Zomaar wat gedachten

18 september 2013. Het is mijn vierde dag als wees. Wat is dat eigenlijk een naar woord en een naar gevoel. Het besef, dat ik verder moet zonder mijn lieve ouders, doet mij veel verdriet.

Ook het bericht, dat mijn oud-collega en kroegvriend Henk overleden is, doet mij weer filosoferen over het leven.

Waarom gaan al die mooie mensen weg? Het antwoord weet ik al jaren, maar dat helpt mij nu niet veel. Ja, we moeten plaats maken voor nieuwe mensen. Als dat systeem er niet was, hadden wij ook niet bestaan. Andere mooie mensen, die wij niet gekend hebben moesten ook weg. Hun verdriet hebben wij niet gekend, netzomin als zij onze zorgen kenden. En ook de jonge, gezonde kinderen van nu zullen ooit met hetzelfde bijltje moeten hakken. Ik noem het maar de continuïteit van de natuur, die alleen om het behoud van onze soort geeft en niet om individuen. Zo hoort het en zo zal het blijven. Maar wij mensen maken alles bewust mee en vinden het eigenlijk gewoon zonde van onze persoonlijkheid en alle kennis, die we opgedaan hebben.

De enige opdracht, die we hebben is er mee leren omgaan en onze kennis zo goed mogelijk doorgeven aan onze opvolgers, die we toch ook een mooi en lang leven gunnen.

Vandaag is de dag van het condoleren. Ik ben benieuwd, wie er de moeite nemen om naar onze vader en ons in Muiderberg te komen.

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn uppie naar mijn vader gegaan, oa. om een mooie foto bij hem te plaatsen. Ik heb aan zijn zijde gestaan en tegen hem gesproken. Ook heb ik met mijn iPhone "Lili Marlene" gedraaid. Dat nummer vond hij zo mooi. Hij ging altijd (voor de zoveelste keer, maar dat gaf niet) de tekst uitleggen. Over hoop, dat je dierbare op je zal wachten "unter der Laterne". We draaien dat mooie nummer morgen ook tijdens de herdenkingsbijeenkomst in de voetbalkantine.

Het was heel vreemd, maar ook erg mooi om nog een keer samen te zijn. Uiteraard was ik zeer ontroerd en alleen mijn vader was in de buurt van mijn tranen. Ik heb bewust afscheid genomen. Ik kon bijna niet stoppen met kijken, maar vanaf nu wil ik dat niet meer. Nu is het goed. Nu zou van mij zijn kist gesloten mogen worden, maar daar denkt mijn broer Guus helaas anders over (ook mijn broer Hans wil een gesloten kist, maar we gaan er maar geen ruzie over maken). (Overigens ligt pa nu nog gewoon op zijn bed, dus zonder kist).

Dit is weer een vervreemdende tijd in mijn leven. Ik zal er zeker goed door komen, maar nu is het eventjes moeilijk.

Het is ook zo jammer. Eerst heb ik moeten leren, hoe je een dierbare soms wél soms niet serieus neemt, wat heel moeilijk is, en daarna kun je het niet meer toepassen. Hoewel…Toen ik gisteren even de Grote Zaal in liep, zag ik een lieve mevrouw, waarvan ik altijd dacht "Goh, wat is zij nog bij de tijd". Ik ging er van uit, dat zij mij kende en liet haar mijn foto zien. "Oh", zei ze, "is dat je vader? Woont hij hier"? Ik zei "Ja" en liet het maar zo. "Doe hem maar de hartelijke groeten van me", zei ze. "Ja", zei ik, "dat zal ik doen". Waarschijnlijk kan ik mijn kennis over omgang met demente mensen toch nog eens gebruiken. Mede omdat ik me vorige week als vrijwilliger bij de Zonnebloem heb opgegeven. Ik wilde dat al heel lang doen; maar wel jammer, dat ik mijn vader nu niet meer mee kan nemen naar leuke uitjes.

Willem, 18 september 2013