The Frame of Life

Bijgaande afbeelding raakt aan waar ik vaak over denk. Sinds een bepaald moment in de historie, of in de Evolutie, lopen er mensen met grote, bewuste hersenen op twee benen rond.

Als Homo Sapiens sinds die tijd niet verder geëvolueerd is, dan leken al die voorouders heel veel op óns. En dan waren dat net zulke mensen als wij, met onze gevoelens, ideeën, hoop en verdriet.
Daarvan zal een aantal zeer sympathiek geweest zijn en uiteraard zaten er ook nare types bij. Sommigen waren onze familie. Mensen met dezelfde voor- en achternaam als jij en zelfs een beetje met jouw bloed. We zullen hen nooit kennen. Jammer.

Ik denk altijd dat wij, de mensheid, op de schouders staan van al die voorgangers. Zij probeerden steeds iets verder te kijken en wij profiteren daarvan. Waarvoor dank.
Veel van die mensen had ik graag willen ontmoeten. Maar dat gaat dus niet.

Mensen gaan uiteindelijk dood, het eeuwige leven bestaat niet.

Welcome to the Frame of Life

Ik zie dat leven wel eens als een frame, een lijst, die de tijd verbeeldt.
Binnen dit tijdframe kun je heel veel mensen tegen komen. Sommige zijn zeer jong, anderen erg oud en alles ertussenin.
Het mooie is, dat zij allen nu leven.
Sommigen worden geboren met een heel klein zandlopertje anderen met juist een hele grote. Sommigen mogen maar heel kort binnen het frame verblijven. Je weet dat nooit van een ander. Van jezelf trouwens ook niet.

Mooi dus, als je bewust van relaties genieten kunt; kunt genieten van iemand, die heel toevallig gelijktijdig met jou in het frame zit. Wees je ervan bewust, dat dierbaren ooit uit de lijst stappen. Of jij.
Ná het frame is er niets. Ervóór ook niet. Sorry reïncarnatoren.

Ik ben geboren in 1954. Veel bekenden van mij zijn rond de 65.
Als ik een jong iemand van 20 ontmoet, begint er altijd wel een iemand over het "grote" leeftijdsverschil.
Maar wat is 45 jaar op 1 miljoen jaar? Ik noem maar wat. Op 1 miljard jaar?
Verhoudingsgewijs leven alle mensen van nu binnen een heel klein frame en is leeftijdsverschil totaal niet interessant.

Derde categorie zijn de mensen van de toekomst. Ook zij zullen heel veel op ons lijken. Wie zullen dat zijn? We zullen dat nooit weten. Hoe zullen zij de wereld inrichten? Gaan ze (weer) oorog voeren in Europa? We zullen hen nooit kennen. En zij ons niet.
Ik gun ze minimaal net zo'n mooie wereld als wij gekend hebben.
Als zij de behoefte hebben, mogen ze op mijn schouders staan.

Willem Wilmink noemde iemand, die overleden is "uit de tijd",


Willem Kroon, Muiden, 3 december ©2019.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Blauwe Maandag

In mijn blog "Ome Ko Revisited" beloofde ik om ook nog eens over de Blauwe Maandag te schrijven.
'ns Kijken of dat nog lukt, zoveel jaar na dato..

In 1979 werden de Muidense Hardzeildagen voor het eerst gevierd. Op zaterdag en zondag werd er gezeild om het hardst en daarna werd er feest gevierd in de lokale kroegen en in een gezamelijke ruimte voor inschrijving, palavers en feestavonden. Die ruimte is op verschillende plekken in Muiden gelokaliseerd geweest, bijvoorbeeld in de (bloedhete!) "hal van Gort", in de "Kazerne", heel lang in een tent bij cafe "Gieling" (Koos & Imelda) en afgelopen weekend in een tent bij cafe de Mol (Familie Paardekooper).

In die tenten staan dan tijdelijke biertaps en een podium, waar je bandjes kunt bekijken en beluisteren onder een dansje. Gezelligheid troef! :-)

Het kwam steeds vaker voor, dat schippers op de maandag erna niet direct met hun kater naar huis zeilden, maar rond 10 uur s'ochtends bij cafe Ome Ko nog een borreltje namen naast de koffie, om het nog eens dunnetjes over te doen. Voor de "DieHards"! :-)
Schipper en muzikant Willem Trekkast was daar altijd bij en nam dan uiteraard zijn accordeon mee. Samen met zijn maat Jan, die ook een accordeon meenam, zorgde Willem voor een meezingfeestje, dat al gauw de Blauwe Maandag ging heten, de derde Hardzeildag eigenlijk.

Jaar in jaar uit werd het drukker op de maandagochtend, totdat het uitliep op een groot feest. Je kon bijna niet meer lopen van de drukte en de polonaises. Alma brulde de bestellingen keihard door de microfoon (3 SATE!!!)
Lange tijd was Jitse (hele "emmel" Lemia), de muzikant uit Amsterdam de hele middag de gangmaker met vele bekende volksliedjes. De schippers nodigden hem elk jaar weer uit, hoewel die man ook wel eens humeurig was, vooral als er weer eens een biertje over zijn keyboards ging, haha. Maar hij bracht de stemming er altijd wel in. *

Om de zoveel tijd werd Jitse afgewisseld door de mannen en vrouwen van het Schippersorkest met onder anderen Bas Holzhaus, Rooie Gerrit, Leon Oosterbroek, Cor Smolders, lange Johan, en vele anderen.

Ook ik nam bij de eerste koffie rond half elf mijn eerste (Muier) Schipperbitter en als ik om twee uur 's middags door het raam naar buiten keek zag ik het zonnetje schijnen en dacht ik "Oeps, NU al dronken!?" Hahaha, heerlijk.
Het was altijd een dolle boel. De oude heer en mevrouw Meijer uit de Hellingstraat openden het biljart als dansvloer en iedereen deed hen na, telkens tot woede van Alma. (KOM VAN DAT BILJART AF!!)(NIET OP DE STOELEN STAAN!)
Oud Bussumer en kroegtijger Kees Beckers zong zijn smartlappen met een Mokums accent, voor een microfoon, die veel te hard stond, haha.

De heerlijke Amsterdamse muziek, de vele biertjes en tja, de vele sigaretjes maakten mij gelukkig. Ik kan het niet anders zeggen. Het was zó mooi, ik liep de hele dag met een brede grijns op mijn bek rond. Als of ik high was, haha.
Alma zorgde aan het eind van de middag dan voor gratis boerenkool met worst om al het bier te compenseren, haha, in de rij naar de keuken en dan buiten het pand om, vaak door de regen, weer terug naar binnen met je bord in je hand :-)
's Avonds zakten we dan nog af naar cafe de Mol, waar Philip van Lith en Peter Buitenweg tot in de kleine uurtjes traditioneel een duo concert gaven op de valse en versleten piano :-)

Een jaar of 5, 6, geleden liep het aantal bezoekers flink terug, totdat kroegbaas Ruurd het feest wel af móest schaffen. Waaróm het zo terug liep weet niemand; ik in ieder geval niet.
Blauwe Maandag, het was voor mij het mooiste feest aller tijden. 35 jaar lang.
Ik gedenk Willem "Trekkast" Grift, die genoemd moet worden als de grote aanstichter van jarenlang heel veel gezelligheid in Muiden, niet in de laatste plaats met zijn Schippersorkest,

Willem Kroon, Muiden, 30 oktober ©2019.


Naberichten:

• (PS: ik heb in 1992 de hele dag binnen in de kroeg de Blauwe Maandag gefilmd; die opnames moeten toch echt eens gedigitaliseerd worden, ja…)
  
• * Reactie door Peter Buitenweg: "Jitse werd niet door de schippers uitgenodigd, maar door het cafe zelf......de schippers hadden redelijk snel genoeg van Jitse, want die ging maar door! De schippers wilden zelf juist muziek maken!"
• Lees eventueel mijn blog "Ome Ko Revisited":
  ome-ko-revisited.html
• Lees reacties op FB

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

VPRO

Begin jaren '80 werd ik steeds linkser. Dat kwam door een sympathieke collega van mij, Chris Kok.

Ik abonneerde me op De Volkskrant en werd op eigen initiatief Tientjes-lid van de VPRO.
Op hún verzoek nam ik later de Gids erbij.
Zoals dat hoort op die leeftijd (25), nam ik alle problemen van deze wereld op mijn nek. Ik steunde in de kroeg openlijk de Duitse RAF en wilde de toenmalige premier het liefst persoonlijk een koppie kleiner maken. Tja…ik moest nog veel leren..

De VPRO was een dwarse omroep. Zij zaten uiteraard in het Publieke Omroep systeem, maar voerden altijd hun eigen koers.
Later werkte ik, als beeldtechicus, heel veel in Studio Plantage, waar programma's als Zeeman met Boeken, Reiziger in Muziek, Jiskefet, Zomergasten, De Plantage en, na de dood van Han Reiziger, Vrije Geluiden vandaan kwamen.
 Stuk voor stuk programma's met een degelijke inhoud. Geen flauwe grappen en grollen, maar programmamakers, die zichzelf en hun programma serieus namen.
De VPRO vormde een goed bastion tegen alle commerciele versies van zendgemachtigden. Daar houd ik van.

Elite omroep? Ja, vaak wel. Programma Zeeman met Boeken, bijvoorbeeld, was zeer elitair. Een stuk of vier intellectuelen spraken, in een doodsaai dekor, onder leiding van de presentator een uur lang live(!!) over de stapel literaire boeken, die zij in één week tijd gelezen hadden.
Logischerwijs had dit programma slechts een kleine kijkersschare, zo'n 60.000 per uitzending. 
De VPRO zat daar niet mee. De Publieken hadden- en hebben Kijkcijfers én Waarderingscijfers, de commercielen alleen Kijkcijfers, ofwel hoevéél mensen er naar iets gekeken hebben; hun waardering interesseert hen geen bal.
"Zeeman.." had dus een heel laag kijkcijfer, maar…een heel hóóg waarderingscijfer (9,8). Daarom mocht het programma blijven.
Kijk…en daar is het bestaansrecht van de VPRO.
 De VPRO wilde altijd tv maken, die door kijkers hogelijk gewaardeerd wordt. Geld speelt dus niet de grootste rol bij hen. Althans, dat wás altijd zo.

Vanochtend leerde ik, dat de VPRO gaat stoppen met het uitzenden van Vrije Geluiden en Boeken (de opvolger van "Zeeman…"). Ik schrik daar een beetje van.
Er zal een nieuw programma voor in de plaats komen, waarin de oude programma's opgaan. Het zal uitgezonden worden op de populaire zaterdagavond, in plaats van op de zondagochtend, wanneer de meesten van ons nog slapen, kontjesavond vieren of in de kerk zitten.

Hoe dat programma zal worden, weet ik nog niet, maar ik hoop van ganser harte, dat de VPRO het lukt om in deze stormachtige tijden hun principes te blijven handhaven en in de eerste plaats kwaliteit zullen blijven brengen :-)

PS: Links ben ik niet meer. Mensen ontvoeren moet je niet doen, geweld keur ik af en dat Tientjeslid werd heel lang geleden een VPRO gids-lid. Tot op de dag van vandaag. Daarmee steun ik nog steeds het "tegengeluid", maar hoe lang ik dat nog zal blijven doen?

Willem Kroon, Muiden, 18 augustus ©2019.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

Brief aan Reijer


Reijer, goede vriend,


Ik groet je vanuit de toekomst. Jij moest in 1981 het tijdelijke met het eeuwige verruilen.

Ik heb mezelf toen beloofd, dat ik je altijd zou blijven eren.

Ik ben je niet vergeten en ik moet vaak denken, aan hoe jij onze huidige wereld zou interpreteren.

We zijn inmiddels 38 jaar verder.

