Ik ben nu een aantal keren in het VU ziekenhuis geweest. Wat me telkens opvalt is, dat daar, in het Internet- en ICT tijdperk, nog steeds met papieren mappen, analoge files dus, gesjouwd wordt. Dossiers noemden we ze vroeger ook wel.
De procedure voor patienten is als volgt: Bij aankomst bij de receptie zoekt men je map op en daarmee wordt je naar een ruimte verwezen. Aldaar doe je je map in een houder aan de muur bij de betreffende behandelruimte. De dienstdoende dokter of assistent haalt hem daar op, als je aan de beurt bent en werkt de gegevens eventueel bij. Na afloop geef je je map weer terug aan de balie.
Niets mis mee, jij bent als het ware die map. De gegevens zijn tastbaar, integenstelling tot database bestanden, die ergens vaag ver weg in een computer zitten. Het heeft wel iets.
Op mijn verbaasde vraag kreeg ik van een arts te horen: "Ja, beetje ouderwets, maar als je volgend jaar komt, dan is het allemaal anders." Met andere woorden, dan zijn zij ook online en digitaal. Ik weet eigenlijk niet, waar ik blijer van word. Hackers hebben niets aan papieren data, dus analoog is lekker veilig. Alleen inbrekers van de oude stempel met boevenmaskers en breekijzers, die zouden ze kunnen stelen, maar de kans daarop acht ik klein :-)
Ik ben niet getrouwd.
Maar de ouders van mijn vriendin noem ik wel eens "mijn schoonouders".
Die lieve mensen waren afgelopen week 60 jaar getrouwd. Voorwaar, zeker tegenwoordig, een bijzonder feit. Dat soort feestjes worden zeldzaam in de toekomst, ben ik bang :-)
60 jaar samen. Mijn moeder keek jarenlang uit naar haar 60 jarige huwelijksjubileum. Maar toen het zover was (15 augustus 2011) lag zij in de huiskamer in een ziekenhuisbed. Zij kon niet meer praten en was zich waarschijnlijk (en hopelijk) niet meer bewust van het feit, dat de loco burgemeester buiten in het zonnetje zat met zijn ambtsketen om. Wat vond ik dit triest voor haar.
Ze hield nog altijd heel veel van haar man, dat was nooit veranderd, het was geen verplichting voor haar geweest om aan zijn zijde te blijven.
Maar om na die lange periode (naast de burgemeester) in het zonnetje gezet te worden, dat leek haar heel fijn.
Uiteindelijk hebben wij, als familie, haar naar een verpleeghuis in Hilversum gebracht, omdat we de verzorging niet meer aan konden. Eigenlijk hadden wij daar al te lang mee gewacht, we wilden haar zelf verplegen en als ze toch moest sterven dan graag in Muiden.
In Hilversum schrok men van haar toestand. Ze heeft er geen week verbleven, het ging daar nog sneller bergafwaarts.
Mijn vader voelde zich schuldig. Hij had zijn meisje beloofd om haar nooit in de steek te laten en nu moest het tóch.
60 jaar samen. Dan vergroei je met elkaar. Je hebt nog maar een half woord nodig en je partner hoef je niets meer uit te leggen over wie je bent en wat je voelt.
Mensen, die na zo'n lange tijd hun geliefde verliezen, kunnen vaak niet meer opnieuw beginnen met een andere man of vrouw. Eigenlijk kun je zo'n langdurige relatie maar één keer in je leven aangaan.
Vandaag las ik een blog door een thuiszorgster, die vertelde over een 92 jarige man, die zijn vrouw moest missen, omdat hij (volgens het CIZCentrum Indicatiestelling Zorg) niet ziek genoeg was om bij zijn vrouw in het verzorginghuis samen te mogen wonen.
Daar ben je dan oud voor geworden. Jammer, dat ik niet zieker ben.
Bestuurders en politici, die bedenken, dat mensen na zo'n langdurig samenzijn op hoge leeftijd moeten scheiden…wat zijn dat voor figuren? Ik heb er letterlijk geen woorden voor, of het moet iets zijn van "klootzakken" of "hufters".
Is het mogelijk, dat onze volkvertegenwoordigers echt zo hoog in hun ivoren toren zitten, dat zij niet genoeg naar beneden kunnen kijken om te zien hoe het echte leven er uit ziet? Ik kan het me niet voorstellen, maar het zal wel. Het zal ze een ROTZORG zijn.
Ik heb het vaker gezegd, maar waarom pikken wij dit alles? Compassie, medeleven, invoelingsvermogen, gelukkig hebben (denk ik) de meeste mensen daar genoeg van in huis. De verruwing van onze wereld wordt echter gestuurd door geldzaken en dat in één van de rijkste landen ter wereld.
De moraal luidt "Het is te duur" en niet "Dit is gewoon nodig".
Ik kan er met mijn pet niet bij.
12 augustus 1961.
Het was op een zaterdagochtend. Mijn broers en ik werden de straat op gestuurd. Waarom? We wisten het niet.
Bij de Openbare School zat ik op de stoep met Piet (†Peter) Hagens en wachtte af. Dat weet ik nog goed. Ook herinner ik me, dat we weer naar binnen mochten en dat er op het kleinste slaapkamertje ineens een wieg stond met een baby erin. "Hij heet Kees" moet één van mijn ouders mij gezegd hebben.
Wat ging dat vroeger toch anders. Ik kon me absoluut niet herinneren, dat mijn moeder 9 maanden met een dikke buik had gelopen.
Waar kwam Kees vandaan? Ik heb er nog jarenlang over moeten fantaseren, haha.
Kees is een beetje een nakomertje; hij en ik schelen 7 jaar. Na drie jongens wilden mijn ouders nog één keer proberen om een meisje te maken. Maar nee, dat zat er niet in. Maar uiteraard was Kees zeer welkom :-)
Keessie was een leuk joch. We stoeiden met elkaar en ik zat af en toe bovenop hem om hem te kietelen. Daar kon hij niet tegen, maar hij lachte zo leuk :-)
In het begin van zijn pubertijd kocht onze broer Hans een zogenaamde "Trekspander", een paar lange veren met twee handvatten. Kees pakte hem ook af en toe en de liefde voor krachtsport was bij deze twee broers van mij geboren.
Wat later gingen zij naar de sportschool om aan BodyBuilding te gaan doen. Hans en Kees "groeiden", zoals ze het in die kringen noemen. Ze gingen er steeds gespierder- en dus in hun ogen steeds beter uitzien. Meisjes houden daarvan, daar waren zij (maar ik toen nog niet) van overtuigd.
In 1983 ben ik met hem naar Mallorca geweest. Ik heb nooit een man zoveel sjans zien hebben als Kees...
Vrouwen, die gearmd met hun kerel voorbij liepen verdraaiden hun hoofd zovér dat kon en knipoogden en lonkten openlijk naar Kees op een manier, zoals ik dat nooit daarvoor en nooit daarna meer bij vrouwen heb meegemaakt…
Kees's vrienden zeiden na thuiskomst "Nou Kees, je hebt zeker wel heel veel meisjes versierd?!" Maar daar hield Kees zich niet mee bezig. Ook toen, denk ik achteraf, was hij al met heel andere zaken in zijn hoofd bezig. Zo herinner ik mij zijn opmerking "Houden mensen nu alleen van mij omdat ik er zo goed uitzie, of houden ze van mij om wie ik ben?" Een echte Kees vraag.
Oh, hij ontmoette hele leuke meisjes en hij vond ze lief en mooi, maar verder dan een zoentje ging het niet (maar dat dan weer wél op elke hoek van de straat met een ander meisje ;-) ).
Ook ik pompte ijzer
Na de BodyBuilding bijbel "Pumping Iron" van Arnold Schwarzenegger gelezen te hebben ging ik zelf in 1983 ook aan die sport doen en ook mijn lichaam reageerde positief op al mijn inspanningen. Beter dan in die tijd heb ik er nooit meer uitgezien, haha.
Kees had een prachtig lichaam, alles in de juiste proporties. Daar was iedere man of vrouw het over eens. Met zijn leuke krullenkop, zijn mooie body, zijn humor en zijn fraaie auto's was Kees onweerstaanbaar!
Arnold, voorbeeld voor vele zachtaardige en onzekere jongens ...maar deze spieren zijn onbereikbaar zonder gevaarlijke middelen...
Op een kwade dag, ik stond erbij, vond de sportschoolhouder, dat Kees wel een "kuurtje" kon gebruiken. Hoe hard je namelijk ook traint, er zit een natuurlijke grens aan spierontwikkelingen. Dat vond Kees frustrerend, want hij groeide niet meer, hoe hard hij ook zijn best deed om op zijn helden uit de BodyBuilding bladen te lijken.
Een kuurtje stond voor Anabole Steroïden...
Sportschoolhouders verdienen flink aan die rotzooi (ik noem ze drugshandelaren). Hoewel Kees had gezworen om dat spul nooit te gebruiken (hij wilde alleen maar "gezond" trainen) stemde hij in met de onnatuurlijke en gevaarlijke groeistoffen.
Kort daarop ging het helemaal mis. Het moet zo ongeveer 1986 geweest zijn.
Ik kwam "thuis" om te eten. Mijn moeder zei me: "Kees zit bij een sekte". "Wie?", zei ik. "Kees", herhaalde mijn moeder. "Welke Kees?" "Kees, je broer"….Ik kon haar mededeling niet bevatten.
Sinds die dag zat hij urenlang op zijn knieën te bidden op zijn slaapkamer. Hij had plotseling een godsdienstwaan. Dat ging zo ver, dat hij bijvoorbeeld bij de dominee langs ging om hem te vertellen, dat hij (de dominee) niet gelovig genoeg was…
Hij was bij een sekte in Noordwijk terecht gekomen, waar ze hem oa. doodsbang voor de Duivel maakten. Hij zag in elke schaduw wel iets engs. Hij werd heel angstig.
Toen Kees door die kerk gedwongen werd om van zijn familie afscheid te nemen, weigerde hij dat. Hij twijfelde enorm, maar dat nooit. Dat was sterk van hem, maar door zijn gedwongen vertrek bij die klootzakken viel hij in een groot gat.
Sinds die tijd hoort Kees stemmen in zijn hoofd. Daar kun je geen uur aan ontsnappen en die stemmen bepalen voortaan, aan wie je een hekel hebt, dat je je geld in de prullenbak moet gooien, op een ruimteschip moet wachten in de dakgoot, enzovoort, enzovoort. Een gezond mens kan per definitie niet weten, hoe dat is.
Ik zal nooit vergeten, dat hij tegen mij zei, dat hij de wolken voor de maan kon schuiven ('Wacht maar af"). Wat is dat moeilijk, als je een dierbare ineens zo hoort lullen.
Was Kees tot dan toe een mooie, lieve en zeer humoristische jongen, zijn gedrag veranderde totaal. Kees kocht ooit auto's bij de vleet. Amerikaanse sleeën hadden zijn voorkeur, maar ook reed hij op snelle motorfietsen, dronk biertjes en charmeerde zijn vrienden en vriendinnen. Roken deed hij als sportman niet meer (daar is hij in de inrichting "Zon & Schild" pas weer mee begonnen, als afleiding).
Hij was onherkenbaar veranderd. Ons, zijn familie, werd verteld, dat dit nooit meer over zou gaan. Wij konden dat toen nog niet geloven, maar Kees was nu Schizofreen.
Ik zou nog drie blogs vol kunnen schrijven over wat er daarna allemaal verder nog gebeurde. Maar dat doe ik (nu) niet.
Mijn broers, mijn ouders en Kees in de eerste plaats hebben het er jarenlang moeilijk mee gehad. En ook nu blijven wij ons zorgen maken.
Ik hoop, dat we mijn broer Kees nog vele jaren in ons midden zullen kunnen hebben.
Hij is gelukkig nog niet alles van zijn mooie karakter verloren.
Hij blijft een kanjer :-)
Willem Kroon, 15 september 2015.
Kees. Thuis in Weesp
Nawoord: 1 "Hoe is dat nou toch zo gekomen?" vragen mensen mij door de jaren heen.
Ik heb me er in verdiept uiteraard, maar niemand weet het exact.
Feiten zijn, dat er vaak een erfelijke factor is en een fysieke: Kees werd op die Zaterdag met de navelstreng om zijn nek geboren, wat zuurstofgebrek opgeleverd zou kunnen hebben en dan is er meestal een katalysator(versneller) aanwezig.
Dat kunnen bijvoorbeeld drugs, alcohol of inderdaad Anabolen zijn. De symptomen verschijnen doorgaans op latere leeftijd. Kees was tot zijn 25e gezond. 2
Sportschoolhouders, die Steroïden pushen zijn slecht.^%$#@ 3
Van Anabole Steroïden kun je impotent raken, maar het omgekeerde kan ook, dat je een week lang met een vlaggestok in je broek loopt...Beide zijn niet fijn. Mijn advies aan jonge sporters: gebruik het nooit! 4 Inmiddels weet ik, dat veel meisjes inderdaad een mooi, niet al te "groot" BodyBuilding lichaam kunnen waarderen :-)
Zelf moet ik het van mijn babbel hebben; ik heb het verder bij "BodyPudding" gehouden ;-)
Kees tijdens een wedstrijd
Kees als winnaar van de "Hulk Verkiezingen" 1981
Dikke telefoonboeken doorscheuren was zijn specialiteit :-)
Hij won er een auto mee
9 september 2015 plaatste ik op FaceBook mijn mening over het onderwerp "Zelfmoord" en maakte er een blog van. (Zie de link * hieronder)
Het wás slechts "mijn mening", ik ben op geen enkele manier deskundig op dit gebied. Wél heb ik er jarenlang over nagedacht, omdat dit onderwerp mij intrigeerde. En nog.
Geen enkel levend wezen wil dood. Wij mensen niet, maar wespen, kikkers, koeien en katten ook niet. Dat zit in ons lichaam gebakken. Eigenlijk kunnen wij het niet eens helpen, dat we niet dood willen.
Of de verhalen over zelfmoordplegende dieren waar zijn, weet ik niet, maar wij mensen kunnen met ons bewustzijn bepalen om tegen onze natuur in te gaan en besluiten om ons leven voortijdig te beëindigen.
Dat roept dan heel veel emotionele reacties op; van dierbaren van die persoon, maar ook maatschappelijk. Die varieren van "laf" tot "mooi".
Ik heb slechts een mening gegeven en beoogde niet de waarheid in pacht te hebben. Toch kreeg ik heel veel instemming op mijn standpunt. Vooral van mensen, die dichtbij deze beslissing gestaan hebben.
Maar het gaat er mij niet om, wie er gelijk heeft. Dat is onbelangrijk.
Echter...Ik ben verrast door sommige zeer openhartige en ontroerende reacties op mijn post. Omdat, zoals je weet, berichten op FaceBook snel "naar beneden zakken", richting vergetelheid, heb ik hier een aantal reacties opnieuw gepubliceerd. Dat is een wat robuustere manier om verhalen op Internet te bewaren voor later. Want dat vind ik nu wél belangrijk.
Wellicht Googlet iemand in de toekomst op "zelfmoord' en kan diegene iets met de reacties, die jullie gegeven hebben.
Je kent het gezegde: "Red 1 mens en je redt de hele wereld" :-)
Nogmaals dank aan iedereen, die reageerde :-)
De mening van mensen, die met dit onderwerp te maken hebben, wordt vaak niet gehoord. Daarom plaats ik ze hier.
Mijn stelling was, dat zelfmoord niet laf is. Hier zijn enkele (geanonimiseerde) reacties:
1. Helemaal mee eens Willem, ook mijn man koos daarvoor en bij hem en alle andere mensen die hier voor kiezen denk ik altijd wat moet er toch een strijd in dat hoofd zijn omgegaan alvorens je tot die daad komt.
2. Mooi gezegd, helaas ken ik het gevoel. Maar heb 't gelukkig onder controle.
3. Helemaal mee eens Willem . Goed verwoord. Wij hebben dit ook van heel dichtbij meegemaakt. Ik ben het helemaal met je eens.
4. Ik ben het wel met je een Willem maar ik zou het anders willen zien. Deze mensen zouden professionele hulp hierbij moeten krijgen. En ik vind dat als je niet meer wilt leven dat moet kunnen. Maar dan via euthanasie. Dat zou voor deze mensen gemakkelijker gemaakt moeten gemaakt worden.
Maar ik ben het er niet mee eens dat mensen zich voor de trein gooien. Arme machinisten die zien dat allemaal gebeuren. Deze mensen krijgen een traumatische ervaring Door dit soort mensen die niet verder willen leven. Wat gevolg is dat de machinist ook depressief gaat worden en het zelfde kunnen gaan doen. Kennis van ons was machinist en die heeft dit meegemaakt en die kon daar niet mee leven heeft uiteindelijk zoveel pillen naar binnen gewerkt dat hij hierbij om het leven is gekomen. Hij heeft hierbij 4 kids van 1 tm 7 jaar achter gelaten.
5. Ik heb het zelf al een aantal keer van nabij mee gemaakt en ik moet eerlijk zeggen, Willem, ik ben er voor mezelf nog steeds niet uit. Ik ben daarom ook zonder oordeel daarover. Mijn vrouw zei altijd "ik wil niet dood maar zó wil ik niet leven". Ik begrijp het wel maar ik snap het niet. Mijn vrouw en ik hadden geen kinderen, mijn achternicht wel. Ik hoor die hummels nóg zeggen tijdens haar uitvaart, "Mamma, wat hebben wij verkeerd gedaan?" en dat zal ik nooit meer vergeten.
Een achterblijver uitmaken voor egoïst vind ik 'n beetje kort door de bocht. Ik kan me voorstellen dat, wanneer een vader of moeder uit een gezin met kinderen zijn of haar eigen leven beëindigd, de achterblijvende ouder, die plotseling helemaal alleen de zorg voor de kinderen krijgt, heel terecht, heel erg boos is op degene die is vertrokken.
Aan de andere kant weet ik hoeveel mijn vrouw leed aan het leven. "Slapen en niet meer wakker worden", zei ze altijd... en dat is haar uiteindelijk ook gelukt. Ze probeerde wel eens uit te leggen hoe het voor haar voelde. "Een zwarte pit, in m'n ziel, en die wil niet weg" of, "een donkere wolk in m'n hoofd, die niet weg wil en al m'n gedachten overheerst".
Ik vind het erg moeilijk om er iets van te vinden omdat het niet allemaal zwart-wit is.
6. ...Gelukkig had ik na mijn ongeluk en daarop volgend ontslag nog een heel klein beetje "gezond verstand " om in de zoveelste eenzame wanhopige bui de auto niet tegen een boom te rijden maar naar de dokter te rijden..ik heb nu hulp nodig was het enige dat ik nog kon uitbrengen
7. De opmerking dat mensen die zelfmoord laf vinden egoïstisch zijn ben ik het absoluut mee oneens. Dan kan kan je het ook omdraaien. Iemand die zelfmoord pleegt zadelt iemand anders ermee op. Voor achterblijvers rest er alleen maar vragen. Dat zou je ook egoïstisch kunnen noemen, van de zelfmoordenaar.
Verder blijft het heel moeilijk. Hoe je het ook doet het is niet te bevatten voor de personen die iemand vinden, of de mensen die het zien gebeuren. Ik ben het eens met de stelling van Petra. Hulp en eventueel via euthanasie. Er gaat een lange weg aan vooraf voordat iemand tot zijn/haar daad komt. Heel erg triest.
8. Hoe triest het ook is.....ik snap Joost ook...... heb zelf 30 jaar geleden een paar zelfmoord pogingen....ik kon mezelf niet meer verdragen. Rust was mijn doel.
9. Mooi geschreven Willem, toch wil ik reageren op je bericht. Ik ben met je eens dat je de keuze van iemand die zelfmoord pleegt moet respecteren.
Alleen overal is een oplossing voor, Het kan dat iemand die oplossing niet ziet !!!
Maar praat met vrienden, hulpverleners ook die stap is niet makkelijk maar mijn mening is hoe diep de put hoe erg het probleem er is altijd een weg die leid tot een mooier bestaan !!
De dood is zo defenitief er zijn zoveel leuke dingen in het leven je moet ze alleen kunnen zien.
10. Je hebt gelijk er zijn mensen die zo in de knoop zitten geestelijk dat niemand ze kan helpen.
Maar er zijn ook veel mensen die het in een opwelling doen de geholpen konden worden, maar omdat ze te jong zijn of omdat ze geen uitweg zien het toch doen.
Dat vind ik jammer.
11. Ik vind ook dat je niet over zelfmoord maar over zelfdoding zou moeten spreken. Vaak door een (geestelijk) ziek zijn of zwaar depressief.
12. Dat klopt, in Nederland mag je niet dood willen als je psychisch ziek bent. Dan krijg je geen hulp dus gaan mensen andere manieren zoeken om er een eind aan te maken. Dat is echt naar ...
13. Ik blijf me altijd maar verbazen over de reacties van mensen die geen ervaring hebben met het ondergaan van een zelfdodingspoging. In je geest kan veel misgaan met de psychodynamica tov "geestelijk gezonde" mensen, er kunnen ook hallucinaties optreden (ook bij depressie) die aanzetten tot...ik vond het totaal niet moeilijk zoiets te doen met mijn zieke brein. Was totaal niet wilsbekwaam en bewust van....(Nu al weer 30 jaar geen pogingen).
Ik zou kunnen zeggen, als ik 30 jaar geleden dood was gegaan, ik aan mijn ziekte was overleden en daar hoeft niemand boos over te worden. Ik weet bijna zeker dat iedereen in een dergelijk (met zulke dynamica en of hallucinaties) exact hetzelfde toestand hetzelfde zou overkomen. Ik spreek bewust niet over "bewust doen". Soms zijn er wel balanssuicides... Een ervaringsdeskundige, groet.
14. Goed gesproken Willem. Er zijn nog heel veel mensen die zich kennelijk (en gelukkig maar) niet in de psyche van de zelfdoder kunnen verplaatsen. Ik vind dat je niet moet (ver)oordelen.
Hij omschreef het zelf als een "ravage in je hart en je hoofd. Een woestenij". Get your head around that, and then judge.
15. Velen hebben er een eigen mening over. maar weten dus niet waar ze het over hebben. Als je eerlijk bent dan zeg je , ik begrijp niet waarom iemand zich van het leven beneemd. Dat komt omdat je er niets van weet , ik bedoel waar zo`n persoon mee worstelt,en ga dan niet roepen als een gek dat je het wel weet en veroordeeld. Ik ben het eens met Willem Kroon. Probeer HET te begrijpen , maar veroordeel niet.
16. Ben het met je eens dat we de vrije wil, wanneer iemand zijn leven wil beëindigen moeten respecteren, net zo als dat we de vrije mening daarover door de nabestaande ook moeten respecteren .
MAAR ik vind het wel heel erg KWALIJK als men als middel tot zelfdoding er voor kiest om tussen de rails te gaan staan, want die wildvreemde machinist heeft er niet voor gekozen om u te helpen bij zelfdoding en het is verschrikkelijk om iemand te vermoorden zelf als het maar per ongeluk is omdat je machinist bent van een trein die onmogelijk op tijd nog stoppen kan.
Wist je dat het een enorme klap maakt die je perfect kunt horen en soms zelfs kunt voelen als je als machinist achter de knoppen zit.
Waar denk je dat de machinist die zoiets overkomt aan moet denken als iemand daarna een keer een deur hard dicht gooit, of aan al die keren dat mensen dicht bij de rand van het perron staan.
ZELFDODING IK VIND HET DOODZONDE MAAR IEDER ZIJN EIGEN KEUS,
ALLEEN MAAK VAN JE MEDEMENS GEEN MOORDENAAR
17. Helaas begrijp ik mensen die voor de trein gaan staan ook, als je je bedenkt dat je zo paranoide bent als gevolg van het totaal niet hebben van een geestelijke huid. Alles wat er tegen jouw gezegd (zelfs hele lieve dingen) ja zelfs gezichtsuitdrukkingen worden zo geinterpreteerd en uitgelegd dat jij denkt dat de mensheid jou wil vermoorden. En je hebt geen enkel besef dat dit in jou zelf (lees hoofd) speelt. Alles komt onbegrensd hard bij je binnen, dat is nu eenmaal die verfoeide ziekte. En wat jij dan wilt is wraak tegen diezelfde mensheid, niemand uitgezonderd.
Het is vluchten (zelfdoding), bevriezen of aanvallen (zoals Bart van U deed of de machinist) alles uit pure zelfverdediging of wraak. Een ieder die zich zo belaagd voelt en in zon toestand terechtkomt zou eenzelfde handelen en iedereen kan in een dergelijke toestand komen. Psychose hoort bij het leven helaas net zoals kanker. Ik noem het altijd maar de kanker van het brein en het is voor de persoon in kwestie een hel, maar voor zijn omgeving (lees de machinist of mevr Borst) kan het ook behoorlijke gevolgen en impact hebben. Het is gewoon een kutziekte!
Gelukkig werd er vlak na mijn poging als gevolg van een accute psychose (met oa depressief gekleurde schuldeanen en papanoide wanen)snel medicatie toegediend en leef ik al 30 jaar weer redelijk tot zeer gelukkig verder met medicatie daar neem ik de volle verantwoordelijk voor nu ik weer "bij" ben en weer een geestelijk filter heb.
Die hel: dat nooit meer! Dan maar ietsje dikker en strammer hoor. Voor mijn psychose had ik een cumlaude diploma HTS, het is voor mij niets meer waard. Ik vind een ander rustiger leven 20x meer waard. Ik gun het niemand, maar ook de machinist niet. Helaas moeten we er op deze aardkloot mee dealen, het is niet anders helaas.....de wetenschap weet helaas ook nog maar een fractie. Een ervarinsdeskundige, groet ()
18. Ik ben misschien nog niet duidelijk geweest: zelfdodingspoging uit wraakneming het was in mijn geval waar (in mijn beleving). Ik gunde de mensheid Gijs niet meer, helemaal niet! Hoe durfde men om zo onbegrensd hard (zie boven: het kapotte filter) te doen tegen mij.
Het is een psychodynamica die voortkomt uit het hebben van zware negatieve gehoorshallucinaties die mij zoveel schuldgevoel (depressieve schuldwanen) opleverden die ik vervolgens projecteerde op de gehele mensheid en omgeving en dat vervolgens via omgekeerde projectie weer op op mijn netvlies en gehoor terugkreeg. Kei en keihard! En dat was dan weer paranoia....zo ging het drie weken lang door.....tot die ene prik die ik toeliet ( ik was tenslotte niet ziek zoals men wel zei...) omdat ik dacht omdat ik de doodstraf daarmee kreeg om ik de schuldwanen had Gerrit Jan Heijn vermoord te hebben en een ieder bevestigde dat. Ik liet die prik toe omdat ik vond dat ik vanwege die moord de doodstraf verdiend had.
Een paar dagen later gebeurde na afscheid genomen te hebben het omgekeerde: ik kon weer helder denken! En bleek weer een filter te hebben. Gehoorshallucinaties namen sterk af. Twee weken later werd mijn oudste dochter geboren...................
19. ...Maar ik kan het zo goed begrijpen en oordelen en veroordelen is snel gebeurd, maar zit eerst maar in zo'n situatie......je mag in mijn ogen pas wat zeggen als je het zelf meemaakt.....
