Op deze foto zie ik een mooie, zachtaardige jongen van rond de 20. Waarschijnlijk was hij ook verlegen, want die eigenschap erfde ik van hem, mijn vader.
Net de ellende van de oorlog achter zich latend, werd Guus Kroon uit Muiden opgeroepen om na zijn uitgebreide militaire opleiding als dienstplichtige naar "Ons Indië" te varen. Niet, dat hij daar op zat te wachten, dus, maar weigeren kwam niet in hem op en het alternatief van een paar jaar gevangenis Nieuwersluis trok hem ook niet.
Ook mijn broer Guus en ik zijn in dienst geweest en ik heb altijd gezegd, dat ook ik naar het front zou zijn gegaan, als men mij had "gevraagd". Je bent jong en hebt nog te weinig kijk op de politieke achtergronden van bijvoorbeeld "Politionele Acties", ook wel oorlog genoemd. Maar ik moet zeggen, dat er wel Indië-weigeraars waren, waar ik ook respect voor heb.
Mijn vader groeide op "achter de sluisdeuren". Bij spuien gingen die deuren vanzelf open en ook weer met een harde klap dicht. Na twee en half jaar aan het front schrok mijn vader zich wezenloos van die klappen, terwijl hij dat geluid zijn hele leven lang heel goed kende. Ik zeg : mijn vader had een oorlogstrauma opgelopen. Bij het minste geringste sprong hij uit zijn vel. Als er een glas melk om viel, bijvoorbeeld, dan ontplofte hij. Ik dacht als kind, dat dat normaal was voor vaders, totdat ik bij een vriendje thuis merkte, dat andere vaders daar totaal rustig bij bleven.
Waarom dit verhaal? Mijn vader wordt in het bejaardenhuis nog wel eens heel kwaad. Hij is dan bijna door niemand te hanteren, maar ik denk dan aan die sluisdeuren. Hij vroeg er niet om, maar deed zijn plicht in een ver land en maakte de vreselijkste zaken mee. Nazorg was er toen niet en een trauma raak je wellicht nooit meer kwijt, mijn vader niet, in ieder geval.
Ik vergeef hem zijn uitbarstingen. In zijn hart blijft hij die mooie, zachtaardige jongen,
Willem, 31 augustus 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten