Als jongetje legde ik dode insecten onder mijn (prachtige, 1000 maal) microscoop. Ik bestudeerde spinnen, vliegen, wespen en soms een mug. Sterk vergroot zagen zij er fascinerend uit!
Ook deed ik de test met de 8 potige hooiwagens (géén insect overigens, maar een spinachtige) en concludeerde wetenschappelijk, dat dit diertje, als het laatste pootje uitgetrokken was, niet meer kon lopen… (zó zijn kinderen tot een bepaalde leeftijd, heb ik gehoord).
In die tijd ontstond mijn bewondering voor insecten. Er zijn zó ontzettend veel soorten (950.000) en allemaal verschillend en allemaal fraaie variaties op het hetzelfde thema, kop, borststuk en achterlijf. Hier zie je, hoe Darwin’s Evolutie te werk gaat. Elke omgeving krijgt zijn eigen aangepaste insect.
Waarom in meerderheid vrouwen griezelen van insecten, begrijp ik nog steeds niet, maar het zij zo.
Een vlieg of een mug doodslaan vind ik niet moeilijk (die hooiwagen heeft geen last meer van me, trouwens). Maar een mooie libelle een mep geven, zou ik al naar vinden.
Waar ligt de grens? Een muis, cavia, een kat of een hond doden zou ik niet kunnen. Hoe groter het dier, hoe vervelender we het vinden.
Maar kijk nu eens naar de mooie foto van een willekeurige mug. Ook een doordacht ontwerp van de Evolutie (hoewel er inmiddels wel heel veel voor zijn ogen hangt, haha).
Als je beseft, wat een fraai en gecompliceerd beest dit is, kun je hem dan nog zo gemakkelijk doodslaan? Ja, waarschijnlijk wel.
Maar toch vind ik dat nu een beetje zielig :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten