Zelfmoord

Vandaag (9 september 2015) rouwde Nederland om het verlies van één van haar favoriete schrijvers, Joost Zwagerman.

Hij pleegde zelfmoord.

Naar aanleiding van een reactie op een post hierover, schreef ik in mijn drift het onderstaande stuk op FaceBook.

Wellicht was ik iets te emotioneel, maar ik moest het op dat moment schrijven en blogs vliegen nu eenmaal in 1 keer mijn pen uit.

Hoewel ik op punten mensen, die op mijn blog reageerden, gelijk geef, heb ik niets aangepast. Lees eventueel de ontroerende, maar ook soms scherpe reacties op FaceBook. De link er naar toe staat onderaan deze pagina.

Over zelfmoord ("zelfdoding" vind ik een beter woord) heb ik jarenlang nagedacht. Niet om het doen, maar als filosofisch onderwerp. De volgende mening is daar het resultaat van:

"Ik ben het totaal oneens met mensen, die zelfmoord laf vinden.


Zelfmoord gaat niet over moed of lafheid. Dat zijn termen die mensen gebruiken, die er totaal niets mee kunnen. Uit onmacht.

Als je als achterblijver boos wordt op een zelfdoder, dan ben je meer met jezelf bezig dan met die ander. Egoïstisch dus.

Er zijn mensen, goeie mensen zoals wij allemaal, die geestelijk zo in de knoop zitten, dat zij een oplossing MOETEN vinden.

Zij zouden een ander leven willen, weg van alle negatieve gevoelens, maar dat kan nu eenmaal niet. Wij zullen het allemaal op deze Aarde en in dit lichaam, ziek of niet, moeten doen.

Je kunt niet naar de Maan vluchten of een nieuw stel hersenen kopen. De dood is de ultieme uitweg.

Depressiviteit kan veroorzaakt worden door een verkeerde balans aan stoffen in je lichaam, in je brein. Niemand vraagt daarom, iedereen kan het krijgen.

Gezonde mensen kunnen het zich niet voorstellen, hoe het is om een hoofd vol pijn te hebben. Geestelijke pijn. Dat gaat elk uur en elke dag door.
No escape. Maar we zijn gelukkig allemaal autonoom, als het over ons eigen lichaam, ons eigen leven gaat.

Je zou het ook om kunnen draaien. Als je heel veel van iemand houdt, gun je diegene ook rust en een einde aan de pijn. Hoe zwaar ook voor de achterblijvers, je kunt niet bepalen, wanneer je geboren wordt, maar wél wanneer je dood wilt gaan.

Elke dag (ELKE DAG) staat er in Nederland een geliefd medemens tussen de rails om zijn of haar leven te beëindigen. Allemaal lafaards? Nee. Gewoon kinderen van goede ouders, broers, zusters, vrienden en buren. Dat deze mensen die nare methode kiezen, zegt heel veel over hoe er in Nederland over zelfmoord gedacht wordt: Niet best.

Niemand wil het meemaken, ons allen kan het overkomen, als dader of als achterblijver.

Zelfmoordenaars willen niet dood. Zij willen rust.
Zelfdoding respecteer ik."

Willem Kroon, 9 september 2015.

"* Link naar openhartige FaceBook reacties op dit blog

Nawoord: Niemand heeft gelijk in deze, maar ik prijs me gelukkig, dat juist mensen, die de beschreven gevoelens herkennen, zich kunnen vinden in mijn mening.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)