Man: Leuke dag gehad?
Vrouw: Hè?
Man: Leuke d…
Vrouw: Ja, hoor.
Man: Waar was je?
Vrouw: Hè?
Man: Wa…
Vrouw: In Muiderberg.
Man: Ben je doof?
Vrouw: Nee, hoor.
Man: Waarom zeg je dan steeds "hè"?
Vrouw: Hè?
Man: Laat maar.
Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
dinsdag 18 juli 2017
Staren
 |
Kleine kinderen zijn vaak gebiologeerd door mijn baard. Ze kijken me aanhoudend en zonder enige gêne midden in mijn gezicht. Leuk vind ik dat altijd, die spontaniteit.
Maar we leren onze kinderen ook, dat het niet beleefd is om mensen aan te staren en volwassenen doen dat dan ook niet meer.
Of wél?
Gisteren liep ik van Weesp naar Muiden. Op de weg reed een langzaam rijdende file, met een gangetje van zo'n 50 km/h, denk ik.
Tijdens dat slakkegangetje hebben bestuurders alle tijd om om zich heen te kijken.
Het viel me op, dat praktisch iédereen snel en duidelijk zijn of haar hoofd omdraaide en mij zo lang mogelijk aan bleven staren. Het zag er heel gek uit. Zo dóen grote mensen niet…mmm, dus wél.
Kennelijk voelen de chauffeurs zich helemaal beschermd en onbespied in hun koekblik en nemen zij alle tijd om die rare man met die baard eens goed in zich op te nemen.
Kennelijk leren wij mensen het staren niet echt af; wij volwassenen doen het alleen stiekum :-)
Ach, be my guest. Ik ben het wel gewend om nagestaard te worden.
 |
Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Richting KopSpoor.
Als ik zit te prakkiseren denk ik wel eens: Het leven is als een lange route op een TomTom.
Er zit een start- en een einde aan, maar op het schermpje van je beleving zie je alleen maar, waar je op dat moment bent.
Je zou kunnen zeggen, dat je in je leven een bepaald traject aflegt. Je begint- en je eindigt ergens. Dat staat vast. Wáár je begint en eindigt kun je in tegenstelling tot de echte routeplanner niet bepalen, maar je weet wel, waar je bent. Je herinnert je de afgelegde weg, maar het vervolg is nog niet bekend. Waar zal dit allemaal heen gaan?
Er zijn ook verschillen: Een navigator-app vertelt je, waar- en hoe laat je ergens je bestemming bereikt. Dat weet je over je leven meestal niet; tenzij je euthanasie pleegt (raar werkwoord trouwens: "plegen", alsof het een misdaad betreft).
Op wegen kun je bij elke kruising rechtsaf, linksaf of rechtdoor. In het leven moet je ook veel beslissingen nemen . Ik vergelijk het wel eens met een rangeerterrein van de spoorwegen, waar je dan maar één kant op kunt rijden. Bij elke wissel sta je voor de keuze. Je moet een richting kiezen. Maar door één spoor niet te kiezen, streep je alle andere mogelijkheden, die na dat punt liggen af. Het wordt ten alle tijden onmogelijk om alle andere wissels, die daarna liggen, nog te nemen. En zodoende worden je toekomstige opties steeds minder.
Zo kom je na verloop van het passeren van heel veel wissels op een dood spoor terecht, ook wel "kopspoor" genoemd; met zo'n blok aan het eind. Hier eindigt alles.
Dat blok vergelijk ik met het spandoek "Bestemming Bereikt" op mijn Tom Tom.
Wie onze routes plant, weet ik niet. Maar hij is onverbiddelijk.
Door mijn intense ervaringen bij de dood van mijn ouders heb ik sterk het gevoel, dat ik het hele traject nu gezien heb. Uit de verte, maar toch. Ik weet nu, hoe hard en hoe eindig het leven is.
Dat bevalt me niet, maar het is niet anders. Als je jong bent en je "kijkt" in je hoofd naar de toekomst, dan lijkt die eeuwig te duren. Alsof je altijd jong zult blijven. Je kansen lijken onbeperkt. Dat vond ik een heel prettig gevoel, ook al was ik me er eigenlijk niet echt van bewust. Eeuwig jong. Maar dat gevoel ben ik nu dus kwijt.
Het is een proces, dat alle mensen vóór mij mee hebben moeten maken en dat iedereen in de toekomst ook zal overkomen. Maar die gedachte troost mij nog niet.
Enfin, vandaag maar gewoon genieten van de mooie zomer.
"Bestemming nog niet bereikt" :-) (y)
Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Persoonlijke leeftijd.
Ooit hoorde ik over een boek, dat ging over je zogenaamde "persoonlijke leeftijd".
Dat boek heb ik nooit gelezen en wie de schrijver was, weet ik ook niet.
Maar het heeft mij altijd aangesproken.
Het idee is, dat iedereen een voorkeur zou hebben voor een bepaalde leeftijd. Eentje waar je je prettig bij voelt; die echt bij je past.
Zo is dat bij bij mij 25.
Ik had die leeftijd in 1980. Ik ging voor het eerst op mezelf wonen en had net drie lange, moeizame, relaties achter de rug. Ik was blij, dat ik mijn eigen huisje had (splinternieuw in de Broshuizen) en was eindelijk vrij man. Geen dames meer, die mij opeisten en wilden veranderen, haha.
Het was een mooie tijd, begin jaren '80. Sex, drugs & Rock 'n Roll ;-)
Ik heb in de jaren veel mensen verteld over die persoonlijke leeftijd en vroeg hen in de kroeg naar hun voorkeur. Bijna altijd kreeg ik een serieus antwoord. De meesten noemden nostalgisch een leeftijd in het verleden; maar er was was ook een jongen die 36 noemde, terwijl hij dat nog lang niet was.
De antwoorden lagen behoorlijk ver uit elkaar. Niet iedereen wilde bijvoorbeeld weer 18 zijn. Kennelijk is die voorkeur voor een leeftijd heel persoonlijk.
Wat is jouw ideale leeftijd? :-)
Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)