(Klik op de afbeelding om hem groter te bekijken)
Ik heb vandaag eindelijk weer eens een traantje kunnen laten om de dood van mijn moeder. Een klein traantje, maar tóch.
Hoewel ik elke dag denk aan mijn ouders, die er niet meer zijn, lukt het door (kennelijk) succesvolle rouwverwerking niet zo vaak meer om te huilen. En dat betreur ik.
Niemand hoeft dat huilen te zien of te weten. Gewoon, even in mijn uppie de emoties weer sterk voelen, die bij de liefde voor hen hoort. Vind ik fijn.
Wat daarbij hielp is, dat het vandaag precies 4 jaar geleden is, dat wij, mijn vader, mijn broers en onze vriendinnen aan het sterfbed stonden van mama.
Wat ook hielp is, dat ik de hele LP "The Final Cut" in mijn huidige stemming weer eens helemaal beluisterd heb. Pink Floyd kun je er altijd wel prima bij hebben, als je emotioneel bent :-)
Ook de vele FaceBook reacties op bovenstaand plaatje verwarmden mijn hart.
Bij het meeleven en meevoelen werkt dat sociale medium altijd wel goed. Of eigenlijk gaan ménsen daar echt wel goed mee óm. Er is altijd het juiste respect aanwezig bij online steunbetuigingen, valt mij al heel lang op. Omgezet in nullen en enen komen oeroude menselijke waardes nog steeds op de juiste manier over. Dat geeft hoop.
Ik dank mijn FaceBook vrienden voor nimmer aflatende steun :-)
Willem Kroon, 26 augustus 2015.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je commentaar naar willemkro@gmail.com :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten