Een pasgeboren baby kan niet veel. Niets eigenlijk. Praten, dansen, fietsen, autorijden, het komt allemaal later voor hen. We zijn allemaal baby en kleuter geweest; we herinneren ons daar niets van, maar ooit konden ook wij niet staan en lopen. Na een jaartje doen we de eerste stapjes en tegen de tijd, dat we naar school gaan weten we niet beter, dan dat lopen, rennen en springen vanzelfsprekend is.
Maar dat is het niet. De evolutie heeft alle dieren een manier geleverd om te leven met de Aardse zwaartekracht, die altijd aanwezig is, zonder dat we daar dagelijks bij stil staan.
Alleen ruimtevaarders kennen het verschil tussen gewichtloos zijn en "aan de Aarde geplakt " te zitten. Overeind blijven kost moeite en kracht. Zodra we onze benen minder gebruiken worden onze botten en spieren direct zwakker.
Op hoge leeftijd gaat die zwaartekracht opnieuw een grote rol spelen. Ouderen vallen vaak en pijnlijk. Mijn moeder moest eerst een aantal keren vallen met haar fiets ("mijn jas bleef haken achter het zadel, bij het afstappen"), voordat zij haar geliefde vervoermiddel opgaf. Dit tot haar grote spijt, het was haar enige vervoermiddel.
Ook mijn vader viel regelmatig. Het is een ontluisterend proces, dat ouder worden, je wordt weer baby, in meerdere opzichten.
Uiteindelijk krijgt de zwaartekracht ons stuk voor stuk weer te pakken.
Willem Kroon, 23 augustus 2013.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je commentaar naar willemkro@gmail.com :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten