Ik hou van jou

Ik herinner me een mooi verhaal over de pioniers van Australie.
De zeer oorspronkelijke en originele bewoners, de Aboriginals, moesten van de koloniale Engelsen leren, dat zij bij een rechtspraak moesten zweren bij god, dat zij de waarheid zouden spreken.
Ze vonden het prima, maar logen er vervolgens lustig op los.
De kracht en de waarde van het gesproken woord had voor hen kennelijk een andere betekenis. Zij keken anders aan tegen liegen dan de Westerlingen. Mooi, hè?

Wat is het toch, dat wij gesproken woorden zoveel betekenis toedichten?
Als ik tegen iemand zeg, dat ik hem een "klootzak" vind, dan wordt die persoon heel kwaad of minimaal heel verdrietig.
Maar woorden zijn slechts trillingen van luchtmoleculen. Gemaakt door trillende stembanden en opgevangen door trillende trommelvliezen. Onze hersenen geven er, voor iedereen persoonlijk, een betekenis aan.

Ik weet uit (brede) eigen ervaring, dat de woorden "Ik hou van jou" een enorme impact op een meisje kunnen hebben. Ook op mannen, natuurlijk, maar mijn relaties waren altijd met vrouwen, dus daar beperk ik het even toe, haha.
Ik kan met een vrouw eten, drinken en wippen, zonder dat er nog maar iets aan de hand is. Maar als ik de magische woorden "Ik hou van jou" uitspreek, dan woord alles ineens heel anders. Die magie begrijp ik nog steeds niet.
Als ik zeg: "Ik hou van kip" stelt het plotseling niets voor.
Maar "JIJ zei, dat je van mij hield!" kan één van de zwaarste beschuldigingen zijn, waar je op afgerekend kan worden…
De kracht van de uitdrukking wordt alleen overtroffen door het woordje "Ja" bij een trouwceremonie, haha.

"Ik hou van jou"; "I love you"...Wat betekenen die paar simpele woordjes dan voor mensen?
Ik heb er zelf maar een verklaring voor bedacht.
Voor mij betekent "Ik hou van jou" simpelweg "Ik kan niet leven zonder jou" of "Ik heb je heel hard nodig". Kijk en dan worden die woorden ineens veelzeggend.
Het zinnetje kan in deze betekenis veel vaker gebruikt worden dan alleen in een sexuele relatie.
Zeg het tegen je lieve broer; die aardige behulpzame buurvrouw; als hetero-man tegen je homosexuele collega of als vrouw tegen je vriendin. Als het "Ik heb je nodig in mijn leven" betekent is er niets aan de hand. Niets om je voor te schamen.

Niemand kan het leven alleen aan. Als een dierbare je verlaat, door sterfte of een ruzie, maar ook als iemand gewoon belangrijk voor je is, kun je altijd zeggen "Ik hou van jou" met de betekenis: ik heb je nodig in mijn leven; ik kan (en wil) niet zonder je.

Als ik toegeef, dat ik jullie als FaceBook vrienden nodig heb in mijn leven, dan kan ik met een gerust hart zeggen: "Ik hou van jullie allemaal!"
Fijne feestdagen XXX, Willem.

Willem Kroon, Muiden, 24 december 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Bye, Roger

(left to right: Roger Whitworth, me, Simon Whitworth & Jolanda Steenman)

This photo was taken on August 23, 2014. In that year Jolanda and I met Roger for the first time.
It was our annual "SpieringFestival" in Muiden (Holland).
That day my friend Simon introduced us to his father Roger.
We directly had a good click.

Simon is born in England and he lives in Holland for a long time. He is the drummer of the band Callahan, that played before the pub "De Mol" that year. Roger was there to enjoy his son's performance and to drink a lot of pleasant beers with us.
I liked Roger right away. As his friends tell on his FaceBook page, he was a real gentleman and a very charming person.

I am always happy to meet people from Great Britain; not in the last place because then I have an opportunity to prove I can speak English (as all Dutch people like to do, haha)

Roger died a couple of days ago. This fact makes me feel very sad. Sitting at a beer at cafe Ome Ko I received a message on my phone from Wouter Wormhoudt. I was in shock. I couldn't believe it. Last time we met was only two weeks ago at the latest version of the SpieringFestival.

@SpieringFestival, September 9, 2017 Roger, Helen, Ian, Moniek & Wouter

It all came very unexpectedly. For all of us, I think, because Roger passed away in his sleep.
On my request, Wouter drove to Muiden to speak about this news and that night together we had a long evening in the pub for the first time in years.
Roger, thank you for the fine meetings we had. You are now reunited with your beloved Doreen.

Rest in peace, my friend,

Willem Kroon, Muiden, september 23, 2017.

---

Over en uit.

De oude man zat op een bankje in het park.

"Dat heb je toch allemaal maar mooi meegemaakt", zei men wel eens tegen hem.
Tja, dat was zo.
Maar het troostte hem allemaal niet. Ach ja, hij was ooit populair bij de meisjes en kreeg zijn "fair share" wat plezier, aandacht en sex betreft.
De feesten in de kroeg, het was allemaal prachtig. Grote zeiltochten, lange motorritten, vakanties in Spanje, al die concerten, waar hij op gekickt had. Nee, hij had geleefd, hoor.
Maar, zo filosofeerde hij, je iets herinneren, is totaal iets anders dan iets meemaken; in het echt. Hoe levendig je het ook nog voor je ziet. Wat heb je daar NU in godsnaam aan?
Zou dat de reden zijn, waarom mensen telkens weer alcohol of drugs gebruiken? Hij dacht van wel. Steeds opnieuw die kick meemaken, dat willen we toch allemaal?
Maar geestverruimende middelen gaan op den duur steeds slechter werken. Net als je lichaam zelf, prakkezeerde hij verder.
Eigenlijk krijg je bij je geboorte een stapeltje kanskaarten mee en als die op zijn, is het schluss; op; afgelopen.
Waarom bereidde niemand je daar op voor?
Als jongen telde hij niet zijn zegeningen. Die wáren er gewoon altijd.
Nee, als hij NU jong was…dán wist hij het wel.
Maar hij was 88. Schluss.

Willem Kroon, Muiden, 20 september 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

StudioRenovaties, Trein - 9

Aanleiding voor dit blog is de foto van Michael Wesseling, waarop één van de wagens van Trein - 9 weer op het OmroepComplex aankomt.

Vanaf 1 juni 1979 tot oktober 1987 was ik InstallatieTechnicus bij de NOS afdeling DMF Installatie. Daarna schoolde ik mezelf om tot Beeldtechnicus. In 2010 werd ik ontslagen.

Als installatie-technicus/monteur, onder leiding van Jan Damman, maakte ik de "StudioRenovaties" mee.
Studio's 1 t/m 6 op het OmroepComplex, ook wel kortweg "De Studio's" genoemd ("Wélke andere?" Haha) moesten in de jaren '80 van een compleet nieuwe installatie voorzien worden.
Ze waren nog niet lang daarvoor ook al omgebouwd; van zwart/wit naar kleur, maar de techniek schreed snel voort en alle ruimtes werden kaal gestript en door ons van nieuwe apparatuur voorzien.

In die tijd deden we een jaar over 1 studio. Tegenwoordig doet men dat in 3 maanden, haha. Gouwe tijden :-)
Maar goed, de studio's mochten niet een jaar lang leeg staan en men bedacht, dat het studiowerk ook wel een reportage kon worden.
Op lokatie OmroepComplex!

Zo gezegd, zo gedaan. In het midden van het studiogebouw werden kantoren ontruimd en een gat in de muur geslagen. Aldaar werden de reportagewagens van Trein - 9 overdekt geplaatst.
"Trein" sloeg op het feit, dat er vaak meerdere wagens, achter elkaar rijdend, op weg gingen naar een lokatie. Als een treintje. Zo bestond Trein - 9 uit een Techniek- en uit een Regiewagen. Twee identieke bussen, die elk niet alle techniek konden bergen. (Het woord "bus", dat vaak door regie-assistentes werd gebruikt, werd door ons streng verboden, haha: Trein!)

Aanbouw in aanbouw.

De reportagewagen moest dus aangesloten worden op de betreffende, tijdelijk gesloopte, studio.
Tegenwoordig zijn al die studio's verbonden met een centraal steekveld buiten, maar dat was toen nog niet. Hadden ze dat maar meteen gemaakt, denk ik nu…
Nee, een enorm lange kabelboom, met camerakabels, audio- en intercomkabels, etc. werd gefabriceerd. Die moest natuurlijk ook studio's 1 en 6 kunnen bereiken, waardoor het allemaal erg lange kabels werden.
Men wilde de kabels NIET door de gangen laten lopen (why not!?), maar men had in alle wijsheid besloten, om de boom door de kruipruimtes van het gebouw te trekken. Lekker netjes…

Die kruipruimtes waren ongeveer anderhalve meter hoog, smerig en warm. Je kon er nauwelijks lopen.
Als een studio klaar was, moesten wij de kabelboom van de ene naar de andere studio omleggen. In die benauwde ruimtes, dus. Dat was, ik mag wel zeggen, een kut klus….