En er is veel veranderd. De meest ingrijpende verandering is de uitvinding van Het Internet.

In jouw tijd kwamen net de eerste HomeComputers, zoals de Commodore 64 en de ZX, tot onze beschikking. Je kon er vooral goed spelletjes op spelen, maar ik voelde me juist zeer aangetrokken tot het programmeren van software. BASIC, dat was voor velen de start tot een carrière als software-ontwikkelaar. Voor mij dan weer niet, maar ik heb 25 jaar lang als hobbyist op diverse computers geprogrammeerd. Thuiscomputers dus, die elk jaar krachtiger werden. Ze zijn nu niet meer weg te denken uit ons leven.

Waren zij aanvankelijk alleen weggelegd voor nerds (slimme jongens), nu heeft werkelijk iedereen minstens 1 computer in huis...Kun je je dat voorstellen?

De computer, die jij nog gezien hebt, bestond uit een los keyboardje en een monitor, meestal een tv op hoogfrequent aangesloten…

Later integreerden deze onderdelen zich tot één apparaat en weer later werden het systeemkasten met een groot toetsenbord en een video monitor.

Bedrijven gingen over tot die types en bouwden er hele bedrijfsnetwerken mee. Ook thuis kochten mensen steeds meer "desktop computers".

Wat is dat Internet?

In de jaren '90 kwam het beetje bij beetje tot onze beschikking. Het is een netwerk (ook wel "Web" genoemd) van computers over de hele wereld. Van hele grote computers tot…hele kleine!

In het begin waren het de "early adopters"; dezelfden, die al vroeg een computer thuis hadden, die het systeem omhelsden, maar zoetjesaan kocht bijna iederèen een computer voor thuis en in het voetspoor daarvan "namen" de meesten Internet. Zo kon er thuis aan de eettafel kennis genomen worden van, in principe, ALLE andere computers op de wereld.

Stuurde jij vroeger een papieren brief per PTT Post naar Maastricht en deed die er dan twee dagen over om aan te komen?…Nu sturen wij post (mail) naar New York die binnen 1 seconde daar aankomt en gelezen kan worden! (of naar waar ook ter wereld).

Eind jaren '90 kwamen de eerste "mobieltjes". Met deze wondertjes van techniek kon je ineens overal telefoneren! en je kon er ook nog een (slechte) foto mee maken. Vanaf toen werden wij overal bereikbaar en hadden we ook nog altijd een cameraatje bij ons.

De luxe werd nóg groter met de uitvinding in 2007 van de GSM (of Cell-) phone. Daarmee kon je het Internet benaderen! Nu waren mail en alle pagina's van het Web altijd en overal bereikbaar. De elektronica in onze portable telefoontjes is vele malen krachtiger dan die in de maanlanders van de NASA destijds.

Ook kunnen we zelf (gratis!) een beeld- en geluidverbinding opzetten met Tokio, om maar wat te noemen. Dat klinkt misschien mooi en dat is het ook, maarrrr…

De jeugd van tegenwoordig, maar ook veel ouderen "hangen" elke dag aan hun beeldschermen. Velen zijn "newsjunk" geworden; ik ook.. Hoe meer informatie er beschikbaar is, hoe groter de behoefte eraan wordt, lijkt het. Mensen praten in gezelschap niet meer met elkaar, maar kijken liever op hun veilige schermpjes.

We zijn bijna aanbeland bij een totale Internetgekte. Zo zullen binnenkort koelkasten zelfstandig bestellingen doen op het Web. Mensen vragen daar niet om, maar straks weigert die nieuwe ijskast gewoon dienst als er geen WiFi (draadloos netwerk) is en móet je wel mee.
Reijer, jou kennende had je de GSM ook intensief gebruikt, haha.

Er is hier nog veel meer over te vertellen en ik had nog andere onderwerpen voor deze brief, maar die komen dan de volgende keer aan bod,

Jij en ik op de Lagere School (+/- 1964)

Still loving you, Willem Kroon, Muiden, 7 september ©2019.

---

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

NOT updated

Ok, ok, ik MOET een aantal zaken accepteren:

- Ik loop niet meer zo snel als vroeger.

- Mijn iPhone is 9 jaar oud.

- In de consumptiemaatschappij moeten we consumeren, het woord zegt het al.

- Ik gebruik mijn GSM heel weinig, maar WhatsApp will ik niet meer missen.

- Als hardware 9 jaar meegaat wordt er door de fabrikant van dat ding al die tijd niets verdiend aan de bezitter van dat telefoontje.

- Een gloeilamp hoeft eigenlijk tot in de eeuwigheid niet kapot te gaan, maar…zelfde verhaal..
En tóch…


En toch kan ik het niet uitstaan, dat meneer Suikerberg doodleuk meldt, dat ik mijn GSM weg moet gooien! Zonder omhaal.

"Denk niet, Kroon, dat je straffeloos updates uit kunt blijven stellen! Computer says NO!"

En na zo'n 10 jaar gaat een prima werkend en duur apparaat op de schroothoop.
Ik zou me kunnen voorstellen, dat nieuwe software niet goed loopt op oude hardware, maar waar is de "Backward compatibility" gebleven? Die garantie, dat alles blijft werken na updates?

Ja, ik moet accepteren, dat onze consumptiemaatschappij iets tegenstrijdigs is. We willen allemaal het milieu sparen en tegelijkertijd vervuilen we de boel door de "wegwerpmaatschappij" ook in stand te houden.
Vroeger brak het frame van je fiets en gooide je hem weg, nu ben je NOT UPDATED! Foei.

Willem Kroon, Muiden, 17 augustus ©2019.

Woodstock 1969

Vanaf 15- tot en met 17 augustus 1969 werd het allereerste popfestival gehouden op het weiland van boer Max Yasgur, Bethel, state of New York.
Het werd georganiseerd door Michael Lang, die we van tevoren al via tv programma's leerden kennen. Hij maakte de indruk om alles niet in de hand te hebben en dat wás ook zó.

Wikipedia: "Het festival had als motto "3 Days of Peace & Music". Het geldt als een van de belangrijkste en bekendste evenementen in de geschiedenis van de Amerikaanse hippiecultuur en popmuziek.
Hoewel aanvankelijk 200.000 mensen werden verwacht, lag het uiteindelijke bezoekersaantal ruim boven de 400.000, van wie de meesten geen entreegeld hadden betaald."

Maar het muziekfeest was ondanks alle opstartproblemen zeer geslaagd. Zoveel bands hadden nog nooit gezamenlijk opgetreden. Het festival heeft ontzettend veel mooie muziek opgeleverd. Muziek, die over 100 jaar nóg uniek zal zijn.

Alle artiesten waren in een speciale toestand door alle drugs, drank en de geweldige hippiesfeer. Joe Cocker zei later, dat hij zijn leven lang "With a little Help" nóóit meer zo had kunnen zingen als op Woodstock. Ook Alvin Lee beweerde, dat hij nooit meer de daar gespeelde versie van
"Going Home…" heeft kunnen evenaren.

Ik was 14 en had er graag naartoe gewild, natuurlijk. Wij pubers in de polder wisten, dat het kwam. Maar financieel was dat onhaalbaar, met 5 gulden zakgeld per week. De LP's van Woodstock konden Guus en ik ook niet kopen; gammele cassettebandjes brachten uitkomst, die zijn grijs gedraaid.

Later kwam het Kralingse Bos festival. Ook daar wisten we van, maar opnieuw was de toegangsprijs van 40,00 gulden voor mij onoverkomelijk. Dat was een hard gelag, wij waren van die generatie, maar we konden het niet meemaken: al die muziek, drugs, gratis condooms en naakte meiden, haha.

Míjn eerste echte popfestival was het "Diggle Biggle PopFestival" van 't Vosje, in de vroege jaren '70. Dat was slechts 1 dag, maar toen kon ik dan voor het eerst de Woodstocksfeer opsnuiven :-)

Willem Kroon, Muiden, 16 augustus ©2019.