Gelukkig ging bij mij op tijd de knop op en hoop nooit meer in zo'n oncontroleerbare situatie te komen.
20.
Dacht je dat ik het wilde? Nee het overkomt je en je hebt er geen grip op,
Geschreven en samengevat door Willem Kroon, 13 september 2015.
Vandaag (9 september 2015) rouwde Nederland om het verlies van één van haar favoriete schrijvers, Joost Zwagerman.
Hij pleegde zelfmoord.
Naar aanleiding van een reactie op een post hierover, schreef ik in mijn drift het onderstaande stuk op FaceBook.
Wellicht was ik iets te emotioneel, maar ik moest het op dat moment schrijven en blogs vliegen nu eenmaal in 1 keer mijn pen uit.
Hoewel ik op punten mensen, die op mijn blog reageerden, gelijk geef, heb ik niets aangepast. Lees eventueel de ontroerende, maar ook soms scherpe reacties op FaceBook. De link er naar toe staat onderaan deze pagina.
Over zelfmoord ("zelfdoding" vind ik een beter woord) heb ik jarenlang nagedacht. Niet om het doen, maar als filosofisch onderwerp. De volgende mening is daar het resultaat van:
"Ik ben het totaal oneens met mensen, die zelfmoord laf vinden.
Zelfmoord gaat niet over moed of lafheid. Dat zijn termen die mensen gebruiken, die er totaal niets mee kunnen. Uit onmacht. Als je als achterblijver boos wordt op een zelfdoder, dan ben je meer met jezelf bezig dan met die ander. Egoïstisch dus.
Er zijn mensen, goeie mensen zoals wij allemaal, die geestelijk zo in de knoop zitten, dat zij een oplossing MOETEN vinden. Zij zouden een ander leven willen, weg van alle negatieve gevoelens, maar dat kan nu eenmaal niet. Wij zullen het allemaal op deze Aarde en in dit lichaam, ziek of niet, moeten doen. Je kunt niet naar de Maan vluchten of een nieuw stel hersenen kopen. De dood is de ultieme uitweg.
Depressiviteit kan veroorzaakt worden door een verkeerde balans aan stoffen in je lichaam, in je brein. Niemand vraagt daarom, iedereen kan het krijgen. Gezonde mensen kunnen het zich niet voorstellen, hoe het is om een hoofd vol pijn te hebben. Geestelijke pijn. Dat gaat elk uur en elke dag door.
No escape. Maar we zijn gelukkig allemaal autonoom, als het over ons eigen lichaam, ons eigen leven gaat.
Je zou het ook om kunnen draaien. Als je heel veel van iemand houdt, gun je diegene ook rust en een einde aan de pijn. Hoe zwaar ook voor de achterblijvers, je kunt niet bepalen, wanneer je geboren wordt, maar wél wanneer je dood wilt gaan.
Elke dag (ELKE DAG) staat er in Nederland een geliefd medemens tussen de rails om zijn of haar leven te beëindigen. Allemaal lafaards? Nee. Gewoon kinderen van goede ouders, broers, zusters, vrienden en buren. Dat deze mensen die nare methode kiezen, zegt heel veel over hoe er in Nederland over zelfmoord gedacht wordt: Niet best.
Niemand wil het meemaken, ons allen kan het overkomen, als dader of als achterblijver.
Zelfmoordenaars willen niet dood. Zij willen rust.
Zelfdoding respecteer ik."
Nawoord: Niemand heeft gelijk in deze, maar ik prijs me gelukkig, dat juist mensen, die de beschreven gevoelens herkennen, zich kunnen vinden in mijn mening.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Vanochtend stond ik om 6 uur op. Vandaag was de oogoperatie van mijn broer Kees in de VU gepland.
Vorige week waren we daar ook al geweest en vanwege files en verkeerd rijden namen we ruim de tijd voor de reis naar Amsterdam. Die verliep dit keer voorspoedig.
Vandaag wist ik, waar ik links af moest om onder de "poort" van het ziekenhuis door te kunnen rijden, maar op die kruising stond het verkeer vast en een verkeersregelaar stuurde ons rechtdoor. Ik riep, dat ik linksaf moest naar het ziekenhuis. "Nee, dat kan niet, we hebben wateroverlast"…Chips!, dan toch maar via een omweg. Ik ken de buurt daar een beetje, omdat ik er anderhalf jaar op school heb gezeten en via omwegen kwamen we dan toch ruim op tijd bij de VU aan.
Video wateroverlast VU
Daar bleek de brede weg compleet onder water te staan, vanwege een gesprongen pijp van de waterleiding. Auto's reden nog wel door, maar het water stond tot bovenaan hun wielen. Niet slim om door te rijden, er kan zomaar een gat ontstaan, dat je niet ziet.
Crisisberaad, daar zit je met je ingedruppelde oog
Eenmaal bij de receptie aangekomen leek alles in orde, totdat…er een driftig mannetje wild zwaaiend tegen de receptionistes riep, dat "de boel plat ging" en er geen operaties meer konden worden uitgevoerd vanwege, onder andere, een stroomstoring door het binnendringende water in de technische ruimtes in de kelders.
"Alle operaties zijn afgelast, meneer Kroon"...
Na een half uur crisisberaad door het personeel werd ons vriendelijk meegedeeld, dat alle operaties afgelast waren…SHIT!
Ook ons ziekenhuis personeel wilde een fotootje maken
Dan maar onverrichter zake naar huis. Maar dat viel ook nog niet mee. De TL verlichting deed het nog, maar de koffieautomaat al niet meer. Kees adviseerde om de trap te nemen in plaats van de lift en dat vond ik een slim voorstel.
Wachten achter de linten
Ook hoopte Kees, dat de kelder van de parkeergarage, waar onze auto stond, niet onder gelopen was. Nou, nee, dat gelukkig niet (althans de onze niet), maar de kruising, die wij nodig hadden was met linten afgezet en een andere uitweg was er niet. Dus dan maar in de rij en afwachten...
...Totdat ik het zat werd, een vluchtheuvel nam en over een fietspad tegen alle regels en richtingen in probeerde weg te komen. Dat lukte, alleen was een agent het daar niet mee eens. "Mijn broer moet nodig naar huis, want hij heeft medicijnen nodig na zijn uitgestelde operatie." "Ok, ik maak de kruising vrij voor u" ;-)
Eindelijk koffie!
De terugweg ging verder goed en in Weesp namen we er maar een koffie en een peukie op.
Dit is natuurlijk erg naar voor Kees, die zich nu weer opnieuw moet instellen op de komende operatie, wanneer dan ook. Voor hem is dat allemaal nóg belastender dan voor menig ander.
Binnenkort zullen we deze move dus nóg eens moeten maken. Maar hoe lang zal het duren, voordat de planning van het ziekenhuis weer op orde is?
Sterkte broer, we houden vol en het komt uiteindelijk goed,
Willem Kroon, 8 september 2015.
Sterke Kees
Nawoord: Hoe naar ook voor ons, mijn gedachten gaan uit naar de patienten in het VU ziekenhuis, die allemaal geëvacueerd moeten worden (via 1, al of niet werkende, lift; vanaf alle verdiepingen tot en met de 9e…) en naar de familieleden van de mensen, die opgebaard zijn in het ondergelopen mortuarium.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Cafe Ome Ko. Die woorden zijn voor mij bijna magisch.
Begin jaren '70, ik was 16, liep ik wel een langs dat hoekpand op de kruising Herengracht/Naarderstraat. Het was een kroeg, zoveel wist ik nog wel, maar wat daar allemaal gebeurde, daar had ik werkelijk geen idee van. Ik rookte nog niet en alcohol had ik ook nog nooit gedronken.
Maar als ik door de witte vitrages naar binnen gluurde, zag ik een drukke ruimte afgeladen met zingende, drinkende en hard pratende mensen. Er kwamen dikke witte rookwolken uit de grote ventilatoren in de ramen, ze draaiden op volle toeren. Die drukte was er bij Ko 7 dagen per week. Ik had er geen idee van, dat ik ook tot dat soort mensen daarbinnen zou gaan behoren, haha.
In 1972 ging ik altijd naar de POC en daarna (om 00:00h) naar 't Vosje. Op een dag stelde iemand voor om naar Ome Ko in Muiden te gaan. Met 6 man in de auto van Rob Jut reden we via de Lange Muiderweg (vanwege politiecontroles) naar Ko.
Ik keek mijn ogen uit! Wat was het hier ontzettend druk! Je kon er nauwelijks lopen en je kon de rook in plakken snijden. Ik kon niet eens meteen wennen, maar dat veranderde spoedig.
De bediening was erg goed, er liepen wel 4 obers continue door de zaak om bestellingen op te nemen. Obers, zoals Toon Griffioen, Dick Kok en Roy Moolhuizen liepen met drie lagen(!) dienbladen vol bier op 1 arm boven hun hoofd door de menigte rond. Je betaalde soms met groot geld en met een flinke slok op, maar waar je ook was, je kreeg altijd weer precies je wisselgeld terug. Ik ging van Ome Ko houden, zijn kroeg dan, want de echte Ome Ko leefde toen ook nog.
Ik ga in gedachten nog 1 keer bij Ko binnen in die tijd. Loop je mee? :-)
De voordeur openen was al meteen een dingetje, de klink hing altijd op half 7 door het vele gebruik, maar dat wisten we.
Je viel met de deur in huis, want het halletje, dat er nu is, was er toen nog niet. In koude winderige vrieswinters werd je direct gemaand om die deur snel te sluiten…"DEUR DICHT!"
Eenmaal binnen liep je gelijk tegen Tafel 2 aan…Tafel 1 was ooit weggehaald bij de deur, maar de tafelnummering was niet aangepast. Na Tafel 2 had je Tafel 6, die was ooit van achteren naar voren gehaald, haha. Ik houd als amateur autist wel van dat starre gedoe.
Links van de deur bevond zich één van mijn favoriete plekjes: de bank bij het raam. En verderop mijn tweede plaatsje, in de hoek bij de bar, waar je altijd rugdekking had en alles goed kon overzien. Alleen het toilet was daar ver van verwijderd, maar na een stuk of wat biertjes plaste ik ook wel op de Schulpen ("Even de sluisdeuren inspecteren!", maar oppassen met de bolders), hoefde je niet met je volle blaas door de menigte heen. Als geboren Muienaar had ik dat recht, vond ik. Vind ik, haha.
Rechts van de voordeur waren 5 haken, die als kapstok moesten dienen voor 300 jassen, dat was in beschonken toestand altijd een heel gedoe…"Even mijn jas pakken". (en dan met de verkeerde thuis komen, kent u dat?).
Op de tafeltjes lagen altijd van die dikke rode tapijtjes, waar na jaren hectoliters bier in was getrokken. En dat kon je (nuchter, overdag) wel ruiken. Op elke tafel stond minstens 1 grote glazen asbak, waar door het vele afwassen alle scherpere hoeken al lang geleden afgebroken waren.
De stoelen waren van het ouderwetse kroegtype en niet erg stevig. Ooit leunde mijn vriend Lange Jan met zijn kont op de leuning van zo'n stoel; dat deed -ie wel vaker. Na een enorme uitbrander van Alma vanwege zijn gedrag, stond hij op en liep hij zwijgend naar de WC. Toen ik daarna ook ging piesen bleken alle waterleidingen van de muur gerukt te zijn. Ik vroeg Jan er naar en zijn korte antwoord was: "Kut wijf". Hahaha.
Bij binnenkomst liep je uiteraard ook direct tegen de grote bar. Het was een prettige bar qua afmetingen. Ooit zag ik Pammetje met een gestrekte arm de kroeg verlaten. "Waarom doe je dat, Pam?" Nou zei hij, ik ga op de Elisabeth Smit een bar bouwen en ik wil de hoogte van de bar bij Ko hebben, die heb ik opgemeten met mijn arm, want die stahoogte bevalt me :-)
Mijn liefste plekje was (en is) op de kop van de bar. Daar stonden vroeger twee koffieapparaten, die de hele dag gevuld werden; was de ene leeg, kon je de andere gebruiken. Filter koffie, zeg maar, dus die smaakte ook wel eens naar teer, maar ja voor 1,50 Gulden…
De hoek bij de koffieapparaten was ook een geliefde dansvloer, klein maar fijn.
Achter de bar hingen allerlei snuisterijen, die in de loop der jaren verzameld waren, zoals het zwart/wit portret van Ome Ko en ook de "Roettoeter"…. Onschuldige toersten werd voorgedaan, hoe je op die toeter kon blazen en vervolgens werd er een naïeve klant uitgedaagd, dat hij of zij dat niet kon. Die wist niet, dat je een gaatje dicht moest houden, omdat er anders zwarte roet uit die toeter kwam. Ik heb wat witte jurkjes zwart zien worden! haha.
De bar was kleiner dan de huidige, die overigens door het bedrijf KroonBoer van mijn neef Mike gebouwd is. Het lijkt wel, of het voor een schip bedoeld was, erg fraai, maar voor mij eigenlijk TE fraai. Om Ko is een keurig cafe/restaurant geworden, terwijl ik de oude inrichting gezelliger, warmer vond. Maar ja, ik ben een ouwe nostalgicus, dat is nu wel bekend over mij :-)
Geef mij maar een cafe zonder eters, dan slaat mijn biertje niet dood van de vette walmen, hahaha.
Aan de raamkant van de bar zat en zit een klein luik, alwaar vroeger de zware koolzuurflessen en bierfusten naar beneden gebracht werden via een lullig trappetje. Dat was altijd een beste klus in de tijd vóór het Kelderbier, dat bestaat uit 1000 liter tanks, die tegenwoordig ver achter de kroeg opgesteld staan en waar een tankauto regelmatig de voorraad bijvult. Een lange, gekoelde (Python) leiding brengt het het bier nu naar de tapkranen.
