Totdat ik er dus per ongeluk achter kwam.
Hoe is het nu, Willem?
Ik slik al jaren drie pillen, van 1000mg, per dag. Nadat ik de eerste in nam dacht ik: nu zal ik wel weer in slaap vallen na het eten, maar nee. Wonder boven wonder, de Metformine werkte! Werkte heel goed, al ben ik niet blij om medicijnen te moeten (blijven) slikken. Was ik nooit van plan geweest.
Maar ik kan er goed mee leven. Ik eet gewoon suiker, mag af en toe een biertje van mezelf (of twee… ;-) ) en ik voel me meestal redelijk goed.
De nierstenen dienen zich trouwens nog steeds, onregelmatig, aan. Leve de (Diclofenac) zetpil ;-)
Wat doe je er aan?
Na de constatering werd ik direct doorverwezen naar de diëtiste en de oogarts (voor een Fundus Foto, eens per jaar) Volgens mijn diëtiste zou ik in theorie(!) van de ziekte af kunnen komen, als ik een hele goede conditie zou opbouwen en op mijn ideale gewicht van 80 Kg zou komen en blijven.
Ik ging tegen mijn zin naar een sportschool en bracht mijn gewicht terug van 106 Kg tot 84 Kg. Ik voelde me daar prima bij, maar ik houd dat niet vol. Ik ben geen sportman, maar dat zei ik, geloof ik, al :-)
Advies
De moraal van dit verhaal: er is goed mee te leven, met Suikerziekte, maar je moet het wel weten, als je het hebt.
Herken je bovenstaande symptomen? Ga dan naar je huisarts, laat een snel vingerprikje doen en binnen een paar seconden weet je of je het hebt of niet.
Want onbehandelde Diabetes is levensgevaarlijk. Als je te lang wacht, moet je gelijk aan de Insuline injecties en dat gun ik niemand :-)
Willem Kroon, 14 juli 2015.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je commentaar naar willemkro@gmail.com :-)