Overigens hadden Studio's 1 en 2 géén kruipruimtes, omdat die studio's als eerste gebouwd waren en men toen nog geen idee had, dat dat wel handig zou kunnen zijn. Dat heeft men dus bij de andere studio's recht gezet. (vandaar de trap in de lange gang langs de studio's...) Bij Studio 1 en 2 liepen de kabels dus wél door de gangen…
Stel je voor: bijvoorbeeld al die kabels van studio 6 onder de grond naar studio 2 omtrekken. Trein 9 had nog (4) LDK 3 camera's en dus zaten er 5 (1 reserve) polsdikke 98-polige camerakabels tussen! Het was een gigantisch zware klus.

In de aanbouw.

Trein - 9, door ons de "Duikboot" genoemd heeft daar jarenlang gestaan. Later heb ik er nog een aantal programma's in kunnen shaden,

Willem Kroon, Muiden, 9 september 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

*** Bekijk foto's op mijn site OmroepFoto

In de regiewagen van Trein - 9. Met oa. regiesseur †Henny Budie en video-editor Hugo van Duijvendijk.

Zondagse kleren

Ik heb een Christelijke opvoeding gehad. Mijn moeder kwam uit een zwaar gelovige familie, mijn vader was helemaal niet religieus opgevoed. Maar mijn moeder beloofde haar ouders om ons, haar kinderen Christelijk op te voeden. Mijn vader beloofde dat ook.
Toen haar moeder te jong overleed, ging mijn moeder twijfelen. Net toen alle kinderen het uit huis waren, naam god haar moeder, die acht kinderen door de oorlog geleid had, weg. Daar had ze veel moeite mee.

Daardoor moesten wij wél naar de kerk, maar ook weer niet altijd. Het hing er een beetje om. Onze opvoeding was niet ál te streng, in dat opzicht.
Maar ik vond mijn ouders wel een beetje stijf in hun opvattingen. Zeker toen de Hippietijd aanbrak.

De naoorlogse generatie had armoede gekend. Toen Nederland weer opgebouwd was en er weer geld verdiend werd, wilden de Nederlanders van de Wederopbouw laten zien, dat het goed met hen ging. Dat deden ze onder andere door hun kinderen op zondag mooie, "Zondagse", kleren aan te laten trekken. Ik had daar als kind al een hekel aan. Vooral de Terlenka broeken vond ik vreselijk. Die waren van wol en daar ben ik allergisch voor, maar dat argument wilde mijn moeder niet horen.

Nu begrijp ik dit allemaal veel beter. Vandaag zes jaar geleden vond de begrafenis plaats van mijn moeder. Ik deed toen sinds lange tijd weer (voor mijn doen) mooie kleren aan en schoor mijn baard af. Dat had mijn moeder echt gewaardeerd.
Jammer, dat ze dat toen niet meer mee kon maken. Ik had haar nog graag een keer mijn Zondagse kleren willen laten zien,
Rust zacht, mama.

Willem Kroon, Muiden, 31 augustus 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

OostIndisch

Man: Leuke dag gehad?
Vrouw: Hè?
Man: Leuke d…
Vrouw: Ja, hoor.
Man: Waar was je?
Vrouw: Hè?
Man: Wa…
Vrouw: In Muiderberg.
Man: Ben je doof?
Vrouw: Nee, hoor.
Man: Waarom zeg je dan steeds "hè"?
Vrouw: Hè?
Man: Laat maar.

Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Staren

Kleine kinderen zijn vaak gebiologeerd door mijn baard. Ze kijken me aanhoudend en zonder enige gêne midden in mijn gezicht. Leuk vind ik dat altijd, die spontaniteit.
Maar we leren onze kinderen ook, dat het niet beleefd is om mensen aan te staren en volwassenen doen dat dan ook niet meer.
Of wél?

Gisteren liep ik van Weesp naar Muiden. Op de weg reed een langzaam rijdende file, met een gangetje van zo'n 50 km/h, denk ik.
Tijdens dat slakkegangetje hebben bestuurders alle tijd om om zich heen te kijken.
Het viel me op, dat praktisch iédereen snel en duidelijk zijn of haar hoofd omdraaide en mij zo lang mogelijk aan bleven staren. Het zag er heel gek uit. Zo dóen grote mensen niet…mmm, dus wél.


Kennelijk voelen de chauffeurs zich helemaal beschermd en onbespied in hun koekblik en nemen zij alle tijd om die rare man met die baard eens goed in zich op te nemen.
Kennelijk leren wij mensen het staren niet echt af; wij volwassenen doen het alleen stiekum :-)

Ach, be my guest. Ik ben het wel gewend om nagestaard te worden.



Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Richting KopSpoor.

Als ik zit te prakkiseren denk ik wel eens: Het leven is als een lange route op een TomTom.
Er zit een start- en een einde aan, maar op het schermpje van je beleving zie je alleen maar, waar je op dat moment bent.

Je zou kunnen zeggen, dat je in je leven een bepaald traject aflegt. Je begint- en je eindigt ergens. Dat staat vast. Wáár je begint en eindigt kun je in tegenstelling tot de echte routeplanner niet bepalen, maar je weet wel, waar je bent. Je herinnert je de afgelegde weg, maar het vervolg is nog niet bekend. Waar zal dit allemaal heen gaan?
Er zijn ook verschillen: Een navigator-app vertelt je, waar- en hoe laat je ergens je bestemming bereikt. Dat weet je over je leven meestal niet; tenzij je euthanasie pleegt (raar werkwoord trouwens: "plegen", alsof het een misdaad betreft).

Op wegen kun je bij elke kruising rechtsaf, linksaf of rechtdoor. In het leven moet je ook veel beslissingen nemen . Ik vergelijk het wel eens met een rangeerterrein van de spoorwegen, waar je dan maar één kant op kunt rijden. Bij elke wissel sta je voor de keuze. Je moet een richting kiezen. Maar door één spoor niet te kiezen, streep je alle andere mogelijkheden, die na dat punt liggen af. Het wordt ten alle tijden onmogelijk om alle andere wissels, die daarna liggen, nog te nemen. En zodoende worden je toekomstige opties steeds minder.

Zo kom je na verloop van het passeren van heel veel wissels op een dood spoor terecht, ook wel "kopspoor" genoemd; met zo'n blok aan het eind. Hier eindigt alles.
Dat blok vergelijk ik met het spandoek "Bestemming Bereikt" op mijn Tom Tom.
Wie onze routes plant, weet ik niet. Maar hij is onverbiddelijk.

Door mijn intense ervaringen bij de dood van mijn ouders heb ik sterk het gevoel, dat ik het hele traject nu gezien heb. Uit de verte, maar toch. Ik weet nu, hoe hard en hoe eindig het leven is.
Dat bevalt me niet, maar het is niet anders. Als je jong bent en je "kijkt" in je hoofd naar de toekomst, dan lijkt die eeuwig te duren. Alsof je altijd jong zult blijven. Je kansen lijken onbeperkt. Dat vond ik een heel prettig gevoel, ook al was ik me er eigenlijk niet echt van bewust. Eeuwig jong. Maar dat gevoel ben ik nu dus kwijt.

Het is een proces, dat alle mensen vóór mij mee hebben moeten maken en dat iedereen in de toekomst ook zal overkomen. Maar die gedachte troost mij nog niet.

Enfin, vandaag maar gewoon genieten van de mooie zomer.
"Bestemming nog niet bereikt" :-) (y)

Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Persoonlijke leeftijd.

Ooit hoorde ik over een boek, dat ging over je zogenaamde "persoonlijke leeftijd".
Dat boek heb ik nooit gelezen en wie de schrijver was, weet ik ook niet.

Maar het heeft mij altijd aangesproken.
Het idee is, dat iedereen een voorkeur zou hebben voor een bepaalde leeftijd. Eentje waar je je prettig bij voelt; die echt bij je past.

Zo is dat bij bij mij 25.
Ik had die leeftijd in 1980. Ik ging voor het eerst op mezelf wonen en had net drie lange, moeizame, relaties achter de rug. Ik was blij, dat ik mijn eigen huisje had (splinternieuw in de Broshuizen) en was eindelijk vrij man. Geen dames meer, die mij opeisten en wilden veranderen, haha.
Het was een mooie tijd, begin jaren '80. Sex, drugs & Rock 'n Roll ;-)

Ik heb in de jaren veel mensen verteld over die persoonlijke leeftijd en vroeg hen in de kroeg naar hun voorkeur. Bijna altijd kreeg ik een serieus antwoord. De meesten noemden nostalgisch een leeftijd in het verleden; maar er was was ook een jongen die 36 noemde, terwijl hij dat nog lang niet was.

De antwoorden lagen behoorlijk ver uit elkaar. Niet iedereen wilde bijvoorbeeld weer 18 zijn. Kennelijk is die voorkeur voor een leeftijd heel persoonlijk.
Wat is jouw ideale leeftijd? :-)

Willem Kroon, Muiden, 18 juli 2017.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)