Naast de genoemde koffieapparaten stonden twee gokkkasten. Ze noemden ze "Optellers" of zoiets. Illegale kasten, waarbij je je inzet flink kon verhogen, maar die verboden waren. Geld uitkeren mocht ook nog niet toen, maar als er gewonnen was ging de gokker naar de bar, waar Karel Moolhuizen het geld uittelde en de kast via een knopje aan het plafond resette. Allemaal en beetje in het geniep dus, haha, maar goeie winst voor Ko. Ikzelf heb er nooit een gulden in gegooid, daar kwam ik niet voor ;-)
Rechts van de gokkasten was een deur naar de trap naar boven. Daar was ook de wandtelefoon. Wat een gedoe was dat in die tijd zeg! Even je vriendin opbellen met je dronken hoofd…muntjes verzamelen (je had er nooit genoeg), het nummer draaien met de draaikiezer…1 foutje gemaakt…hoorn op de haak…geld kwam terug in het bakje…weer die muntjes er in gooien…en dan midden in het gesprek was je geld op...Tuut Tuut Tuut, pffff. En dan ook nog van Alma op je donder krijgen, omdat je de lijn te lang bezet hield, haha.
Middenin de kroeg stond het biljart, waar altijd veel gebruik van werd gemaakt, zolang het niet druk was in de zaak. Want dan ging het grote houten blad er op en hadden we zitplaatsen op het biljart. Het blad stond altijd barstensvol met (verschaald) bier. Hele avonden zat je er op (peuken lagen rondom), totdat het personeel tegen sluitingstijd 1 keer waarschuwde en direct een emmer water over het biljart gooide. Als je met je zatte kop niet op tijd weg was, ging je met een nat kruis naar huis, (niet, dat je dat nog merkte).
Het biljart was ook de favoriete dansvloer van het echtpaar Meier uit de Hellingstraat, ik zie ze nóg zo onder de biljartlampen door schuiven :-)
In de loop der jaren heb ik veel leuke meisjes en mooie vrouwen leren kennen, met sommigen kreeg ik "iets meer dan vriendschap" ;-)
Achterin stond de stamtafel, een heel stevig exemplaar, waaraan ik heel wat mensen heb leren kennen, waaronder mijn vriendin Jolanda, die in de zomer van 1980 zomaar spontaan op mijn schoot kwam zitten. Die avond verliep daarna zo bont, dat zelfs ik dat hier verder niet kan beschrijven, maar je zou Toon Griffioen, Henny Wormhoudt en Tiny van Wonderen er nog eens op aan kunnen spreken, hahaha…
Bij de stamtafel stond ook een oude piano, die zo vals was als een kreng. Toch werd er altijd wel een keer op gespeeld door een dronken toerist (toentertijd ook wel "Bootvluchteling door mij genoemd, maar die kan natuurlijk niet meer vandaag de dag). Links van de piano was er een "garderobe", ook met het eerder genoemde probleem; hij hing zo vol, dat je je jas vaak niet kon pakken zonder eerst de andere tien jassen van je hangertje te halen. (en op de grond te gooien, haha).
Bij de gang naar de keuken en de toiletten stond en staat een lievelingstafeltje van mij. Hier ging ik meestal zitten, nadat ik nuchter binnenkwam. Drempelvrees heb ik slechts een beetje, maar vanachter uit de zaak ff indrinken en dan langzamerhand richting bar verhuizen bevalt me nog steeds goed. Je bent ooit verlegen geweest of niet :-)
Naast dat tafeltje was en is de open haard. Jarenlang functioneerde die slechts als afvalbak, maar tegenwoordig brandt die haard heel vaak in de winter. Altijd gezellig binnenkomen bij een warm vuurtje! Diverse keren ging de schoorsteen in de hens, maar dat krijg je als klanten er troep in gooien.
Een reisje langs de Rijn
Ook aan de straatkant stonden een stuk of wat tafeltjes en natuurlijk…de JUKEBOX! Als er achter de bar geen muziek werd gedraaid, ging hij aan. Wij gooiden er altijd wel wat geld om onze favorieten van dat moment te kunnen horen. Maar als het plaatje te ruig was, drukte Alma met een geheim knopje onder de bar de plaat door…wég geld, weg plaatje. "Een reisje langs de Rijn" van Willy en Willeke Alberti is het meest door mij gehoorde liedje in mijn hele leven! Als ik dat nummer hoor, ben ik weer helemaal terug in die tijd.
Als je de gang in ging had je meteen rechts de keuken. Anders dan nu kon je daar aan een keukentafeltje je beroemde Ome Ko-sateetje eten met de heerlijke knoflookmarinade ("nooit saté eten voordat je op versiertoer gaat!") van Tante Aartje en de pindasaus van Wijko. Ook haar Balletjes Saus, die ze op Woensdag Gehaktdag draaide, waren niet versmaden. Evenals haar heerlijke kippesoep.
Die saté was wereldberoemd in Muiden en omstreken. Ik kom nog steeds toeristen tegen, die er naar vragen. Hoe lekker ook, nu, ik zou er wat voor over hebben om die sate weer eens te kunnen proeven. Tip voor Ruurd? "Terug van te lang weggeweest! Tante Aartje's Sate!", haha.
Schipper Ruurd Kleuver is overigens de huidige kroegbaas (en hij doet het goed, hoezeer ik ook terug verlang naar die kroeg van vroeger.)
Voorbij de keuken waren en zijn de toiletten. Eerst de Heren, dan de Dames. "Helemaal achter in de gang" roep ik altijd naar zoekende toeristen, ik herken ze al van verre. Ze kunnen nooit de plee vinden, is altijd zo geweest, haha.
De deur van de Heren moest altijd open staan en daarachter waren twee urinoirs. Tussen die deur en het kozijn zat een spleet, waardoor iedereen op de gang naar je fluit kon kijken. Die werd later afgedekt met een metalen strip, hahaha.
In het plafond van de toiletten zat jarenlang een gaatje, waar met stift bij stond "Joop ziet u"......Hahaha.
De avond kon voor mij nooit te lang duren. Als ik zag dat het 2:00h was, dan baalde ik al, nog maar een uurtje!
Want Ko was in de tijd de langst geopende kroeg van Nederland:
7 dagen per week om 6:00h open en sluiting om 2:00h, om 3:00h op vrijdag en zaterdag.
Twee dagen per jaar was Ko dicht: op 1e Kerstdag en op Oudejaarsdag...om de vloer te kunnen lakken.
En ook 's morgens zat het vol. Veel vroege vogels, zoals vrachtwagenchauffeurs, aten dagelijks in de vroege uurtjes hun uitsmijter in Muiden. Sip Boersma was er dan altijd aan het werk. Ook als wij na een doorzaknachtje bij mij in de Broshuizen nog even na gingen drinken om 6 uur. Alleen mochten we dan niet eens peuken op zijn net schoongemaakte vloer gooien! Dán werd hij pissig, haha. En terecht;-)
Er waren twee liedjes, waar ik een enorme hekel aan had, omdat zij immer het einde van de avond aankondigden:
Hoogste Tijd van Andre Hazes
Hoogste Tijd van Rudi Carrel
In 1983 zag ik gratis een jonge André Hazes voor de open haard optreden. Geweldig was dat. Ik ben nog altijd een fan van hem.
Ook zag ik Freddy Heineken een keer aan de stamtafel van zijn eigen merk proeven, leuk gezicht was dat. Het was net na zijn ontvoering en overal liepen zijn kleerkasten: twee op straat, twee bij de jukebox en twee in de keuken. (viel hélemaal niet op, haha).
Ik heb de kroeg nu een beetje beschreven, ik kom niet aan mijn persoonlijke ervaringen met vrienden en vriendinnen toe. Ook over de "Hardzeildagen" en de "Blauwe Maandag" (die ik in 1992 helemaal gefilmd heb in Ome Ko) zou ik graag willen vertellen. Misschien doe ik dat ook nog eens in een ander blog.
Ome Ko is niet meer wat het was. En dat kan ook niet, vermoed ik. Ruurd vocht jarenlang tegen het rookverbod, maar ook hij moest het afleggen tegen de antirookmaffia. Sindsdien staan er altijd mensen buiten te roken, 's zomers en 's winters, hoewel Ruurd wél gelegenheid tot roken heeft gecreëerd in zijn Herenkamer, maar daar zit je ver weg van de gasten en de tapkranen (sinds kort mag daar ook niet meer bediend worden). De bar is nu vaak leeg. En daar zat ik nu juist altijd het liefst.
Ruurd, keep up the good works, ik kom nog steeds graag bij…Ome Ko! :-)
Willem Kroon, 7 september 2015.
Nawoord:
* Alma was geen gemakkelijke vrouw, maar ze had ook een groot hart voor mensen, zoals voor mijn broer Kees.
** :-) Met dank aan Peter Buitenweg voor de toepasselijke foto door het raam.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
Cafe Ome Ko, oftewel de 'Gooyse Boer' op een foto uit de zeventiger jaren.
(Klik op de foto's voor een grotere weergave)
Ik kom er al sinds 1972. Ik zou een blog kunnen schrijven over alles, wat ik daar meegemaakt heb, zoals over de vriendinnen, die ik er weghaalde (waaronder Jolanda :-) ) En misschien doe ik dat ook nog een keertje.
Op het eerste gezicht lijkt er sinds de foto niet veel veranderd te zijn. Maar op de ruit staat niet meer "Cafe Billard", want dat is het niet meer. Het biljart moest jaren geleden wijken; het nam veel ruimte in, maar bood ook zitplaatsen. Hoe vaak zou ik er in het verleden op gezeten hebben? Tegen sluitingstijd waarschuwden de obers één keer en daarna gooiden zij een emmer water over het biljart en moest je snel wegwezen met een slok op, anders had je een natte kont, 'Hoogste Tijd!', haha.
Het halletje achter de voordeur was er nog niet. En J. (Jacobus, "Ome Ko") van der Weijden is niet meer de uitbater, hij overleed in 1969. Zijn begrafenis telde 60 volgauto's, zo werd er toen geroddeld in Muiden.
Let ook hier op het erkertje aan de gevel van "het Huis". Ook dat moest verdwijnen; omdat steeds hoger wordende vrachtauto's er voortdurend tegenaan reden.
De borden met "YachtCharter" van de familie Sachs zien er nog steeds vertrouwd uit, vind ik. De verdieping boven de kroeg werd, op het moment, dat de foto werd genomen, bewoond, zo te zien.
Verder stonden er in die tijd nog geen stoplichten rond de sluisbrug, wat leuke taferelen opleverde als twee auto's tegelijk de brug opreden en geen van beide terug wilde rijden.
Er stonden geen banken, buiten voor de gevel. Hoefde ook niet, iedereen rookte lekker binnen zijn of haar sigaretje. Gezellig aan de bar, zoals dat hoort...
De dame met de fiets kan ik niet thuisbrengen.
Ik heb er mijn leven lang veel plezier gehad en denk met genoegen terug aan al die biertjes en al die mensen, die ik er heb leren kennen ;-)
* Mijn broer Guus Kroon over de gevelsteen (tekst uit 2008):
"Joost Middendorp verkocht in 1697 tabak in het pand. Hij verklaarde voor de accijnsregisters minder dan 900 pond tabak of snuiftabak te hebben verkocht. De belastingaanslag was fl 13, 17 stuivers en 4 penningen. Zijn schoonzoon, Gijsbert Buys, zette in 1707 de winkel voort. Ook hij verkocht minder dan 900 pond tabak dat jaar. Zijn opvolgers heten Hark en Visscher. Zij verkochten eveneens tabak.
Het “toeback suygen” werd omstreeks 1700 populair. Men snoof en pruimde de tabak daarnaast ook. De Spanjaarden, die de tabak uit Zuid-Amerika haalden, maakten de tabak bekend in Europa. Zij namen zaad mee. Op bescheiden wijze begon men in Nederland tabak te telen, zoals bijvoorbeeld rondom Amersfoort.
Op de steen staat dus een boer uit het Gooi. Hij heeft in zijn rechterhand een tabaksblad en zijn andere hand rust op een rol tabak. De steen dateert vermoedelijk uit 1756, toen de toenmalige eigenaar, Bruyn Schuylenburg, het pand liet verbouwen. De steen was bedoeld als herkenningsteken, zodat men kon zien dat hier tabak verkocht werd. Dat was in die tijd heel gebruikelijk. Men toonde het beroep of het ambacht door middel van gevelversieringen zoals uithangborden of gevelstenen. Er was namelijk nog geen huisnummering of kadaster waarmee men het huis kon aanduiden.
De naam “Gooyse Boer” werd voor het eerst in 1772 vermeld in de gasthuisadministratie. Bruyn Schuylenburg had toen het pand ten noorden van zijn bedrijf gekocht (nu de Kapper). In de omschrijving van de hypotheek voor de periode 1765 tot en met mei 1772 wordt gesproken van “twee percelen staande aan de Vegt, op de hoek van de Naarderstraat, genaamd de Gooyse Boer.”
De naam “Ome Ko” bestaat pas sinds de jaren zestig. De bekende cafébaas Co van der Weijden stierf op 25 oktober 1969. Nog heel lang stond het café als de Gooyse Boer in het telefoonboek. Op de ramen van het huidige café staat nu: “50 jaar Ome Ko”. Dat zou dus betekenen dat het café in 1958 door Jacobus van der Weijden is overgenomen. Hoe het ook zij; De Gooyse Boer hangt nog altijd aan de gevel en boven de deur en dat moet ook maar zo blijven."
Willem Kroon, 7 september 2015.
Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)
