Herken je deze nog?
De "gouwe ouwe" T65 draaikiezer telefoon van de PTT.
Voor de jeugd: Er zitten geen toetsen op dit toestel. Je koos een nummer door je vinger in het juiste gaatje van de draaischijf te steken en dan met de klok mee rond te draaien tot aan het beugeltje. Na het loslaten liep de schijf langzaam terug.
Dat herhaalde je dan nog een aantal keren. Het terugdraaien van de schijf kostte veel tijd, het was een geduldsklusje. De "nul" nam er wel een paar seconden voor, die zat het verst weg.
"T" stond voor Tafelmodel, de W65 was voor Wandmontage.
Als de andere kant niet opneemt, is er geen "redial-knopje", maar moet je alles opnieuw doen…In die tijd wisten we de meeste telefoonnummers uit ons hoofd, je moest wel :-)
Het enige, witte, knopje is voor "ruggespraak". Een ouderwets woord voor even het gesprek onderbreken en met een ander praten.
Al bellend de kamer rondlopen was er toen niet bij; het toestel zat aan een korte kabel of vast aan de muur.
Even bij ome Ko een beetje aangeschoten met je vriendin telefoneren ging als volgt:
Het wandtoestel hing in een krap trappenhuis, waar je op de treden zittend ging bellen. Maar eerst moest je genoeg kwartjes verzamelen, want anders werd de lijn verbroken na het laatste muntstukje.
Het kiezen met de draaischijf was lastig in het donker en met een slokje op. Draaide je één nummer verkeerd, dan moest je helemaal opnieuw beginnen. Als alles goed ging kwam Alma mopperen, dat je de lijn van de kroeg bezet hield en eiste, dat je stopte met bellen. Wat dat betreft zijn GSM's een uitkomst!
In telefooncellen hingen telefoonboeken, waar de pagina, die je moest hebben er meestal uitgescheurd was…De hoorn stonk naar de adem van andere mensen...
Later kwam er, als overgangstoestel naar elektronische centrales, een versie met drukknoppen.
Tegenwoordig gebruik ik mijn felrode T65 exemplaar nog wel eens, als er een stroomstoring is. Het toestel krijgt zijn 60 Volt voedingsspanning van de centrale en hoeft dus geen externe stroomaansluiting te hebben. Moet je wél nog steeds een "landlijn" hebben :-)
Het bellen met de relatief zware hoorn vind ik op de één of andere manier nog steeds prettig.
Mijn ouders kregen telefoon toen ik ongeveer 7 was. Ze plaatsten het wandtoestel in de gang (why?), dus 's winters bellen in een huis zonder centrale verwarming was niet fijn. Toch zou ik soms wel weer terug willen naar de tijd, dat telefoneren nog iets bijzonders was.
 |
Het schema van het toestel was vrij eenvoudig |
Willem Kroon, Muiden, 23 oktober 2016.
*** Link: Bekijk reacties op FaceBook
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
