Willem blogt: Joop en Gerrit

Eind jaren '80 mocht ik als beginnend beeldtechnicus in de AOR (garage) gaan kijken naar splinternieuwe wagens: Trein 31 en 32. Zij bestonden uit een techniek- en regiewagen, die via multikabels met elkaar gekoppeld werden.

De "treinen" (vakjargon voor de reportagewagens) waren identiek aan elkaar. Logisch, ze hadden hetzelfde ontwerp en waren gelijktijdig gebouwd.
 Maar dat bleef geen dag zó...
 De vaste onderhoudstechnici werden Joop de Valk en Gerit van der Werf. En die hadden allebei zo hun eigen opvattingen over gebruikersvriendelijke techniek, haha.
 Zo moest je als shader eerst kijken, wie de onderhoudstechnicus was, Joop of Gerrit, om te weten, hoe de monitorwand ingedeeld was, hoe je de roodsignalering kon instellen en op welk signaal de vergelijkmonitor terug viel. Beide techneuten verbouwden de wagens naar eigen inzicht. Niet, dat er verkeerde systemen aangebracht werden, door wie dan ook, maar het was soms verwarrend.
 Ik verbaasde me wel eens over hun vrijheden, maar niemand kon- of mocht Gerrit en Joop corrigeren, haha. Het waren hun wagens. Wel overlegden zij bij uitbreidingen vaak met de beeldtechnici, die moesten er per slot van rekening mee werken.  Lastig voor hén werd het, als zij in andermans wagen moesten werken, haha

Met beide onderhoudstechnici heb ik heel veel en heel prettig gewerkt. Jarenlang.
 Zij waren voor mij de beste techneuten, die ik ooit ontmoet heb. Welke oplossing ik ook bedacht bij het bouwen, Joop en Gerrit hadden altijd nét weer iets slimmers bedacht. Door hen gecorrigeerd te worden vond ik nooit erg, ik leerde daarvan.

Gerrit aan de werktafel in zijn wagen

Hun wagens hadden altijd mijn voorkeur. Afgezien van de gezelligheid onder techneuten; de regie had zijn eigen domein en wij, de techniek hadden ónze plek, in de Techniekwagen. Dat was lang niet altijd zó. Bijvoorbeeld in Trein 25 keek de regisseur óver mijn hoofd naar de regiewand, wat mijn bewegingen en gesprekken enorm beperkte. Over de dikke stinksigaar van regisseur Jack Gadellaa maar niet gesproken.

Vandaag bezocht ik de crematie van Joop.
 10 jaar geleden had ik hem voor het laatst ontmoet, bij een begrafenis. Ik kreeg de indruk, dat hij niet meer zo scherp was als vroeger. Ik maakte me zorgen om hem en wisselde emailadressen uit, maar van mailen was het nooit meer gekomen.
 De ziekte Parkinson heeft hem, samen met een voetwond na een val, de das om gedaan. Zo kwam aan een naar ziektebed een eind.

Ik was blij veel "oude gezichten" te zien in het mooie en nieuwe crematorium 'Laren'.
 Bijna 10 jaar na mijn ontslag besef ik steeds vaker, dat ik vooral al die prettige collega's mis.
 In "onze" wereld werk je vaak lange tijd intensief met honderden vakmensen. Daar heb je een boel moois mee opgebouwd. Dat is mij dierbaar.
 Een deel ervan zag ik vandaag terug: onder anderen Carel Sarton, Gerrit van der Werf, Fons de Beer en Martin van de Brakel, Truus Burgers, Sandra Groeneveld, Arjo Strijbos, broers Joop en Ger Boonstra, Hylke Beerstra, Johan Harmeijer en Fred van Enkhuijsen.
 En mijn gedachten waren ook bij al die andere fijne collega's, die helaas niet meer onder ons zijn. Dat zijn er veel inmiddels.

Joop

Er werd heel liefdevol gesproken door Joop's naaste familie en we zagen in foto's op een scherm het leven van Joop nog eenmaal voorbij komen, onder begeleiding van mooie muziek.
 Joop's liefde voor techniek kwam duidelijk naar voren en zó zal ik hem herinneren, als een zeer sympathieke top techneut.  
Veel van wat er over Joop gezegd werd, geldt ook voor Gerrit. Zij waren een soort wederhelften. Overigens werkt Gerrit nog steeds twee dagen per week op de "meetkamer".

Rust zacht, Joop,

Willem Kroon, Muiden, 24 januari ©2020.