Mijn vliegangst

Ik heb vliegangst.

Wikipedia zegt: "Een fobie is een psychische aandoening, waarbij iemand, om doorgaans onduidelijke redenen, een ziekelijke angst ontwikkelt voor specifieke zaken of situaties. Deze angst staat niet in verhouding tot de reële bedreiging, die van de situatie of het object uitgaat en de lijder is zich hiervan goed bewust."

Dat klopt grotendeels, maar ik denk, dat er bij een fobie wel degelijk een duidelijke aanleiding aanwezig is. Het is een angst, die ooit reëel was en je hersenen ontwikkelen daarna een angst voor een bepaalde situatie. En angst is een gevoel.

Ik had al twee keer gevlogen, toen ik in 1986 naar Llorret de Mar vloog en onze DC-10 boven de Pyreneeën in turbulentie terecht kwam. Ik voelde mijn hart 50 centimeter buiten mijn lichaam kloppen, mijn bloed trok naar mijn benen en mijn handen waren nat van het zweet. Ik noem dit een soort "bijna-dood-ervaring". Het kwam goed, maar ik besloot direct om nooit meer in een vliegtuig te stappen. Het gebeurde echter op de heenweg, dus ik moest ook nog terug…

Als kind was ik gek op vliegtuigen; alle vliegtuigen. Ik had veel boekjes over verkeersvliegtuigen en straaljagers, bouwde plastic en kartonnen modellen en wilde een tijdlang zelfs straaljagerpiloot worden. En nog steeds kan ik genieten van een mooi vliegtuigontwerp.

Op mijn eerdere vluchten (naar Torremolinos en Mallorca) had ik heel relaxed de landing op Schiphol gefilmd vanuit een patrijspoort met mijn vader's Super 8 camera. Tijdens mijn laatste landing, daarentegen, zat ik tien minuten van te voren met mijn hoofd tussen mijn benen met mijn armen er om heen ("brace for impact"!) en mijn ogen had ik gesloten. Ik hoorde mensen om mij heen rustig babbelen en ik begreep niet, dat zij niet doodsbang waren, haha. Toevallig was er geen "slurf" beschikbaar voor het uitstappen en moesten wij het vliegtuig met een ouderwetse vliegtuigtrap verlaten. Ik kuste het asfalt (net als de toenmalige paus) en had het gevoel, alsof ik op het laatste moment van de galg gered was. dat nooit weer!

Ik zei hierboven al, dat een fobie een gevoel is. Dus alle rationele relativeringen door mijn vrienden en kennissen, die ik al 28 jaar hoor, helpen mij niet. Ja, vliegen is veilger dan mijn hobby motorrijden. Ja, de kans op een ongeluk is kleiner dan 1 op heeeeeeel veel. Maar een fobie is niet verstandelijk weg te redeneren. Sinds ik dit heb, doe ik nooit meer minderwaardig over de angst van sommige mensen voor spinnen en muizen, die angst is echt en heel naar.

Een van de gevolgen van zowel mijn vliegangst als van mijn interesse in (vliegtuig)techniek is dat ik al jarenlang kijk naar de tv serie „Air Crash Investigation" op National Geographic. Ik ken alle mogelijke oorzaken van planecrashes: pilot error, verkeerde software ("Fly by wire"), de afschaffing van de boordwerktuigkundige, afleesfouten in de cockpit, botsingen, slechte omgang met de autopilot, te weinig (of teveel) brandstof, omrekenfouten, haast(!), goedkope vliegmaatschappijen, kapingen, arrogante captains, terrorisme, nieuwe ontwerpen met verborgen kinderziekten, echt teveel om op te noemen.

Sommigen zeggen, dat ik een cursus moet volgen. Je gaat dan in een stukje vliegtuigromp op een stoel zitten en in je oortje vertelt Tosca Hoogduin dan met zwoele stem, dat er niets kan gebeuren, duh! JA, daar zal ik niet bang van worden. Maar eigenlijk ben ik gewoon bang, dat ik na zo'n cursus niet meer bang zal zijn, dus nee, geen cursus.

Dit duurt dus al vele jaren en ik ben er nooit meer ingestapt. En ik zal dat ook nooit meer doen. Dat is niet handig en jammer voor mijn vriendin. Vliegen is een comfortabele en snelle manier van reizen, maar ik durf dus niet meer. Onhandig, als je zoals ik, graag eens naar Amerika zou willen reizen (ik heb in de jaren verschillende gratis aanbiedingen van vrienden af moeten slaan, tot mijn grote spijt).

Maar goed, dan maar vakantie in eigen land. Sint MaartensVlotbrug is ook niet te versmaden haha :-)



Zie FaceBook reacties op dit blog