 |
Kleine kinderen zijn vaak gebiologeerd door mijn baard. Ze kijken me aanhoudend en zonder enige gêne midden in mijn gezicht. Leuk vind ik dat altijd, die spontaniteit.
Maar we leren onze kinderen ook, dat het niet beleefd is om mensen aan te staren en volwassenen doen dat dan ook niet meer.
Of wél?
Gisteren liep ik van Weesp naar Muiden. Op de weg reed een langzaam rijdende file, met een gangetje van zo'n 50 km/h, denk ik.
Tijdens dat slakkegangetje hebben bestuurders alle tijd om om zich heen te kijken.
Het viel me op, dat praktisch iédereen snel en duidelijk zijn of haar hoofd omdraaide en mij zo lang mogelijk aan bleven staren. Het zag er heel gek uit. Zo dóen grote mensen niet…mmm, dus wél.
Kennelijk voelen de chauffeurs zich helemaal beschermd en onbespied in hun koekblik en nemen zij alle tijd om die rare man met die baard eens goed in zich op te nemen.
Kennelijk leren wij mensen het staren niet echt af; wij volwassenen doen het alleen stiekum :-)
Ach, be my guest. Ik ben het wel gewend om nagestaard te worden.
 |
Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten