Rotzorg

Ik ben niet getrouwd.
Maar de ouders van mijn vriendin noem ik wel eens "mijn schoonouders".
Die lieve mensen waren afgelopen week 60 jaar getrouwd. Voorwaar, zeker tegenwoordig, een bijzonder feit. Dat soort feestjes worden zeldzaam in de toekomst, ben ik bang :-)

60 jaar samen. Mijn moeder keek jarenlang uit naar haar 60 jarige huwelijksjubileum. Maar toen het zover was (15 augustus 2011) lag zij in de huiskamer in een ziekenhuisbed. Zij kon niet meer praten en was zich waarschijnlijk (en hopelijk) niet meer bewust van het feit, dat de loco burgemeester buiten in het zonnetje zat met zijn ambtsketen om. Wat vond ik dit triest voor haar.
Ze hield nog altijd heel veel van haar man, dat was nooit veranderd, het was geen verplichting voor haar geweest om aan zijn zijde te blijven.
Maar om na die lange periode (naast de burgemeester) in het zonnetje gezet te worden, dat leek haar heel fijn.

Uiteindelijk hebben wij, als familie, haar naar een verpleeghuis in Hilversum gebracht, omdat we de verzorging niet meer aan konden. Eigenlijk hadden wij daar al te lang mee gewacht, we wilden haar zelf verplegen en als ze toch moest sterven dan graag in Muiden.
In Hilversum schrok men van haar toestand. Ze heeft er geen week verbleven, het ging daar nog sneller bergafwaarts.

Mijn vader voelde zich schuldig. Hij had zijn meisje beloofd om haar nooit in de steek te laten en nu moest het tóch.

60 jaar samen. Dan vergroei je met elkaar. Je hebt nog maar een half woord nodig en je partner hoef je niets meer uit te leggen over wie je bent en wat je voelt.
Mensen, die na zo'n lange tijd hun geliefde verliezen, kunnen vaak niet meer opnieuw beginnen met een andere man of vrouw. Eigenlijk kun je zo'n langdurige relatie maar één keer in je leven aangaan.

Vandaag las ik een blog door een thuiszorgster, die vertelde over een 92 jarige man, die zijn vrouw moest missen, omdat hij (volgens het CIZ Centrum Indicatiestelling Zorg) niet ziek genoeg was om bij zijn vrouw in het verzorginghuis samen te mogen wonen.
Daar ben je dan oud voor geworden. Jammer, dat ik niet zieker ben.

Bestuurders en politici, die bedenken, dat mensen na zo'n langdurig samenzijn op hoge leeftijd moeten scheiden…wat zijn dat voor figuren? Ik heb er letterlijk geen woorden voor, of het moet iets zijn van "klootzakken" of "hufters".
Is het mogelijk, dat onze volkvertegenwoordigers echt zo hoog in hun ivoren toren zitten, dat zij niet genoeg naar beneden kunnen kijken om te zien hoe het echte leven er uit ziet? Ik kan het me niet voorstellen, maar het zal wel. Het zal ze een ROTZORG zijn.

Ik heb het vaker gezegd, maar waarom pikken wij dit alles? Compassie, medeleven, invoelingsvermogen, gelukkig hebben (denk ik) de meeste mensen daar genoeg van in huis. De verruwing van onze wereld wordt echter gestuurd door geldzaken en dat in één van de rijkste landen ter wereld. De moraal luidt "Het is te duur" en niet "Dit is gewoon nodig".
Ik kan er met mijn pet niet bij.

60 jaar samen. Blijf er met je poten van af,

Willem Kroon, Muiden, 26 september 2015.

"* Link: Lees het FaceBook verhaal over de 92 jarige man.

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)