Als ik zit te prakkiseren denk ik wel eens: Het leven is als een lange route op een TomTom.
Er zit een start- en een einde aan, maar op het schermpje van je beleving zie je alleen maar, waar je op dat moment bent.
Je zou kunnen zeggen, dat je in je leven een bepaald traject aflegt. Je begint- en je eindigt ergens. Dat staat vast. Wáár je begint en eindigt kun je in tegenstelling tot de echte routeplanner niet bepalen, maar je weet wel, waar je bent. Je herinnert je de afgelegde weg, maar het vervolg is nog niet bekend. Waar zal dit allemaal heen gaan?
Er zijn ook verschillen: Een navigator-app vertelt je, waar- en hoe laat je ergens je bestemming bereikt. Dat weet je over je leven meestal niet; tenzij je euthanasie pleegt (raar werkwoord trouwens: "plegen", alsof het een misdaad betreft).
Op wegen kun je bij elke kruising rechtsaf, linksaf of rechtdoor. In het leven moet je ook veel beslissingen nemen . Ik vergelijk het wel eens met een rangeerterrein van de spoorwegen, waar je dan maar één kant op kunt rijden. Bij elke wissel sta je voor de keuze. Je moet een richting kiezen. Maar door één spoor niet te kiezen, streep je alle andere mogelijkheden, die na dat punt liggen af. Het wordt ten alle tijden onmogelijk om alle andere wissels, die daarna liggen, nog te nemen. En zodoende worden je toekomstige opties steeds minder.
Zo kom je na verloop van het passeren van heel veel wissels op een dood spoor terecht, ook wel "kopspoor" genoemd; met zo'n blok aan het eind. Hier eindigt alles.
Dat blok vergelijk ik met het spandoek "Bestemming Bereikt" op mijn Tom Tom.
Wie onze routes plant, weet ik niet. Maar hij is onverbiddelijk.
Door mijn intense ervaringen bij de dood van mijn ouders heb ik sterk het gevoel, dat ik het hele traject nu gezien heb. Uit de verte, maar toch. Ik weet nu, hoe hard en hoe eindig het leven is.
Dat bevalt me niet, maar het is niet anders. Als je jong bent en je "kijkt" in je hoofd naar de toekomst, dan lijkt die eeuwig te duren. Alsof je altijd jong zult blijven. Je kansen lijken onbeperkt. Dat vond ik een heel prettig gevoel, ook al was ik me er eigenlijk niet echt van bewust. Eeuwig jong. Maar dat gevoel ben ik nu dus kwijt.
Het is een proces, dat alle mensen vóór mij mee hebben moeten maken en dat iedereen in de toekomst ook zal overkomen. Maar die gedachte troost mij nog niet.
Enfin, vandaag maar gewoon genieten van de mooie zomer.
"Bestemming nog niet bereikt" :-) (y)
Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten