Bijgaande afbeelding raakt aan waar ik vaak over denk. Sinds een bepaald moment in de historie, of in de Evolutie, lopen er mensen met grote, bewuste hersenen op twee benen rond.
Als Homo Sapiens sinds die tijd niet verder geëvolueerd is, dan leken al die voorouders heel veel op óns. En dan waren dat net zulke mensen als wij, met onze gevoelens, ideeën, hoop en verdriet.
Daarvan zal een aantal zeer sympathiek geweest zijn en uiteraard zaten er ook nare types bij. Sommigen waren onze familie. Mensen met dezelfde voor- en achternaam als jij en zelfs een beetje met jouw bloed. We zullen hen nooit kennen. Jammer.
Ik denk altijd dat wij, de mensheid, op de schouders staan van al die voorgangers. Zij probeerden steeds iets verder te kijken en wij profiteren daarvan. Waarvoor dank.
Veel van die mensen had ik graag willen ontmoeten. Maar dat gaat dus niet.
Mensen gaan uiteindelijk dood, het eeuwige leven bestaat niet.
 |
Welcome to the Frame of Life |
Binnen dit tijdframe kun je heel veel mensen tegen komen. Sommige zijn zeer jong, anderen erg oud en alles ertussenin.
Het mooie is, dat zij allen nu leven.
Sommigen worden geboren met een heel klein zandlopertje anderen met juist een hele grote. Sommigen mogen maar heel kort binnen het frame verblijven. Je weet dat nooit van een ander. Van jezelf trouwens ook niet.
Mooi dus, als je bewust van relaties genieten kunt; kunt genieten van iemand, die heel toevallig gelijktijdig met jou in het frame zit. Wees je ervan bewust, dat dierbaren ooit uit de lijst stappen. Of jij.
Ná het frame is er niets. Ervóór ook niet. Sorry reïncarnatoren.
Ik ben geboren in 1954. Veel bekenden van mij zijn rond de 65.
Als ik een jong iemand van 20 ontmoet, begint er altijd wel een iemand over het "grote" leeftijdsverschil.
Maar wat is 45 jaar op 1 miljoen jaar? Ik noem maar wat. Op 1 miljard jaar?
Verhoudingsgewijs leven alle mensen van nu binnen een heel klein frame en is leeftijdsverschil totaal niet interessant.
Derde categorie zijn de mensen van de toekomst. Ook zij zullen heel veel op ons lijken. Wie zullen dat zijn? We zullen dat nooit weten. Hoe zullen zij de wereld inrichten? Gaan ze (weer) oorog voeren in Europa? We zullen hen nooit kennen. En zij ons niet.
Ik gun ze minimaal net zo'n mooie wereld als wij gekend hebben.
Als zij de behoefte hebben, mogen ze op mijn schouders staan.
Willem Wilmink noemde iemand, die overleden is "uit de tijd",
Willem Kroon, Muiden, 3 december ©2019.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten