ZomerNachtGedachten

Vrijdagnacht 4 juli 2015, 2:19h. Het is nog heerlijk weer, deze zwoele zomernacht. Ik heb alleen een mouwloos hempje aan.
Na mijn kroegbezoek rook ik ter afsluiting even een peukie op "de Hoek". Vóór mij ligt in alle rust de mooi verlichte brug.

Met een redelijke hoeveelheid alcohol in mijn bloed filosofeer ik als vanzelf over dit stukje Muiden:

Hier liepen nog niet zo lang geleden mijn ouders. En daar ging mijn vader iets langer geleden op zijn brommer naar Van Houten in Weesp. Als kind stonden wij hem hier wel eens op te wachten en zwaaiden dan naar hem. Maar hij zwaaide nooit terug tot onze teleurstelling. Als wij hem daarmee confronteerden, zei hij altijd, dat hij daar te druk met brommerrijden was; "Gevaarlijke Rot Bocht" noemde hij deze plek, haha.

Als kind liep ik hier met FL 1, 25 in mijn hand om voor mijn, toen nog rokende, moeder even een pakje Stuyvesant sigaretten te kopen bij melkboer Snel, die nog aan de deur kwam met "taptemelk" (losse melk uit een bus).

Over de brug fietste ik ooit voor het eerst naar de MULO in Weesp om mijn boeken op te halen, start van een heel nieuw leven.

Vriendjes van de lagere school, die hier vlakbij stond, gingen in koude winters glijden op de bevroren houten planken van deze brug. Ik durfde dat niet. Want ik kon dat niet. Ik ben altijd een beetje motorisch gestoord geweest, wat sport betreft. Ik stond langs de kant, dat gevoel kende ik toen al goed. Bij het teams kiezen in de gymzaal werd ik steevast als laatste gekozen of werd ik ingewisseld voor een andere stumperd.

Hier liep ik samen met Guus in mijn uniform van Crescendo, met mijn trommel voor mijn buik. In de puberteit wilde ik dat niet meer, ik schaamde me voor mijn leeftijdsgenoten, die me belachelijk maakten.

Wij noemden deze brug "De Brug van Klaas Portenge", naar de man met de gekromde rug, in blauwe overall, die de brug met de hand ophaalde. Eigenlijk heet hij de Amsterdamse Poortbrug. Hier reed ooit de Gooische StoomTram, briesend en vonken verliezend. Heel veel tramreizigers hebben dit punt ooit gepasseerd.

Waar ik nu zit was vroeger de stadswal. De brug was de poort naar Amsterdam, dat ook via de, aan de overkant liggende, Trekvaart met door paarden en mensen getrokken schepen bereikt kon worden. Die vaart hebben ze ooit eens met de hand uitgegraven. Moet een hele klus geweest zijn.
Het bruggetje vanaf het huis van van der Weijden naar het Kruitpad werd gesloopt en de vestinggracht werd iets verderop afgedamd, dat heet nog steeds de "Dam". Aan de overkant begonnen toen de polders en de rietlanden, waar mijn vader in zijn kindertijd speelde en voetbalde.

Hier begeleidde mijn vader mij op 7 mei 1975 om 6 uur 's ochtends naar de bushalte om voor mijn nummer op te komen. Je moest "met de eerste reisgelegenheid" naar je kazerne, de eerste dag.
Mijn fiets nam mijn vader al fietsend mee terug naar huis. Altijd als ik terug moest naar mijn kazerne vergezelde hij mij, die lieve man.

Vroeger ging Sinterklaas hier op zijn schimmel de hoek om. Toen durfde hij dat nog. Wij kleuters er klassikaal achter aan.

Ook de telefooncel, die hier heel lang stond zie ik nog zo voor me. Juist het telefoonnummer, dat je zocht was, altijd nét uit het boek gescheurd. En het stonk er altijd vreselijk, Geen idee, waarom, eigenlijk.

Hier wandelden ooit mijn grootouders en kwam mijn opa, Willem Kroon, uit Amsterdam (met de tram?) aan, omdat hij in Muiden gemobiliseerd werd. Daar kwam hij het mooiste meisje van Muiden tegen en daardoor besta ik en kan ik hier nu zitten peinzen.

Aan de overkant, bij het Plantsoen, stonden "die rotjongens" met Zündapps en Kreidlers de passanten in de maling te nemen. Ik durfde er met mijn, van mijn vader gekregen, simpele Batavus nauwelijks langs te rijden. Mijn brommer deugde niet in hun ogen. Als kind ben je daar te gevoelig voor.

Ook de Duitsers moeten hier gemarcheerd hebben. Onvoorstelbaar. Mijn vader kon daar mooie verhalen over vertellen. Ooit ontsnapte hij zelf aan een huiszoeking door de Moffen; wellicht rende hij op deze plek wel voor zijn leven.

En wie weet, hoe het er hier honderd, tweehonderd, vierhonderd of duizend jaar geleden uit zag? Dit is een oude plek, dat voel je, daar kan ik uren over nadenken.

Goeie gedachten, zo met een slokkie op. En dit is maar één van de vele boeiende plekken in Muiden.
Het mooie van in je geboorteplaats blijven wonen is, dat je gaat houden van elke straatsteen. Dat bevalt me

Hoe zou het er hier over honderd jaar uit zien? Daar ga ik bij een volgende borrel eens over fantaseren.
Nu naar bed.

Willem Kroon, Muiden, 5 juli 2015.

---

Lees Reacties op FaceBook

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je commentaar naar willemkro@gmail.com of reageer op FaceBook :-)