Ik wilde al langer iets schrijven over zelfbewustzijn. En dat in combinatie met onze behoefte aan religie of allerlei soorten van bijgeloof. Maar het is een moeilijk- en misschien zelfs wel gevaarlijk onderwerp om over te schrijven. Ik weet ook niet, of ik het kan. Laten we eens zien…
Ik stel al heel lang, dat dieren geen bewustzijn hebben. Oei, dat was meteen de gevaarlijkste opmerking… Maar misschien stel ik mensen gerust door te zeggen, dat ik denk, dat babies en kleine kinderen dat ook niet hebben? (verwar in deze "intelligentie"" NIET met "bewustzijn")
Ik kan me herinneren, dat ik langs de Kadesloot hier in Muiden fietste. Ik was 13. Voor het eerst zag ik mezelf van bovenaf rijden, meters onder mij. Bijna een soort uittreding. Ik vond het een heel bijzondere ervaring. En bepaald niet onprettig. In de psychologie noemen ze dat "knappen"…een plotselinge gewaarwording. Het was een éénmalige gebeurtenis.
Het ging hier niet om een hersenprobleem, dacht ik meteen, integendeel; voor het eerst was ik mij sterk bewust van mijn eigen persoon en van mijn omgeving.
Ik heb jarenlang aan mensen in de kroeg gevraagd, of zij dit kenden. Grappig genoeg zeiden sommigen "ja", en de meesten "nee".
Ik heb ooit de conclusie getrokken, dat op dat bewuste(!) moment mijn zelfbewustijn "aangezet" werd. En ik piekerde verder. Als het bewustzijn "aan" gezet kan worden, moet het eerst "uit" gestaan hebben. Vandaar mijn gedachte, dat kinderen niet persé al een bewustzijn hebben.
Ik heb veel herinneringen aan mijn kindertijd, maar was ik mij toen echt bewust van mijn bestaan? Weet een baby wie zij is? Een 5 jarige? Een 9 jarige? Hebben we niet eerst een pakketje kennis nodig om onszelf in een onzichtbare spiegel te kunnen waarnemen?
Ik had voorop moeten stellen, dat (nog steeds) niemand weet, wat dat bewustzijn is. IK zeker niet. Om onze hersenen te duiden, moet je eigenlijk een nóg intelligenter brein hebben. Maar (zonder arrogatie) …dat brein bestaat niet, voorzover we weten. (tot wij een computer bouwen, die slimmer is dan wij…die kan dan het brein van zijn maker gaan analyseren, haha)
Wat mij betreft is het bewustzijn: het (in onze hersenen) aanwezig zijn van een 'tweede ik', die de eerste beoordeelt en stuurt, denk aan de strijd met je geweten, dichterbij kom ik niet. Een leeuw, die een hertje doodt, doet dat gewetenloos. (gelukkig :-) )
Maar zou "de mensch" zich na al die jaren van Evolutie wel raad weten met dat bewustzijn?
Ik heb nog nooit een koe zich druk zien maken over zijn toekomst…Terwijl het zeer in de lijn der verwachting ligt, dat zij ontvoerd zal worden uit haar weide, op transport zal gaan en dat haar leven zal eindigen met een stalen pen door haar voorhoofd. Happy cow! Little she suffers.
Maar door ons bewustzijn kunnen wij nadenken over verleden, heden en toekomst. Dat maakt ons niet perse zeer gelukkige wezens.
Daarom hangen (denk ik) heel veel mensen een bepaald geloof aan. Het geloof in de Hemel bijvoorbeeld. Wat er ook in je leven gebeurt, welke weg je ook bewandeld, het komt na je dood(!!) allemaal, alsnog, goed….Let's keep dreaming. Mijn conclusie is, dat Homo Sapiens zwaar achterloopt op de ontwikkeling- en de vermogens van zijn hersenen. We hebben nog heel veel hulp nodig bij het zijn van een Mensch :-)
Sterkte.
Willem Kroon, Muiden, dd juli ©2019.
*** Link: Lees reacties op FB
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
